შევატყვე ცუდად იმოქმედა ჩემზე დრომ,შევატყვე როგორ აქრობს ყოველივე ნათელს ჩემს თვალში.ზუსტად ვერ ვიტყვი რამ იმოქმედა ჩემზე მასე,რომ ეხლა მივხდი “თურმე შევცლილვარ”.თუმცა ყოველივე დილა ნეგატიურად გათენებული,უკვე ბევრს მეტყველებს.
გარშემო იმდენ მინუს ვხედავ,რომ პლიუსი დაიჩრდილა.სულ რაღაცას ან ვიღაცას ვებრძვი,თუმცა სამართალი მაინც ვერ დავბადე ვერსად.მშლის ჭკუიდან ეს უმოქმედობა,მშლის ჭკუიდან ყოველივე სულის ტკივილთან ერთად სხეულის პარალიზება.
წლებთან ერთად ცხოვრებას ბევრი სირთულეც მოქონდა,ხოლო ახალი გადაწყვეტილებები პრობლემებს ბადებდა) და როგორც კი ვეჩვეოდი იმ ცუდს,ცხოვრება უფრო ცუდი ხდებოდა.მახსოვს როგორ ფირფერობდა მეგობრები,მახსოვს რამდენჯერ მქონდა აცრუებული გული მეგობრებზე,სამაგიეროდ ამ ყველაფერმა ერთი მასწავლა-ადამიანის ახლოს მოშვება გაშლილი ხელის მანძილზე,რომ მერე ხელის კვრა არც მე გამიჭირდეს.თქვენ მებრძოდით ქცევით,სულს ასე უფრო ადვილად მტკენდით,მე კი მივხდი იმას რომ სიტყვა უფრო ჭრიდა,სიტყვა,როგორც გასაღები,თუ სწორედ შეარჩევ ნებისმიერ სულსა და გულს გააღებს და ნებისმიერ პირს დახურავს.
ვცდილობდი არ დავცემულვიყავი,ვცდილობდი ვყოფილვიყავი ძლიერი,მიუხედავად პრობლემებისა ყველა მხრიდან.ცრემლებს არ ვღრიდი,უბრალოდ სიმწრით ვღმუოდი! ცხოვრება კი მიუარესებდა ყველაფერს
ბავშვობაში მიამიტი ვიყავი,მჯეროდა რომ ყველაფერი კარგია,რომ ყველა კეთილია,რომ აქ არ იციან მტრობა,არ იციან ღალატი,მაგრამ წლებთან ერთად უკუ დასკვნამდე მივედი.ამიტომ,შევქმენი ჩემთვის,ჩემი პატარა სამყარო,სადაც თავს კარგად ვგრძნობდი,არეალურში,სადღაც სხვა სივრცეში ვიყავი ლაღი.ვცხოვრობდი ასე,დავდიოდი ჩემთვის,ისე რომ ვერც ვატყობდი,როგორ შევიცვალე,ვერ მივხდი იმას რომ სევდამ ღიმილი შეცვალა.ვიყავი იქამდე ესე,სანამ ამ სიზმრიდან არ გავიღვიძე.თუმცა ალბათ გვიანი იყო,რადგან დავრჩი თითქმის მარტო.თუმცა შეცდომებზე სწავლობენ და შეცდომების მერე მკურნალობენ
ამიტომ ვცდილობ საკუთარი თავი ისევ მევე ვამკურნალო,ეხლა ისევ ბრძოლა მაქვს,მაგრამ უკვე იმ პლიუსებისთვის ვიბრძვი,რომლებიც მინუსებმა დაფარა,იმ მინუსებმა,რომლებიც მე ჩავინერგე საკუთარ სულში.
მე დავბრუნდები!!!!
ეხლანდელ ჩემს თავს,ძველიც მიემატება….
ეხლა უკვე ვცდილობ მოპოვებული არეალობა შევანაცვლო დახარჯულ დროს……
თუმცა ერთ დროს ეს უკუ თეორემა იყო ჩემთვის!
გარშემო იმდენ მინუს ვხედავ,რომ პლიუსი დაიჩრდილა.სულ რაღაცას ან ვიღაცას ვებრძვი,თუმცა სამართალი მაინც ვერ დავბადე ვერსად.მშლის ჭკუიდან ეს უმოქმედობა,მშლის ჭკუიდან ყოველივე სულის ტკივილთან ერთად სხეულის პარალიზება.
წლებთან ერთად ცხოვრებას ბევრი სირთულეც მოქონდა,ხოლო ახალი გადაწყვეტილებები პრობლემებს ბადებდა) და როგორც კი ვეჩვეოდი იმ ცუდს,ცხოვრება უფრო ცუდი ხდებოდა.მახსოვს როგორ ფირფერობდა მეგობრები,მახსოვს რამდენჯერ მქონდა აცრუებული გული მეგობრებზე,სამაგიეროდ ამ ყველაფერმა ერთი მასწავლა-ადამიანის ახლოს მოშვება გაშლილი ხელის მანძილზე,რომ მერე ხელის კვრა არც მე გამიჭირდეს.თქვენ მებრძოდით ქცევით,სულს ასე უფრო ადვილად მტკენდით,მე კი მივხდი იმას რომ სიტყვა უფრო ჭრიდა,სიტყვა,როგორც გასაღები,თუ სწორედ შეარჩევ ნებისმიერ სულსა და გულს გააღებს და ნებისმიერ პირს დახურავს.
ვცდილობდი არ დავცემულვიყავი,ვცდილობდი ვყოფილვიყავი ძლიერი,მიუხედავად პრობლემებისა ყველა მხრიდან.ცრემლებს არ ვღრიდი,უბრალოდ სიმწრით ვღმუოდი! ცხოვრება კი მიუარესებდა ყველაფერს
ბავშვობაში მიამიტი ვიყავი,მჯეროდა რომ ყველაფერი კარგია,რომ ყველა კეთილია,რომ აქ არ იციან მტრობა,არ იციან ღალატი,მაგრამ წლებთან ერთად უკუ დასკვნამდე მივედი.ამიტომ,შევქმენი ჩემთვის,ჩემი პატარა სამყარო,სადაც თავს კარგად ვგრძნობდი,არეალურში,სადღაც სხვა სივრცეში ვიყავი ლაღი.ვცხოვრობდი ასე,დავდიოდი ჩემთვის,ისე რომ ვერც ვატყობდი,როგორ შევიცვალე,ვერ მივხდი იმას რომ სევდამ ღიმილი შეცვალა.ვიყავი იქამდე ესე,სანამ ამ სიზმრიდან არ გავიღვიძე.თუმცა ალბათ გვიანი იყო,რადგან დავრჩი თითქმის მარტო.თუმცა შეცდომებზე სწავლობენ და შეცდომების მერე მკურნალობენ
ამიტომ ვცდილობ საკუთარი თავი ისევ მევე ვამკურნალო,ეხლა ისევ ბრძოლა მაქვს,მაგრამ უკვე იმ პლიუსებისთვის ვიბრძვი,რომლებიც მინუსებმა დაფარა,იმ მინუსებმა,რომლებიც მე ჩავინერგე საკუთარ სულში.
მე დავბრუნდები!!!!
ეხლანდელ ჩემს თავს,ძველიც მიემატება….
ეხლა უკვე ვცდილობ მოპოვებული არეალობა შევანაცვლო დახარჯულ დროს……
თუმცა ერთ დროს ეს უკუ თეორემა იყო ჩემთვის!
No comments:
Post a Comment