ნაწილი XXIV – რეზი

ვაიმე როგორ მენატრება, როგორ, როგორ და სიკვდილამდე და განა ესმის, ამას რომ ვეუბნები. რაღაც სკოლაში დაიწყო მუშაობა და რა ნახა იქ ან ვინ ნახა იმისთანა, რომ ჩემკენ აღარ იხედება. არ შემიძლია უმაგისოდ. კი არ მიყვარს, ეს სათვალიანი, ვითომ ვითომ მკაცრი გოგო, პროსტა მაგასთან ტყნაურის დავიწყება არ შემიძლია, იმ მომენტის დავიწყება, რომ გამიჭირდა და მაინც რომ შევუდე და პირველი რომ ვიყავი მაგის მუტელში და ტკივილი რომ არ შეიმჩნია, რომ მაცალა, როდის გავათავებდი. ტკბილი და საოცარი ეგ. კაი რა ქეთ. როგორ შეგიძლია, აღარ შემიმჩნიო ამ ყველაფრის მერე. მე ხო შენი პირველი კაცი ვიყავი, მერე რა რო გატკინე პირველად, ყველა გატკენდა, ჩემი ბრალი კი არ იყო. გგონია, ვერ ვიგრძენი, რომ გეტკინა, რომ მოკვდი, მაგრამ არ შემეძლო გაჩერება, ვეცადე, რაც შემეძლო ვეცადე მალე გამეთავებინა, მაგრამ ამის კარგიც მოვტყან, ქეთ, კაცები სხვანაირად ვართ აწყობილები, რომ გავჩერებულიყავი და გამომეღო, გამისკდებოდა მერე ყვერები და მაპატიე რა, რა იქნება მაპატიე. თუ რაიმე სხვაზე ხარ გაბრაზებული თუ რა გჭირს, რომ აღარ ამჩნევ ჩემს არსებობას. ის მაინც მომწერე, რას მერჩი, რატომ ხარ ასე დაკარგული და იქნებ გავიაზრო და გავიარო „რეზი და ქეთი“ და წავიდე მერე ჩემს გზაზე. კი, წავალ, ასეც წავალ რაიმენაირად, მაგრამ რატო მაყოლებ ამ სიმძიმეს. რანაირად უნდა დავივიწყო ასე უკვალოდ, აი, იმ დღეს რომ შევთანხმდით, ბოლო მეტროსთან შევხვდეთ თქო და შენ ვარკეთილი იგულისხმე და მე გლდანი მეგონა და დებილებივით რომ ველოდით ერთმანეთს, დამჯდარი რომ გქონდა მობილი და ვერ დაგირეკე და ნეტა რატო შეგრცხვა, გეთხოვა ვინმესთვის ერთი ზარის გაშვება და სახლში ვრეკე შენთან და ან ისინი რას გიპოვიდნენ. აიმ დილას, საუზმით პარკში რომ ამომადექი ლაშას ბაითში, ძლივს ნაშოვნში, ეს ჩემი ძმაკაცი რომ გავაგდე და შენთან ერთად რომ მინდოდა მთელი ღამე გამეტარებინა, მომეტყანი, მეწოვა შენი მუტელი, დაგნებებოდი და ამ დროს მარტო რომ ვეგდე მთელი ღამე, რა დამავიწყებს. იმ არაჟნის და ცხელი თონის პურის გემოს რა დამავიწყებს, რომ შემოვარდი და მოდი გაჭამოო, ჩემო გემრიელო გოგოვ. ბევრი დრო არ გვქონდა, სანამ ლაშა მოვიდოდა და იმ დროში ისე ჩამიტკბი და ისეთი სექსი იყავი, ყველაფერი ვქენით რაზეც მეც ვფიქრობდი იმ ნახევრად უძილო ღამეში და რაზეც შენც იფიქრებდი, უეჭველად იფიქრებდი, აბა რას იზამდი. ჩემზე გაცოფებული, რომ გეგონა, არ მოვედი, სადღაც ძმაკაცებთან წავედი და არც გაგაფრთხილე ისე. გაბრაზებულმა რომ იცოდი გადომინანტება და ზემოდან წამოჯდომა, ამაზე იფიქრებდი და რომ დამიდნი და გამეფინე პასიურად, ამიტომ მეგონა გიყვარდი. მეგონა უჩემოდ არ შეგეძლო ცხოვრება და როგორ წამიხვედი, სად წამიხვედი.

ნაწილი XXII – ქეთი

რა დრო იყო, სამი საათი, ოთხი საათი, აზრზე არ ვარ, მაგრამ არ მეძინა, თვალებდაჭყეტილი ვიწექი და იმ მეზობელ ოთახზე ვფიქრობდი, სადაც ნანუკა იწვა ლოგინში და მინდოდა ავმდგარიყავი, გავსულიყავი და რაღაც მექნა ამ ქალისთვის, თორემ ასე მეგონა, ამ ღამეს კი არა, ვერც ერთ ღამეს ვეღარ დავიძინებდი. და უცებ კარმა გაიჭრიალა და დამცხა. ის იყო. სხვა ვინ იქნებოდა. შემოიხედა და დაინახა, რომ მეღვიძა, ხალათის ქამარი რომ მქონდა ჩაბღუჯული ხელში და ის ხელი რომ ძუძუსთან მედო და გააღო კარი ბოლომდე. ისევ ისე ეცვა, გამჭვირვალე ხალათი და წითლები შიგნით. გააღო, დადგა და მიყურებს. ვერც მივხვდი, რა ვქენი, საბანი გადავწიე, ხალათი გავიხსენი და დავენახე ტრუსიკის ამარა. თითქოს ელოდაო ამას და ელოდა, აბა რას შვებოდა, რატო არ იწვა და ეძინა აქამდე და რას შემომიღო კარი. წამოვიდა ნელა ჩემი ლოგინისკენ, ბევრი გზაც არ ჰქონდა გამოსავლელი, ორიოდე ნაბიჯი და დამადგა თავზე. უცებ გაიღიმა, ისე გაიღიმა, თითქოს ჭაღი აინთო ოთახში და ხელი დამადო მუცელზე. ისეთი ცხელი იყო. დამწვა კანი და ამეწვა, კანი კი არა, ყველაფერი ამეწვა, ძუძუსთავები ამეწვა, ლავიწის ჩაღრმავებები და ფეხებშუა ამეწვა ყველაფერი და ისე მინდოდა, ყველგან ერთად მოეკიდა ხელი. ამას კიდე ედო მუცელზე და მიღიმოდა თან. ვეღარ გავძელი, ხელსგული დავადე ზემოდან და მარჯვენა ძუძუსკენ ავიცურე ამის ხელი და დავიდე ზედ და მომიჭირა უცებ, მომისრისა ძუძუ და უცებ მეორე ხელი მომკიდა მარცხენივ და ერთ რიტმში დამისრისა ორივე ძუძუ და გავგიჟდი, ჩუმად ვეღარ გავძელი და კვნესა დავიწყე. თან როგორ მიყურებდა, ღიმილით და ვხვდებოდი, როგორ სიამოვნებდა ჩემი ხმების გაგონება და აღარ შემრცხვა, ისე ვკვნესოდი, როგორც მეკვნესებოდა და მერე მარჯვენა ხელი მუცელზე რომ ჩააცურა და ჩემს კლიტორამდე მივიდა, გავგიჟდებოდი მეგონა. ამიცურ-დამიცურა საჩვენებელი თითი, ემშრალა ეტყობა მაინც იქ და პირში ჩაიდო ეს თითი, კარგად შეისრიალა ტუჩებში, დაისველა და ეს თავის ნერწყვიანი თითი დამისვა კლიტორზე. რა ტკბილი იყო, რა ცხელი იყო, თან ჩემს ძუძუს სრისავდა და თან ფუჩუს მიზილავდა სულ უფრო ძლიერად, უცებ ხელი შემოატრიალა და შიგნით შემიცურა თითი, დამიტრიალა და მიყვა მერე, ხან შემიყოფდა თითს, უკვე ორ თითს ერთად, აჩქარდებოდა, ხან გამოყოფდა და კლიტორს დამისრესდა, მერე ისევ და ისევ და თან სულ მიყურებდა, ამ თავისი გაღიმებული სახით და მინდოდა ეკოცნა, მაგრად მინდოდა, მაგრამ არ მკოცნიდა, მტყნავდა ყველგან და ყველანაირად მხოლოდ. ასე მეგონა, მაგის თითები კი არა, უზარმაზარი ყლე შემოდიოდა ჩემს მუტელში და ცხელი თან და თან რა კაი იყო, იმაზე რომ არ ვფიქრობდი, ახლა შიგნით არ გაათავოს, არ გამაგიჟოს მეთქი და აუჩქარა უცებ, ძუძუდანაც აიღო ხელი და ერთი ხელის თითებს მუტელში მიყოფდა და მეორეთი კლიტორს მისრესდა და მგონი მივუახლოვდი ზღვარს, ვეღარაფერს ვხედავდი უკვე, ვერც მაგის სახეს და ვეღარც ნათურას იმ მობრეცილ ბრაზე. რომ წამოვიდა ორგაზმი, დავიკლაკნე, ისე დავიკლაკნე, რომ ხელებიდან გავუსხლტი და ამაკანკალა და დავვარდი ლოგინზე. ეს ნახევრად ხალათიანი და ტრუსიკიანი ვიწექი და ვკანკალებდი და ნელნელა მხედველობა დაბრუნდა და დავინახე, როგორ დაიხარა ჩემი სახისკენ და ტუჩებში მაკოცა, ცხელი და მშრალი ტუჩები ჰქონდა, ენის გამოყოფის თავიც აღარ მქონდა, რომ ამელოკა და თვითონ ქნა, თვითონ ამისვა ენა ტუჩებზე და დამასველა და მოილოკა მერე თავისი ტუჩებიც, ტკბილმა, ტკბილმა და სველმა ნანუკამ.

ნაწილი XIX – ნიკუშა

დაშტერებულმა გავიღვიძე, გადავიჯვით გუშინ ბიჭებმა, აქ იოლია ლუდის ყიდვა, ცოტა ვიდს მოკერავ და არ უჩნებათ კითხვა, რამდენი წლის ხარ და ფანჯრიდან შემოყარეს ბიჭებმა ლუდის ბოთლები და ჭიქები. ვიჯექით ვსვამდით, გოგოებზე ვბაზრობდით, ჩვენი კლასელებიო, ამათ და დავიძაბე რა, რა უნდა მომეყოლა კლასელებზე, ყველა ყლეზე მკიდია, ვაფშე ვერ აღვიქვამ ქალებად, დადიან დაცანცარებენ, სექსუალობის ნატამალი არ აქვთ, გამომხედავენ და კვდებიან მერე სიცილით. რა აცინებთ, ნეტა ვიცოდე. ნანუკაზე ხო ვერ მოვყვებოდი, დამცინებდნენ და მერე ნანუკას ნიტოდ შეხედავდნენ და ჩავუმტვრევდი კბილებს, მაგათ სალაპარაკოდ არ გავხდიდი და ვიჯექი ჩუმად. ლამის ერთი სული მქონდა, სანამ წავიდოდნენ, რომ დავწოლილიყავი, ნანუკას წითელი ტრუსიკი ჩამებღუჯა და დამენძრია, მის სუნში შემერია ჩემი სპერმა და დამეძინა მერე გათანგულს, მასზე ფიქრში. ასეც ვქენი, როცა ესენი წავიდნენ, გამოვაძრე ტრუსიკი ლეიბის ქვეშიდან და დანძრევის თავი კი აღარ მქონდა, გულში ჩავიხუტე და დამეძინა. არაფერი მსიზმრებია და იმხელა თავით გავიღვიძე, ძლივს გავატიე კარში და სიწყნარე იყო სახლში, დედაჩემის ფუსფუსის ხმა არ ისმოდა, არაფერი ხდებოდა თითქოს. ბუტერბროდი და ყავაო, ნანუკამ და რა ეცვა, არ ეცვა რა, რაღაც ხალათი, თხელი, არც გამჭვირვალე, მაგრამ ყველაფერს ვხედავდი, ძუძუ რა ფორმის ჰქონდა და ტრუსიკის ხაზი სად უკვეთავდა დუნდულებს და ცუდად გავხდი. მშიოდა უბედურად და შევიკავე თავი, უცებ გადავყლაპე ეს ბუტერბროდი და მეთქი, აბაზანაში უნდა გავიქცე, ვითომ ჰიგიენა და რამე. არადა ერთი სული მქონდა, იმაზე დამენძრია, რაც დავინახე ხალათში და უფრო მეტად, რაც ვერ დავინახე. აბაზანაში რომ შევედი, პირველი თვალში სარეცხის გორაზე დაგდებული მაგის ლიფი იყო, წითელი, მსუბუქი, ხასხასა და ავიღე ხელში და დავსუნე, ისეთი მსუბუქი სურნელი ჰქონდა, მსუბუქი და თან წამთრევი და წამიღო, ისე წამიღო, რომ როგორ ჩავიძრე სპორტული, ჩემს ყლეს ეს ლიფიანი ხელი მოვკიდე და ნძრევა დავიწყე ვერ მივხვდი, არადა სარკესთან ვიდექი, მარჯვენა ხელი ნიჟარაზე მქონდა დაყრდნობილი და ამ დროს დაორთქლილ სარკეში რაღაც ფიგურა გამოჩნდა და მეთქი ახლა მოვკვდები, ის იყო, თვითონ იყო, ჩემს ყლეზეც იყო შემოხვეული და სარკეშიც ჩანდა, სუჩკა ეგ, ყველგან იყო და გავჩერდი, გავშეშდი, ვეღარ ვმოძრაობდი, მეგონა სისხლი გამიჩერდა ძარღვებში და უცებ რაღაც ცხელი შემეხო წელზე და მომატრიალა. ეგ იყო, ნანუკა იყო, ცოცხალი და მართლა ნანუკა იყო. ამომყურებდა ქვემოდან ამ თავისი უზარმაზარი, შავი თვალებით. რა მექნა არ ვიცოდი, გამეხებული ვუყურებდი და მომკიდა უცებ კისერზე ხელი და ჩამომწია და ტუჩებში მაკოცა. მარტო კი არ მაკოცა, ენა შემომიყო ტუჩებში, ჩემი შეკრული კრიჭის გახსნას შეეცადა და გამეხსნა, სასაზე ამისვა ენა და კბილებზეც გადამავლო და მომიწუწნა მერე ზედა ტუჩი და ასე მეგონა მოვკვდებოდი. რა ვიცოდი, რა მელოდა. ასე წელზე ხელმოკიდებულმა გამქაჩა და ავუწყვე ნაბიჯი, კი მერეოდა დროდადრო და უშნოდ შევუჩრიდი ხოლმე ჩემს ფეხს ფეხებში და წავბორძიკდებოდით, მაგრამ მიმიყვანა მაინც ჩემს ოთახთან, ჩემს ლოგინთან და მკრა ხელი უხეშად და დამადგა თავს, მიყურებდა, მიყურებდა და უკვე ვეღარ ვხვდებოდი, რას ელოდა, რომ წამოიწია, წამომაჯდა და ყლეზე მომკიდა ხელი, აიცურ დაიცურა კლიტორზე რამდენჯერმე და მე თითქოს კიდე გაღიზიანება მაკლდა რა და ნელნელა შეიცურა შიგნით. ვაი როგორ ცხელოდა, ასე მეგონა, ჯოჯოხეთის ყველა ცეცხლი ერთად შემომენთო, მაგრამ რატომ მსიამოვნებდა ასე, ვეღარ ვხვდებოდი. რამდენი მიფიქრია ამ მომენტზე, როგორ შევიდოდა ჩემი ყლე ნანუკას მუტელში, რა დამხვდებოდა იქ, რა სიამე, მაგრამ რეალობა იმაზე გაცილებით მაგარი გამოდგა, რაც კი როდესმე მიფიქრია, თითოეულ ნერვულ დაბოლოებაზე მიტყამდა ამის ყოველი მოძრაობა, აწევა და ჩაწევა, ჯერ რომ თავის მკლავებს ეყრდნობოდა,  ოდნავ თავგადაწეული და მერე რომ ჩამომხედა, თვალებში რომ ჩამხედა და სახე მომიახლოვა და მუტლით ისევ რომ მოძრაობდა, დასრიალებდა ჩემს ყლეზე და უცებ ვიგრძენი, რომ ესაა მწვერვალი და ამის იქით შეიძლება მოვკვდე, დავიცალე უცებ და ალბათ გავასხი თესლი და მომეხვია ეს ჩემი საკუთარი სიცხე ყლეზე და მეგონა მართლა მოვკვდებოდი, ხელები ვტაცე მკლავებში, რაიმეზე ყურადღება რომ გადამეტანა და მგონი დავულურჯე ის ლამაზი ხელები, ისე მოვუჭირე, მაგრამ არ შემეძლო სხვანაირად. მაპატიე, ნანუკა დეიდა, შენი ბრალია, რატო ხარ ასეთი. მერე უცებ მოვიდა სინათლე, კაშკაშა სინათლე, ისეთი, რომ თვალები დამეწვა და დავხუჭე და მივხვდი, რომ ეს იყო ყველაზე მაგარი რამ, რაც ცხოვრებაში შეიძლებოდა შემეგრძნო და მოვეშვი და მივნებდი ამ შეგრძნებას. მივნებდი და მისი სუნთქვაც ვიგრძენი ჩემს სახესთან და თვალები გავახილე,მიყურებდა, სულ სხვანაირად , ვიდრე როდესმე შემოუხედავს, პირველად ვიგრძენი საკუთარი თავით კმაყოფილება მის მზერაში. კმაყოფილი იყო, როგორიც ვიყავი, აი ამით იყო კმაყოფილი და ბედნიერი და ნეტა ცოდნოდა, მე როგორ ვიყავი, მთელი სამყარო ჩემი იყო, ჯედაებს ვტყნავდი და სპაიდერმენს ვაყოლებდი დესერტად.

ნაწილი XVIII – ნანუკა

საუზმე და ლიკუნას წერილი დამხვდა იმ დილას მაგიდაზე. თბილისში ჩავედი, ნანას ბავშვი უნდა დავიტოვო, ძიძა ცუდად გახდომია და თან რაღაცეებს ამოვიტანო და გამეღიმა. ოხ რა საძაგლად გამეღიმა. წავიდა ეს შტერი გოგო და დამიტოვა თავისი „პატარა“ ბიჭი. ნეტა როდის მიხვდება, რომ პატარა კი არა, დიდზე დიდია უკვე?! ეძინა ჯერ. გუშინ ძმაკაცები ყავდა თავის ოთახში და იმაიმუნეს გვიანამდე. გაიღვიძოს ნეტა დროზე, ლიკუნა სულ ხო თბილისში არ იქნება. აბაზანაში უნდა შევიდე, გადავივლებ თან და თან ამ შტერს დავულაგებ ჰიგიენის ნივთებს, იქიდან ძახილი რომ არ დაიწყოს, დეე, შამპუნი სად არის. შტერი ეს, შტერუკა. როგორი თვალებით მიყურებს ხოლმე, აბაზანიდან რომ გამოვდივარ დილაობით, როგორ არის ხოლმე ატუზული კართან, ნეტა განახა. გაიღვიძა ძლივს და გამოვიდა დარეტიანებული სახით სამზარეულოში, გაჭამო მეთქი და კიო, მშიაო. სულ შია დილაობით, ასე მივაჩვიე ბავშვობიდან და დავუდე ყველიანი და პამიდორიანი ბუტერბროდი და ჭამა გემრიელად, ლაითი ყავაც დავუსხი, ძლიერი ჯერ არ სჭირდება და გამოფხიზლდა ნელნელა, მიხვდა, რომ დედამისი არ იყო სახლში და უცებ დაცხა სამზარეულოში, აი კანით ვიგრძენი, რა იფიქრა და მეც ხო იმავეს ვფიქრობდი. უცებ მოამთავრა ჭამაც და ყავაც და აბაზანაში შევარდა, შერცხვა დაუბანელი პირის და აჩეჩილი თმის, არადა როგორ მიყვარს, გაბურძგნილი რომაა, უხდება ამ სულელს. შევიდე ტაბლეტი ფუჩუში, ვაცალე ათი წუთი რომ გამდნარიყო და შევუღე აბაზანის კარი. უკვე ისეთი სველი ვიყავი, რომ ჩემი წვენი და ტაბლეტი აზელილი იყო ჩემს მუტელში, შიგნით, ღრმად და შევაღე კარი და რას ვხედავ. დგას სარკის წინ, ნიჟარაზე დაყრდნობილი, ხელში ჩემი საყვარელი წითელი ლიფი უჭირავს და ანძრევს იმ ლიფში, უფრო ვუნდივარ, ვიდრე მე მეგონა და არ ელოდა ჩემ დანახვას. რა, ვითომ რატომ არ ჩაკეტა კარი? შტერი ეს. მერე უნდა ვასწავლო რეზინის გამოყენება, მაგრამ პირველად ურეზინოდ მინდოდა, ამიტომაც შევითხარე ის ტაბლეტი. სარკეში დამინახა, კარი რომ გავაღე, გაშეშდა, მეგონა დაუვარდებოდა, მაგრამ არა, რამხელა ყლე ჰქონია, რა ბიჭი გაზრდილა. ეჭირა ჩემი ლიფით თავისი ყლე და მომჩერებოდა სარკეში. მივუახლოვდი, წელზე ხელი მოვხვიე და მოვატრიალე ჩემკენ. ჩამომხედა. არ გაუღიმია, არ ეღიმებოდა. სახეზე მოვკიდე ხელი და ჩამოვწიე ჩემს სიმაღლეზე და ვაკოცე ტუჩებში. როგორ არ იცოდა, კოცნა როგორ უნდა. ინსტინქტები ჯერ კოცნის სიღრმეს, ზედა ტუჩის კბილებში მოქცევას და ენის ხახაში შეყოფის სიამეს ვერ კარნახობდნენ და მე ვუკარნახე ეს და დამყვა, რა ტკბილად დამყვა. თავისი სქელი, ლამაზი ტუჩებით და მინდოდა მისი პირველი სექსი ყოფილიყო ტკბილი და კომფორტული და მოვკიდე ხელი ისევ წელზე და წამოვიყვანე ოთახისკენ.  მომყვებოდა ნელა, მოჯადოებულივით, მგონი თვალიც არ დაუხამხამებია, ისე მაყოლებდა ნაბიჯებს, ფეხს ფეხებში მიდებდა და ამ სიარულისას მისი თმიანი ფეხი რომ მხვდებოდა ფეხებზე, უარესად ვსველდებოდი. დავაგდე ლოგინზე და შევხედე, ისე მიყურებდა, როგორც ასტრონომი ახალ ვარსკვლავს და არ მოვუშალე ნერვები მეტად, დავაჯექი და ნელა შევიყვანე მისი ამდგარი, უზარმაზარი ყლე ჩემს მუტელში, ნელა შევიყვანე და ნელა ვმოძრაობდი და მიყურებდა თვალებში, ასე მეგონა თვალშიც თავის ყლეს მთხრიდა, ისეთი მზერა ჰქონდა და ავჩქარდი ცოტა, კვნესა დაიწყო და თვალები დახუჭა, ამ სულელმა. რა ტკბილად შემოდიოდა ჩემში, ვერც წარმოვიდგენდი და მოუმატა კვნესას, ყვირილში გადაეზარდა და გაათავა უცებ და აქამდე თუ იწვა ლოგინზე და ხელები აქეთ-იქით ეყარა, უცებ მტაცა მკლავებში და ისე მომიჭირა გათავების მომენტში, რომ მეგონა, გადამიმტვრევდა მკლავებს ამ თავისი ნავარჯიშევი, ძლიერი ხელებით და დავარდა მერე უცებ ისევ და თვალს ვეღარ ახელდა, ისე ბორგავდა, თითქოს ძილში. ისეთი ცხელი სპერმა ჰქონდა, დამწვა ყველაფერი, ის ქნა, რაც მინდოდა და ვიმოძრავე კიდევ ცოტა ხანს და წამოვდექი მერე, მივუწექი გვერდით და სახეზე მოვეფერე, დახუჭულ თვალებზე მოვეფერე და შემოტრიალდა და თვალებში ჩამხედა. უკვე სულ დიდი ბიჭი იყო.

ნაწილი VIII – დათო

რა პირი ჰქონდა ამ ჩათლაშკას, ენას ისე მისვამდა ყლეზე და ისე ლოღნიდა, მეთქი შეიწოვს და აღარ დამრჩება, ნელნელა მთელი ყლე დამისველა და გლანდებამდე იდებდა, თან ენით მეფერებოდა შიგნით, ასეთი არაფერი მახსოვს, რაც მე ქალები მომიტყნავს და პირში მიმიცია, სასწაული იყო, ლამის ეგრევე გამათავებინა, მარა არ მეყო მაგის პირი, ტრაკში მინდოდა მომეტყნა, იმ ლამაზ ტრაკუცებში, რომ ეგონა, ფრიალა კაბაში არ ჩანდაო და მანქანიდან რომ გადმოვიდა, ეს ფრიალა კაბა ტრაკში ჰქონდა შეტენილი, ტანგა ეცვა და ისე ჰქონდა გამოტკუცული დუნდულები, ეგრევე მაგის ტრაკზე დავიწყე ფიქრი  და რას გავმაზავდი, ჯანო რომ მიწვა იმ დივანზე და წამოიცვა ყლეზე, ეგრევე მივაჯექი და ანუსის ხვრელის ძებნა დავიწყე, ისეთი სველი იყო, რომ ანუსამდე ქონდა გამოჟონილი სისველეს და ჩემი ნერწყვიც დავუმატე, ყლე დავისველე და შევუდე ნელა და ფრთხილად, არ უნდა ტკენოდა, ისეთ ტკბილი ქალი იყო, არ უნდა ტკენოდა და სიამოვნება უნდა მიეღო მარტო და მერე რა, რომ ჯანოს ყვერებს ვეხახუნებოდი, ზატო ყლე ამის ტრაკში მქონდა და ისეთი ვიწრო იყო, ისეთი მიუჩვეველი და ისეთ სასწაულ ხმებს გამოსცემდა, გავგიჟდი ლამის, ერთი სული მქონდა ისეთი სიჩქარით მეთხარა ყლე, როგორც მინდოდა, მარა დავინდე, არ გამქცეოდა, არ დაეკეტა ვაფშე და ნელნელა ვმოძრაობდი, თან ძუძუები მეჭირა ხელით, პატარა, მარა რა მკვრივი და თითქოს პატარა არ იყო, დიდი ქალის თვალები და ქცევა ქონდა, მარა სხეული ქონდა პატარა გოგოსი, მკვრივი, შეკრული და ძუძუები ქონდა უტკბილესი, უზარმაზარი ამდგარი ძუძუსთავებით, კარგად რომ მქონდა მოქცეული თითებში და ვუსრესდი, სანამ ჩემი ყლე მის ტრაკში დადიოდა, შედიოდა და გამოდიოდა და მივხვდი, ნელნელა როგორ უსწორდებოდა, რა პოზაში და იმ პოზაში დავიჭირე თავი, ვუდებდი და კვნესოდა უბედურად, კივილს გამოურევდა ხანდახან, ნეტარებისას და მე ხო ვგიჟდები ამათ ხმებზე, იყვირონ მინდა სულ ხმამაღლა და ისე გავათავე რეზინაში, არ მიგრძვნია, ცხელი იყო, შობელძაღლი ისეთი, რეზინში ატანდა მისი სიცხე და მეტსაც შვებოდა, აღარც კი მახსოვს, რას ვღრიალებდი.

ნაწილი VI – ჯანო

იოლი მაყუთის მოლოდინი მქონდა, ჩემთვის რაა, აიღე შკაფი და გადადგი, სვარკის კეთებას როგორ არ ჯობია, თუ გინდა კიდე მეორე შკაფიც და ზედ ტახტიც მივაყოლო. რა მენაღვლებოდა, ოღონდ ძლივს შევძვერი უკანა სკამზე, ისე გამაშტერა ამ ქალის ფეხების ყურებამ, რომ აზრზე ვერ მოვედი, რას ვაკეთებდი, ბლიად, ყველა მანქანაში და ყოველთვის მე ვიჯექი ხოლმე წინ, ვერ ვეტეოდი ამ უკანა სიდენიაზე და რა მექნა ან მე, ან სხვებს, მარა შევყავი თავი ასე გაშტერებულმა და მამენტ, კი ვიყავი ნახევრად წამოწოლილი მთელი გზა გემრიელად. თან ამ ქალის მუხლის მოძრაობას ვუყურებდი, ეს ფრიალა კაბა რომ წამოეწია პედლებზე დაჭერისას და არც უცდია, გაესწორებინა და ხან დაეწეოდა მუხლი, როცა ტორმუზს მიაწვებოდა და ხან აეწეოდა, პედლის შენაცვლებისას. დაზაგრული ფეხი ქონდა დამოჩკას, ლამაზი მუხლი ძაან, გამხდარი, გამხდარი, მარა მომრგვალებული რაღაცნაირად გემრიელად, ძვალი არ ეტყობოდა, გამხდარ ნაშებს რო აქვთ ხოლმე, ტყავგადაკრული და ძვალამოყრილი მუხლები, არა. გადმოგვსვა მანქანიდან სადღაც კორპუსთან, უბანიც არ მახსოვს, ისე ვიყავი გართული მაგის მუხლზე დაკვირვებით მთელი გზა და თან კიდე ამ ძუძუებს რომ მიაჭყლეტდა ხოლმე საჭეს და კაი სვოი ბიჭივით მართავდა თავის ტუტუც ჯიპს, ერთი საყურებელი იყო. შევედით ლიფტში და სულ დავავიწყდით, გაეპრანჭა სარკეში თავის თავს, ჩოლკა ხან აქეთ გადაიწია, ხან იქით, გაუღიმა და ასე მეგონა, მზემ გაანათა სარკეში, ისეთი ლამაზი და თან ბოზური ღიმილი ქონდა, ამ ჩემისას. თურმე სად ხარ, რას გვიპირებს. შევედით ბინაში და ვერაფერ გადასაადგილებელს მე ვერ ვხედავ, ცარიელია თითქმის, ერთი ოთახია, ლოგინი ერთი დგას და შკაფიც კი არა, რაღაც კამოდია პატარა, ორი სკამი და მივიხედ-მოვიხედეთ მე და დათომ და თურმე სადაა ჯერ გაოგნება, მოკეტა კარი ამ პატარა ჩათლაშკამ, დააგდო ჩანთა, გადმოგვიყარა ეტყობა წინასწარ მუჭში მომზადებული პრეზერვატივები და ეს თავისი ქათქათა მაისური აიძრო უცებ. თან გვიყურებს, ცალყბად გაღიმებული და ისეთი სახე აქვს, რომ უნდა აიღო და მიიდო ყლეზე და აუსვა და დაუსვა ზედ ყლის წვერი და უფრო უნდა გააღიმო და შეთხარო მერე პირში და ლოკოს ამანაც გემრიელად, ასრიალოს ტუჩებში და რა უნდა გვექნა, ვინ ფიქრობდა, ვისი ყვერი ვისას გაეხახუნებოდა, წამოვიცვით რიგრიგობით, რა ტკბილი მუტელი ქონდა ამ ჩემისას, ასე მეგონა 19 წლის გოგოს ვუდებდი, თან რომ სველი იყო და თან წინააღმდეგობას მიწევდა, მარა მაინც შევედი და ჯოჯოხეთის ცეცხლი და სამოთხის სიამე ერთად დამხვდა შიგნით, ცეცხლი მომეკიდა ყლეზე თითქოს და ასეთი სასწაული არ მიგრძვნია არც ერთ ქალთან, ეს რა იყო, ჩემი.