ვინმე დაკვირვებიხართ ავატარს ჩემს ბლოგზე, მარჯვენა მხარეს? ზოგიერთი თქვენგანი ალბათ, მიხვდება, რომ ეს სკარლეტ იოჰანსიონია, ზოგი იმასაც მიხვდება, რომ ეს სკარლეტის გმირია ფილმიდან „ვიკი, კრისტინა, ბარსელონა“. რა დატვირთვა აქვს ამ ფოტოს ჩემთვის? კრისტინაში ვხედავ ჩემ თავს, ჩვენი აზრები ერთმანეთის იდენტურია. ვერ აღვწერ იმ გრძნობას, რომელიც მაშინ მეუფლება, როცა რომელიმე კინოპერსონაჟში საკუთარ თავს აღმოვაჩენ ხოლმე, თუმცა კრისტინას თვისებებმა ყველა მანამდე ნანახი ტიპაჟი გადაფარა. ის არის „მე“ და მე ვარ „ის“, ჯამში კი 2 სხვადასხვა ადამიანი საერთო ხედვებით.

მეც, ისევე როგორც კრისტინას, ხშირად მიჩნდება კითხვები ცხოვრების შესახებ და ვერასოდეს ვიღებ სრულ პასუხს. ჩვენ, ორივე ვფიქრობთ, რომ არ გაგვაჩნია არავითარი ნიჭი. მე ხომ ჩვეულებრივი, სტატისტიკური ადამიანი ვარ, არაფრით გამორჩეული? მე და ამ კინოპერსონაჟს შეგვიძლია შევაფასოთ ხელოვნების ნებისმიერი ნიმუში, გვიყვარდეს მუსიკა, მაგრამ სამწუხაროდ, არ შეგვიძლია ამგვარი გზებით საკუთარი ემოციების გამოხატვა. მან არ იცის რა უნდა და ძიების პროცესშია. მეც ვერ მიპოვნია თავი და არ ვიცი რას მოვითხოვ ცხოვრებისგან. ჩვენ ვიცით მხოლოდ ის, რაც არ გვინდა, მაგრამ თუ მაინც როდესმე ვხვდებით ჩვენს სურვილს, ამას პირდაპირ არასოდეს ვამბობთ. ის ერთი შეხედვით გრძნობებს აყოლილი გოგოა, თუმცა უკვე აღვნიშნე, რომ ბევრს ფიქრობს და ამარცხებს გრძნობებს. მის ცხოვრებაში დიდი ადგილი უჭირავს სიყვარულს, თუმცა ნათელია, რომ ყველაზე ძვირფასი მეგობრობაა. ამის შემხედვარე, იმედი მაქვს, რომ ყოველთვის ვიქნები გრძნობებზე ძლიერი, სხვას ზიანს არ მოვუტან, კრისტინასგან ავიღებ დადებით თვისებებს, ხოლო უარყოფითებს გამოვასწორებ და შევქმნი ახალ პერსონაჟს სახელად „მე“.