ჯიუტი მაგრამ ძალიან მხიარული, ლამაზი და ყველასათვის საყვარელი გოგო იყო ნუკი, მას ლექსო ძალიან უყვარდა, ისინი სულ ერთად იყვნენ. სკოლაშიც ერთად ისხდნენ და  სულ ლაპარაკობდნენ. მასწავლებელი ყოველთვის ძლევდა შენიშვნას, მათ მშობლებსაც იბარებდა მაგრამ მათ ყოველთვის ქონდათ იმის მიზეზი რომ მშობელი არ მისულიყო.
-ნუკი ადექი გაკვეთილი მოყევი! ნუკი არ გესმის?
   მასწავლებელმა ნუკის მერხზე დააკაკუნა…
-უი, მას… ბოდიში აღარ ვილაპარაკებ.
-ხვალ მშობელი მოვიდეს სკოლაში
-მას, დედაჩემს ფილთვების ანთჱბა აქვს, ვერ მოვა
-გასაგებია.
   ზარი დაირეკა, კლასიდან ყველა გავიდა, თამუნამ დაურეკა ნანას (ნუკის დედას)
-ქალბატონო ნანა თქვენ ბრძანდებით?
-დიახ, რომელი ხართ?
-ნუკის დამრიგებელი ვარ, თქვენთან საქმე მაქვს თუ არ შეწუხდებით სკოლაში მობრძანდით.
-დიახ, დიახ ახლავე მოვალ, ნუკის ხომ არაფერი შეემთხვა?   
შეშინებული ხმით იკითხა  ნანამ.
-არა,არა ნუკის არაფერი ჭირს, მაგრამ ზუსტად ნუკიზე მინდა გელაპარაკოთ.
-ახლავე მოვდივარ.
 თამუნა და ნანა თითქმის ერთი საათი საუბრობდნენ, თამუნამ ნუკიზე ყველაფერი უამბო, გაბრაზებული ნანა  სახლში დაბრუნდა.
-ნუკი ამოდი სახლში საქმე მაქვს.
-რაარი დე??
-ვერ ხვდები ხო?
-გითხრა ყველაფერი ხო??
-გაჩნია რას გულისხმობ
-ვერ ხვდები რომ…
-რა რომ? ამოდი სახლში.
-კარგი მოვდივარ… ყველაფერი შენი ბრალია შესჩივლა ნუკიმ ლექოს.
-რაარის ჩჱმი ბრალი? მაგით რისი თქმა გინდა?
-კაი არაფერი, წავედი.
-მოიცა ერთი წუთი.
-არა, არ შემიძლია.
 ნუკი ავიდა სახლში, დედა ნუკის ეჩხუბა და ლექსოს დააშორა, მიუხედავად იმისა რომ მათ ერთმანეთი ძალიან უყვარდათ.
-ნუკი, იცოდე მაგ ბიჭთან კიდევ ერთხელ თუ დაგინახე არ ვიცი რას გიზამ. (ნანა დაფიქრდა)  ახლავე ჩააწყე ბარგი.
-რაააა???
-რაც გაიგე, მივდივართ.
-გთხოვ დეეე… აქ ხომ…
-არანაირი თხოვნა, ახლავე ჩააწყე ტანსაცმელი.
-ნუკი ატირდა და სახლიდან გაიქცა. (ლექსოსთან წავიდა)
-რა ხდება ნუკი რატომ ტირი?
-მას უნდა რომ დაგვაშოროს…
-გაიგო?
-კი და ნახე  რა მოხდა?
-ვერ დავუშვებ რომ დედაშენმა დაგვაშოროს.
-უკვე გადაწყვეტილი აქვს… მივდივართ.
– მაგრამ…. გთხოოვ… მე დაველაპარაკები
-არა… არ გამოვა, მეც ვთხოვე…
 
ნუკი და ნანა  გადასახლდნენ ქალაქგარეთ. ნუკიმ ბევრი მეგობრები შეიძინა, მათთან თავს კარგად გრძნობდა  მაგრამ ლექსოს მაინც ვერ ივიწყებდა, სულ ჩაფიქრებული დადიოდა…
გავიდა რამდენიმე წელი.
ნუკი უკვე  20 წლისაა…
ნუკის დედა გარდაიცვალა უბედური შემთხვევით… ნუკიმ გადაწყვითა ისევ თავის ძველ საცხოვრებელს დაბრუნებოდა…
    ნუკი ლექოს შეხვდა მაგრამ ლექსომ ვერ იცნო.
-როგორ ხარ? იცი როგორ მომენატრე, 5 წლის განმავლობაში მართო შენზე ვფიქრობდი.
-უკაცრავად მაგრამ ვერ გიცანით.
-ხუმრობ>?
-ნუ..ნუკი?  როგორ შეცვლილხარ, როგორი გალამაზებული ხარ,  იცი როგორ მომენატრე,  რა ლამაზი ხარ, ჩემი ცხოვრება…   ამდენ ხანს სად იყავი? წამოდი სადმე დავსხდეთ ვისაუბროთ, როგორ მომენატღე შენ ვერ წარმოიდგენ…
 -კარგი წამო.
 ნუკი და ლექსო დიდხანს ლაპარაკობდნენ.
-ცოლად გამომყვები?
-რა? (გაოცებული ხმით იკითხა ნუკიმ)
– ცოლად გამომყვები?
-იცი…
-მე მეგონა ისევ გიყვარდი, შეაწყვეტინა იტყვა ლექსომ.
-არა, არა…  მე მიყვარხარ თან ძალიან.
-???
-თანახმა ვარ…