ნაწილი XXX – რეზი

ქეთიმ მაგრად იჯიგრა, როგორც ყოველთვის. უკან დაუდგა ამ ჩვენს თოჯინას და ლიფი მოაძრო და ისე უცებ მოჰკიდა ხელი ძუძუებზე, ძუძუსთავები როგორი ჰქონდა, დანახვაც ვერ მოვასწარი, მაგრამ რაის ძუძუსთავები მახსოვდა, რომ ჩავიმუხლე და სუნი მეცა, დასველებული მუტლის სუნი, ეგრევე იქ შეძრომა მომინდა და ტრუსიკის გახდაც აღარ მიცდია, გადავუწიე და დავეკონე. ოდნავ თმამოშვებული და ნახმარი ფუჩუ ჰქონდა, ან ეგეთი იყო ან ბევრს ანძრევდა და ბაგეები ჰქონდა გადიდებული, მაგრამ რა ტკბილი იყო და რა სველი, ვერ გავძეხი. მალე გაათავა, ქეთის მიაწვა ბოლომდე, და დაიკლაკნა, მაგრამ არ მეყო მე, შიგნით მინდოდა მეგრძნო, როგორი იყო და გადავწვდი, იქვე მაგიდაზე ვითომ შემთხვევით დაგდებულ რეზინას, ქეთი, შე ჩათლაშკავ, და მუღამში ვიყავი, თან ვხსნიდი ამ რეზინას, კბილი მოვკიდე და ისე ჩავუხიე კიდე და თან თვალებში ვუყურებდი,  ვაკვირდებოდი, როგორ მელოდა, ასე ჩამოვიცვი რეზინა და ვეღარ ვითმენდი, ეგრევე ტრაკში მინდოდა შემეყო და შემოვიტრიალე ეს თოჯინა ჩემკენ. ქეთი იქვე დარჩა, ან გაოგნებული ან კმაყოფილი, არ ვიცოდი იმ წამს და არც მაინტერესებდა, სოფოს ტრაკის დანახვა და შეგრძნება მინდოდა და წავაწვინე მაგიდაზე კიდეც, ანუსი უფრო მადისაღმძვრელად უჩანდა და შევუდე. აკივლდა ტკივილისგან. მერე რა, ხო ვიცოდი, გაუსწორდებოდა, გაუტკბებოდა და აღარ გავჩერდი, ცოტა მაღლა ავიწიე და ისე მივაწექი და მგონი ვიპოვე კიდეც სწორი გზა და ტკივილიან ყვირილს მოეშვა და კვნესაზე გადავიდა, ეს ტკბილი გოგო ეს, სად ვიყავი აქამდე და სად მყავდა აქამდე. ქეთი აღარ მოგვკარებია, ვხედავდი როგორ გვიყურებდა, ნასიამოვნები სახით და როგორ ჰქონდა მარცხენა ხელი ჩაყოფილი ფუჩუში და როგორ ანძრევდა ჩემს რიტმში, ავუჩქარებდი სოფოს ტრაკში მოძრაობას, ესეც ააჩქარებდა თითის ჩათხრას მუტელში და შევუნელებდი, ესეც განაზდებოდა, თითქოს პირველად მასტურბირებდა, მორიდებულად, ისე. და ასე მგონია, სამივემ ერთად გავათავეთ, ქეთის კვნესა სადღაც შორიდან მესმოდა, მე ისეთი გავასხი, რეზინა თუ არ გავხიე, კიდე კაი იყო და სოფოს უკვე მგონი კივილის თავიც აღარ ჰქონდა, ისე მოდუნდა უცებ და გაწვა ამ მაგიდაზე მთელი ტანით. რა ლამაზი ზურგი ჰქონდა, გათავებულზეც ვერ შევძელი თავის შეკავება და გადავაწექი და მოვიქციე ჩემს ქვემოთ და ყურსუკან დავუზასე, ამ  ტკბილ გოგოს, ამას.

ნაწილი XXIX – ქეთი

ცალკე ამ ორის გაოგნებით ვკაიფობდი, ცალკე ის მაგიჟებდა, რა გველოდა, თუ რომელიმე არ აყრიდა ტლინკებს, მაგრამ ისეთი პირი უჩანდა, პირიც და გრადუსიც, ყველაფერი გამოვიდოდა, რაც ჩავიფიქრე და ჯერ რეზის რომ ჩავკიდე ხელი, რეზინასავით რბილად გამომყვა, არც გაუფიქრია შეწინააღმდეგება და თითქოს ორივენი სოფოს ვესხმოდით თავს, ასე გამოვიდა. თითქოს მიხვდა ეს ბიჭი, რა მინდოდა და რას ვაპირებდი და არც კი გამოუხედავს ჩემკენ, რომ თვალებით მაინც რაიმე შეგვეთანხმებინა. ასეთი იყო ადრეც, უსიტყვოდ, უმზეროდ, რაღაც მეჩვიდმეტე გრძნობით მგრძნობდა და მის ამ მტკბარ მზერასაც ალბათ ამიტომ ვიტანდი იმდენ ხანს. რაც უფრო ვუახლოვდებოდით ფანჯრის რაფას, მით უფრო უდიდდებოდა თვალები სოფოს, სოფას, სოფუნას, ჩემს საყვარელ გოგოს და ნელნელა ჩამოდიოდა რაფიდან და ბოლოს დაგვხვდა თითქოსდა მყარად იატაკზე მდგომი და ჩვენ ხომ ხელიხელჩაჭიდებული ვიყავით, მე და რეზი და მეორე ხელი მე მხარზე დავადე და ამ თავხედმა პირდაპირ მარცხენა ძუძუზე დაადო და თითქოს დრო გაჩერდა, ალბათ წამი ვიყავით ასე, უფრო ნაკლებიც და ყველაფერი გაიასნდა და ძუძუზე დადებული ხელი რეზიმ მაისურის კიდეში სტაცა და ააძრო თავზე, მეც მივეხმარე და დავტოვეთ სოფო თავისი საყვარელი ვარდისფერი ლიფის ამარა, ძუძუები გადმოცვენაზე რომ ჰქონდა, იმ ლიფის ამარა. მეც და რეზისაც ერთმანეთი ოდესღაც მობეზრებული გვყავდა, ახლა სოფო გვინდოდა ორივეს და გაოგნებაც არ ვაცადეთ, მე ზურგსუკან დავუდექი, ლიფი გავუხსენი და ძუძუებზე შემოვეხვიე, ორივე ხელით ვუსრესდი ძუძუსთავებს. რა ტკბილი იყო, უცებ გაუმაგრდა და თან მოვიყუდე ჩემკენ, მეტი გასაქანი მივეცი რეზის, მუხლზე დაჩოქილს, თავი იმ თავის ფრიალა კაბის ქვეშ რომ შეუყო და ტრუსიკი გაუწია და კლიტორზე დაეკონა. ნელნელა ვგრძნობდი, წონასწორობას როგორ კარგავდა და უფრო და უფრო მძიმედ მეყრდნობოდა. კიდევ კაი, რაფა ახლოს იყო. თან ძუძუებს ვუსრესდი და თან კისერზე ვკოცნიდი, იმ თავის მაღალ, ლამაზ კისერზე, ოდნავ ძარღვებდატყობილზე, ხო ვიცოდი ეროგენული ზონები სად ჰქონდა და თან რეზი მუტელს უწუწნიდა და თან ლავიწის ძვლებზე მე ვკოცნიდი და ვატყობდი, ექსტაზში მიდიოდა და რაის წინააღმდეგობა, აბრეშუმივით დაგვყვა ორივეს, მაგრამ მეტი მინდოდა, მინდოდა მენახა, რეზი როგორ მოტყნავდა და მე მინდოდა მივხმარებოდი ორგაზმის მიღწევაში და ნელნელა გავხადე ყველაფერი, მეც გავიხადე და რეზიც მიმიხვდა, გაიხადა და დაანახა თავისი უზარმაზარი ყლე და დამპალი, დემონსტრაციულად გადაწვდა იქვე მაგიდაზე ჩემ დაგდებულ პრეზერვატივს, ნეტა როდის მოასწრო ამის დანახვა, ნელა გახსნა, სული შეუბერა და სოფოს გადიდებული თვალების წინაშე წამოიცვა. მე თითქოს ვეღარ მხედავდა ვერც ერთი და კმაყოფილიც ვიყავი, აი ამ სცენის ნახვა მინდოდა ზუსტად. მინდოდა მენახა, როგორ მოკიდებდა რეზი თავის უშველებელ ხელებს სოფოს, მოატრიალებდა ზურგით, გადახრიდა და გაუყრიდა ყლეს, უნდა მუტელში უნდოდა ანუსში და ეს როგორ დაიკლაკნებოდა სიამოვნების და ბედნიერებისგან, აღარც მე რომ არ ვეხსომებოდი და აღარც არაფერი ამქვეყნად. ასეც უქნა, ჩემს მაგიდაზე გადააწვინა, დუნდულები გადაუწია და ეგრევე ანუსში შეუყო ყლე, ამ სადისტმა, ნელა შეუყო, მაგრამ ატკინა და კიოდა სოფო, იკლაკნებოდა, მაგრამ ეს რისი გამშვები იყო, ნელნელა შეუყო და მგონი მოუძებნა კიდეც სწორი მიმართულება, კივილს სიტკბოს ნოტები დაერთო თან და მაგიდის ზედაპირს რომ ფხაჭნიდა მანამდე, ის თითებიც მოუდუნდა, თითის ბალიშებით აწვებოდა მაგიდას, კვნესოდა და მეც ვკვნესოდი მასთან ერთად, თითი მქონდა ჩაყოფილი ჩემს მუტელში, ისევ ისე ვიყავი რაფაზე მიყრდნობილი, როგორც დამტოვეს და რეზის მოძრაობებს ვიმეორებდი, შეანელებდა რიტმს, მეც შევანელებდი საკუთარი თავის ფერებას, აჩქარდებოდა და მეც გაგიჟებული ვისრესდი კლიტორს და ისე გავათავე, ვეღარც ვხედავდი ამ ორს, როგორ იყვნენ, როგორ გააათავეს, ერთად გაათავეს თუ დამიტოვა სოფო უორგაზმოდ, ამ საძაგელმა ბიჭმა.

ნაწილი XXVIII – რეზი

გიჟს ვგავდი სიხარულისგან, ქეთის მესიჯი რომ მივიღე, სასტავი ვიკრიბებით ხვალ ჩემთან და ხო ამოხვალო. რას არ ავიდოდი, ამ შანსს როგორ გავმაზავდი და კარში სოფო დამხვდა. ეს კოპწია მინიატურა. ისე შეკრთა, გეგონება არ მელოდა, რომ მივიდოდი. მერე კი მითხრა, არ ვიცოდი, ქეთიმ რომ დაგპატიჟაო, მაგრამ იმ წამს მაგრად გამიხარდა რომ დავინახე, გამიხარდა კი არა, მზესავით მიმიზიდა და ვითომ მეგობრულად მომენატრა, გულში ჩავიხუტე. მგონი მკერდი გაზრდია, რაღაც სავსედ მომხვდა ტანზე და ისე მესიამოვნა ამის მოხუტება, ლამის ტრაკისკენ ჩავუცურე ხელი. ისევ ისეთი ფრიალა კაბა ეცვა, როგორც ადრე, უნიში სწავლისას ატარებდა ხოლმე. ხან შემთხვევით რომ აუფრიალდებოდა და ხან ალბათ სპეცომ, და უჩანდა ეს თავისი ლამაზი ბარძაყები, რამდენჯერმე მისი ტრუსიკისთვისაც კი მომიკრავს თვალი, სულ მაქმანებიანი, გამჭვირვალე ტრუსიკები ეცვა და მერე რა, რომ ქეთიზე ვიყავი შემოხვეული ორივე ხელით, მაინც მაინტერესებდა, როგორი ვარცხნილობა ჰქონდა იმ თავის ტრუსიკებში დამალული. მერე გაქრა სადღაც, ლამის მთელი საღამო არ დამინახავს, რამდენჯერაც მიახლოვება და დალაპარაკება ვცადე, იმდენჯერ უხეშად გამომაბრუნა, მეთქი რა უნდა, ერთი მაგისიც და შევეშვი. ბავშვები მენატრებოდნენ მაგრად და საკაიფოდ გავერთე, არც კოკტეილი მომიკლია და არც ცეკვა. ქეთისთანაც კი ვცადე და დიდი ხალისით არა, მაგრამ მაინც გამომყვა საცეკვაოდ. ხელი კი არ მომაკიდებინა მაგ ჩათლაშკამ, ისე მეკლაკნებოდა ცხვირწინ და მიყურებდა თვალებში ქვემოდან და თან ამ სათვალიდან, ნეტა როდის დასჭირდა თუ პროსტა ეკეთა, რა ვიცი. გახდა ღამის 3 საათი და ნელნელა დაიშალნენ ბავშვები. ქეთიმ იქნებ დარჩე ცოტა ხანს, რაღაცეებში მომეხმაროო და კი არ ვიდექი მაინცდამაინც მყარად ფეხზე, მაგრამ უარს როგორ ვეტყოდი და ზუკაც რომ გავიდა, მოვტრიალდი და დავიწყე რაღაცების ალაგება, მოვხიკე რამდენიმე თეფში და ჭიქა და შევზიდე სამზარეულოში და უცებ სოფოს არ ვხედავ რაფაზე შემომჯდარს? სულ დავიწყებული მყავდა, რომ არსებობდა. არადა ზის აგერ, ნამდვილია, ცალი ფეხი რაფაზე უდევს და კაბა თითქმის ტრუსიკამდე აქვს აწეული, მეორე ფეხი კი ჩამოშვებული და აქანავებს. კინაღამ გავგიჟდი, ტრუსიკის მაქმანი მომელანდა იმ აწეული კაბის კიდეში. კიდევ კაი, ამ ჭიქების და თეფშების მაგიდაზე დაყრა მოვასწარი. ვუყურებ მიშტერებული და ისეც მიყურებს და რას ფიქრობს, ცვეტში ვერ ვხვდები, რა უდევს ამ დაჟინებულ მზერაში და უცებ დიდი სინათლე ჩაქრა სამზარეულოში. შუქი წავიდა, მეგონებოდა, მაგრამ ბრები ანათებდა, რაღაცნაირად ანათებდა და ვიგრძენი უცებ ხელი ჩამიდო ვიღაცამ ხელისგულში. ქეთი იყო, სხვა ვინ იქნებოდა. გამქაჩა და გავყევი, იმას იქითაც გავყვებოდი, ისეთი ცხელი ხელისგული ჰქონდა. ორივე ერთად მივუახლოვდით რაფას, რაფას კი არა, ამ რაფაზე ჩამომჯდარ ლამაზ თოჯინას, თანდათან თვალები რომ უფართოვდებოდა და ანიმეს ემსგავსებოდა. ფეხიც კი ჩამოიღო და მგონი კაბაც კი ჩამოიქაჩა, მაგრამ მოკლე იყო და რას დაუფარავდა.

ნაწილი VII – ნანუკა

სიგიჟე იყო, მარა მინდოდა რა, მინდოდა ეს სპეცოვკებიანი კაცები, ორი ერთად, უხეშები, ცხოველები, პრიმიტივები. ცხოველური ინსტინქტებით მოძრავები, მინდოდა და მომკალით ახლა. ბუნდოვნად მახსოვს, რას ვფიქრობდი, ელიავას ზოლზე რომ მივაყენე მანქანა, რას ვფიქრობდი ნეტა გამახსენებინა იმ წუთში, მაგრამ მეთქი, ავეჯი, ბიჭებო, მამრებო, წამოდით მომეხმარეთ, მარტო ვარ ქალი და შემომეშველეთ და წამოიწია ჯერ ერთი, მერე მეორე. გამართლებაც ასეთი უნდა, ცხოველებივით იყვნენ ორივე, დიდები, რაღაცნაირები, სექსი მოდიოდა ორივესგან, სუნით ვგრძნობდი, აი მერე მანქანაში, ჩუმად რომ ვისხედით, ამდგარი ყლის და თესლის სუნი მცემდა და შეიძლება ეს ჩემი ფანტაზია იყო, მაგრამ ჩემს მანქანასაც ახსოვს ეს სურნელი, პრიმიტიული და ბუნებრივი, ყველაზე ბუნებრივი რაღაც სამყაროში. არ ვჩქარობდი, ნელა მივდიოდი, ჩემი მოლოდინი მინდოდა გამეხანგრძლივებინა, ამათსას რას დავეძებდი, მძიმე შრომას ელოდნენ ესენი, სულელები, რას ვფიქრობდი მთელი გზა, სცოდნოდათ ნეტავ, ალმაცერად რომ აპარებდნენ ჩემკენ თვალს, კაბა რომ ამეწია პირველი დატორმუზებისას და რომ არ გავისწორე და დავიტოვე მუხლი შიშვლად, ეს სულელები ესენი. ლამისაა დორბლი წამოსვლოდათ, მაგრამ არ იმჩნევდნენ. რა? მე ვიმჩნევდი, რომ ვსველდებოდი ნელნელა? არა! ისე მივედით სახლამდე და შევედით ლიფტში, ვითომც აქაც არაფერი. :მუშები მიმყავს ავეჯის გადასაადგილებლად იიიი: ასე იყო და ლიფტში რომ შევედით, ისე დამცხა ამ სივიწროვეში ამხელა ამბალებთან, ჩემს თავზე დავკონცენტრირდი, სარკეში ჩავიხედე, თმა გავისწორე და საკუთარ თავს ვუყურებდი მარტო, სანამ მეშვიდე სართულზე აჩახჩახდებოდა ეს ლიფტი, რომ იქვე არ ვცემოდი რომელიმეს. საკუთარი თავი მიყვარს კი, თან ძალიან, მომწონს კიდეც, ჰოდა ვუყურებდი მთელი ეს ხანი და ვუღიმოდი. ძლივს, ხელის კანკალით მოვარგე გასაღები დაჯის ბინას, თითქოს შეჩვეული არ მქონოდა ხელი, რამდენჯერ ამოვსულვარ აქ, გინდა მარტო და გინდა ჩემ კაცთან ერთად, ჩემი განმარტოების ბუდე იყო, საყვარელი ადგილი, მაგრამ მაინც ძლივს დავუმიზნე ჭუჭრუტანას გასაღები, ასეთი სიგიჟე ხო ჯერ არ მქონდა გაკეთებული და გაიღო კარი, ჯერ ესენი შევუშვი და შევყევი მერე, მივხურე კარი და ვუყურებ. ესენიც დაბნეული მიყურებენ, რაის ავეჯის გადაადგილება, სადაა გადასაადგილებელი ავეჯი ამ ერთი ციდა ბინაში და უცებ ვიფიქრე, რომ არ შეიძლება წელვა და ზლაზვნა და მივუყარე რეზინები, გუშინ გუდვილში ნაყიდი ბევრი რეზინები, აი გამყიდველის გაოგნებული მზერა რომ დაიმსახურეს, ისინი, თითქოს თვითონ ან სექსი არ ქონდეს ან საწყალს თუ არ აქვს, არც გაუგია, რომ არსებობს და ავიწიე ჩემი მაისური, დავრჩი ლიფის ამარა, მეტი რაღა მექნა, ჰოდა აღარც აღმოჩნდა საჭირო, რომ გამოემართნენ ორივენი ჩემკენ, ასე მეგონა მომკლავდნენ, ისეთი მძაფრი ვნება მოდიოდა და ერთმა ლიფი მომაგლიჯა და ჩემი პირისკენ წამოიწია, მეორემ კიდევ წამკუზა და ასე უცებ როგორ მოირგო რეზინა და ტრუსიკის გაწევა ან გახდა მოასწრო არ ვიცი, ალბათ დროის შეგრძნება მეც დაკარგული მქონდა და ისე ტკბილად შემიდო, ვერც ვიოცნებებდი ვერც ერთ სიზმარში.

ნაწილი VI – ჯანო

იოლი მაყუთის მოლოდინი მქონდა, ჩემთვის რაა, აიღე შკაფი და გადადგი, სვარკის კეთებას როგორ არ ჯობია, თუ გინდა კიდე მეორე შკაფიც და ზედ ტახტიც მივაყოლო. რა მენაღვლებოდა, ოღონდ ძლივს შევძვერი უკანა სკამზე, ისე გამაშტერა ამ ქალის ფეხების ყურებამ, რომ აზრზე ვერ მოვედი, რას ვაკეთებდი, ბლიად, ყველა მანქანაში და ყოველთვის მე ვიჯექი ხოლმე წინ, ვერ ვეტეოდი ამ უკანა სიდენიაზე და რა მექნა ან მე, ან სხვებს, მარა შევყავი თავი ასე გაშტერებულმა და მამენტ, კი ვიყავი ნახევრად წამოწოლილი მთელი გზა გემრიელად. თან ამ ქალის მუხლის მოძრაობას ვუყურებდი, ეს ფრიალა კაბა რომ წამოეწია პედლებზე დაჭერისას და არც უცდია, გაესწორებინა და ხან დაეწეოდა მუხლი, როცა ტორმუზს მიაწვებოდა და ხან აეწეოდა, პედლის შენაცვლებისას. დაზაგრული ფეხი ქონდა დამოჩკას, ლამაზი მუხლი ძაან, გამხდარი, გამხდარი, მარა მომრგვალებული რაღაცნაირად გემრიელად, ძვალი არ ეტყობოდა, გამხდარ ნაშებს რო აქვთ ხოლმე, ტყავგადაკრული და ძვალამოყრილი მუხლები, არა. გადმოგვსვა მანქანიდან სადღაც კორპუსთან, უბანიც არ მახსოვს, ისე ვიყავი გართული მაგის მუხლზე დაკვირვებით მთელი გზა და თან კიდე ამ ძუძუებს რომ მიაჭყლეტდა ხოლმე საჭეს და კაი სვოი ბიჭივით მართავდა თავის ტუტუც ჯიპს, ერთი საყურებელი იყო. შევედით ლიფტში და სულ დავავიწყდით, გაეპრანჭა სარკეში თავის თავს, ჩოლკა ხან აქეთ გადაიწია, ხან იქით, გაუღიმა და ასე მეგონა, მზემ გაანათა სარკეში, ისეთი ლამაზი და თან ბოზური ღიმილი ქონდა, ამ ჩემისას. თურმე სად ხარ, რას გვიპირებს. შევედით ბინაში და ვერაფერ გადასაადგილებელს მე ვერ ვხედავ, ცარიელია თითქმის, ერთი ოთახია, ლოგინი ერთი დგას და შკაფიც კი არა, რაღაც კამოდია პატარა, ორი სკამი და მივიხედ-მოვიხედეთ მე და დათომ და თურმე სადაა ჯერ გაოგნება, მოკეტა კარი ამ პატარა ჩათლაშკამ, დააგდო ჩანთა, გადმოგვიყარა ეტყობა წინასწარ მუჭში მომზადებული პრეზერვატივები და ეს თავისი ქათქათა მაისური აიძრო უცებ. თან გვიყურებს, ცალყბად გაღიმებული და ისეთი სახე აქვს, რომ უნდა აიღო და მიიდო ყლეზე და აუსვა და დაუსვა ზედ ყლის წვერი და უფრო უნდა გააღიმო და შეთხარო მერე პირში და ლოკოს ამანაც გემრიელად, ასრიალოს ტუჩებში და რა უნდა გვექნა, ვინ ფიქრობდა, ვისი ყვერი ვისას გაეხახუნებოდა, წამოვიცვით რიგრიგობით, რა ტკბილი მუტელი ქონდა ამ ჩემისას, ასე მეგონა 19 წლის გოგოს ვუდებდი, თან რომ სველი იყო და თან წინააღმდეგობას მიწევდა, მარა მაინც შევედი და ჯოჯოხეთის ცეცხლი და სამოთხის სიამე ერთად დამხვდა შიგნით, ცეცხლი მომეკიდა ყლეზე თითქოს და ასეთი სასწაული არ მიგრძვნია არც ერთ ქალთან, ეს რა იყო, ჩემი.