მართალი არ ყოფილა დედამიწა მრგვალია და თუ ერთი წერტილიდან გახვალ ერთი მიმართულებით და საკმარისად ივლი, მეორე მიმართულებიდან დაბრუნდები იმავე წერტილშიო, არა! ალბათ ამიტომაც ისევ არსებობენ ბრტყელი დედამიწის მომხრეები, გინდ ჯორდანო ბრუნო მოუყვანე და გინდ ჰაბლის ტელესკოპიდან გადაღებული ჩვენი გამოპრანჭული პლანეტის ფოტოები; ალბათ ამ რწმენაში მხოლოდ ფიზიკური რეალობა არც იგულისხმებოდა…
თურმე ისე ბრტყელია, რომ შეიძლება ნებისმიერ წერტილში შეგხვდეს ისე უსაზღვროდ ღრმა კიდე, რომ შეიძლება დემონებიც კი დაინახო, საკუთარი დემონები… ხოლო თუ ერთხელაც ფეხი დაგიცდა და გადაეშვი მასში, მშვიდობით ყველაფერო! (იქნებ გზაში ერთი სალტო მაინც მოასწრო გრანდიოზული ფინალისთვის)
მომენტები ვეღარ ახერხებდნენ თანმიმდევრულად, მწკრივად მიჰყოლოდნენ ერთმანეთს და დაიწყეს შემთხვევითად ერთმანეთის მონაცვლეობა იმ კულმინაციური მომენტის ძიებაში, რომლის დადგომის იმედიც თვითონაც აღარ ჰქონდათ.
ყველა-ფერი ირეკლებოდა მის სახეზე, ეს კი უფრო და უფრო ამძაფრებდა დეჟა-ვუ-ს გრძნობას.
დრო შენელებული მოძრაობებით სწრაფად მიდიოდა, მეკი გახევებული ვიდექი ერთ ადგილას და თვალების დახუჭვის მეშინოდა, იქნებ გახელისას ის აღარ დამხვედროდა და ფერებიც გაჰყვებოდა მას.
შეხების მეშინია, ვერ ვბედავ..
უცებ ჩემთან მოდის ხელებს მჭიდებს ახლოს რომ მიმიზიდოს და რაღაცას მიჩურჩულებს..
მერე რა რომ ვერაფერი გავიგე?!
უფრო ახლოს მოდის, უკვე სახეზე ვგრძნობ მის სუნთქვას და მალე შეხებასაც დავიმსახურებ..
თანდათან ვხვდები რომ მეც ვიწყებ ფერების არეკვლას, როცა აქამდე უკუნითამდე ბნელოდა.
სხვა გზა არ არის, ხელები უნდა მოვხვიო და აღარ გავუშვა, შემდეგ კი ცოტა ხნით თვალებსაც დავასვენებ ამ შეგრძნებების ხარჯზე. ხელებზე ჩამომეღვენთა, სახეს ვერ მაშორებს და შიგადაშიგ ჩვენი თვალები ერთმანეთს ხვდება..
მინდორში ვართ, უამრავი ვარსკვლავის ქვეშ, გარშემო კი ყველა მხარეს ბრბო და ლამაზი ხმაურია. ჩვენ კი ამ ხმაურს აყოლილები წრეზე ვმოძრაობთ, თითქოს ვარსკვლავებს ავამოძრავებთ და მომენტებს გავმართავთ.
არ მინდა, მაგრამ სულმოუთქმელად ველოდები მზის ამოსვლას და მალე ისიც გამოჩნდება, გადაფარავს ყველა-ფერს და გაბატონდება..
