განუმეორებელი რედაქტორი, ვის გარეშეც აქ იქნებოდა სრული ქაოსი: brave_and_pro_woman

გაფრთხილება:

წინ წყალია, უკან დასახევი გზა აღარ არი და შუა კიდევ ნიაღვარმა ზღვარიც წაშალა და შემოსაზღვრული ჩარჩოებიც. სუსტი გულის კი არადა, მუტლისა თუ ხარ, ცხვირსახოცები მოიმარაგე.

ცრემლებს ვგულისხმობ, ცხადია. What did you expect?

აქა ამბავი მუტლებისა
 

პოსტი შეიცავს ანონიმურ ინტერვიუებს.  მათ შორის ჩემიც შემოგაპარეთ.

დავიწყოთ თავიდან. მადლობა, ვულვის მფლობელებო.  

ჯერ დავწერე გოგოებო მეთქი. მერე წავშალე და ჟუნ პლასი არ იყოს [1], მუტლის მფლობელები დავწერე. ახლა, რატომ? იმიტომ, რომ ეს ბლოგი ინკლუზიურია. არა აქვს მნიშვნელობა გოგო ხარ, ტრანსი თუ არა-ბინარული[2]. ეს პოსტი მუტლებზეა. ხოოოდა, ვისაც მუტელი გაქვთ, შემოიხედეთ.

მოკლედ, მადლობით ვიწყებ. სადღეგრძელოსავეთ. იმისთვის, რომ ასე მენდეთ და ტრუსიკებშიც ჩამახედეთ.

გადავწყვიტე, ვულვას და ქალის სიამოვნებას რამოდენიმე პოსტი მივუძღვნა. რადგან, მე პირადად, როგორც წინა ბლოგში უკვე აღვნიშნე, სიტყვა მუტელი პირველად გინებაში გავიგე და ამას კარგი არაფერი მოჰყოლია. ახლა დროა ძალაუფლების გადანაწილების დინამიკა შევატრიალოთ, რადგან ჩვენი სხეულები ჩვენ, ვულვის სრულუფლებიან პატრონებს, უნდა გვეყუდნოდეს. ამ ტექსტის გმირი მუტელია. მთავარ როლშია სიტყვა, კერძოდ კი ის ენა, რითაც მას მოვიხსენიებთ. ჩემი სარწმუნოება ფემინიზმია. 

ა, ბატონო. ჩვენ გამოვფინეთ მუტლები.

მუტელი?

ზევით ასეთი და ისეთი ინკლუზიური ვარ მეთქი და ცოდვა გამხელილი სჯობს. ჩემი ინტერვიუერები სის-ქალებია[3]. მომავალში გამოვასწორებ 😊

ხოოდა, როცა გოგოებს ვთხოვე ყველაზე ინტიმურ კითხვებზე გულწრფელად ეპასუხათ, არ ვიცოდი, რომ ამბის მთავარი გმირის სახელზე ამდენი  ფიქრი დამჭირდებოდა.  აუ, მუტელი არა, ფუჩუ ნწუ, საშო საერთოდ არა.

აბა რა?

ქალის საქესო ორგანოს დასახელებისას ჩვენ დაგვასწავლეს სიტყვების სამიოდ კატეგორია: პირველ რიგში, სალანძღავი სიტყვები, სადაც ყველაზე ნამდვილი სახელი, მუტელი მთავარ როლშია.  

ახალი ამბავია არაა, რომ არიან გოგოები, ვისაც მუტელის ხსენებაზე სექსის სურვილი ეკარგებათ.

ჰებე, 29 წლის.

– იმიტომ გვეხამუშება ყველას ეს მუტელი, რომ გინებაშია დანერგილი ძაან უშნოდ. ცოტა რამე მძულს ისე როგორც დედის გინება. მანდ გამოსჭვივის მთელი სიმძაფრით მამა-პაპური მიზოგინია.

ნინო, 33 წლის.

– ახლა, საერთოდ აღარ ვხმარობ ამ სიტყვას და შეიძლება გაგონებაზე დავიქრინჯო[4].

მედეა, 38 წლის.

მედეას, სხვა გოგოებისგან განსხვავებით, ვიდეო ქოლით ველაპარაკე. კაი ერთსაათიანი საუბრის შემდეგ ვამჩნევ, როგორ ოსტატურად იშველიებს მესამე პირის ნაცვალსახელებს.

– ძაან გვიან დავარქვი სახელი. არ ვიყენებდი ამ ყველაფერს. ისედაც, რო ვთქვა სიმართლე, არცერთი სახელი არ მომწონს, რომლიც ამ… რომელიც მაგას აღნიშნავს. ისევე როგორც არცერთი სახელი არ მომწონს ქართულ ენაში, რომელიც რაღაცა პროცესს აღნიშნავს. [..] სიტყვა მუტელი. არც ფონეტიკურად, არც არანაირად კარგი არ არი. [..] ფონეტიკურად კეთილხმოვანი არც მამაკაცი ორგანოს დასახელება არ არის ქართულში. ნახე, აი, ყლე. (ხმამაღლა და გამოთქმით მარცვლავს). ძაან ცუდია.

აი, მედეა თამამად ამბობს ყლეს. და ვერ ამბობს მუტელს. ვახ, რა საინტერესოა!

აი, ენამ რა ჰქმნა. როცა მუტლის გაგონებაზე გული გვერევა, რა სიამოვნება? რა ორგაზმი?

 აბა ფუჩუ?        

თუ მუტელი შევატოვეთ გინებას, გვრჩება ერთიმეორეზე უფრო ცაკალელი, სკოლამდელი გოგოების სასქესო ორგანოს სახელები: პუტულა, ფუსუსუნა, ფუჩუნები.

ნინო, 33 წლის.

– სიტყვა, [რომელსაც ვეძახდი მუტელს და] რომლითაც გავიზარდე იმდენად მქრინჯავს და სირცხვილთან ასოცირდება, რომ ბავშვობის მერე არ მიხმარია. ახლა გეტყვით (მგონი) პირველად –  ტუტულია 🤮🤮 …

ლიზა, 38 წლის:

– მუტელი არის სიტყვა. ჯასტ[5] სიტყვა და ვის როგორ ხვდება ყურში, ეგ მათი პრობლემაა, იმჰო[6]. ნოლი უხერხული რეაქცია ჩემგან. ფუჩუს მირჩევნია. ფუჩუ მეინფანტილურება ამხელა ქალს.

დიახ, მუტლის დაპატალავება არ გვეხმარება მის მოშინაურებაში. არ გვეხმარება მასთან ზრდასრული ურთიერთობის ჩამოყალიბებაში. და ჩვენი პატარად, სათნო და სპეტაკ არსებად მოაზრება ვის აწყობს?

—

ხო. 

რადგან… ვთქვა? ვიტყვი. პუტუკუნის ნძრევა? პუტუკუნის წოვა? პუტუკუნის თითებით ღლეზა? არა, არა და არა. პუტუკუნიან გოგოებთან საქმის დაჭერას ჰქვია სახელი: პედოფილია.

და პედოფილია ჩვენგან შორს.

რა სიამოვნება. რის ორგაზმი. ძიება გრძელდება.

ენა: აია იი? იია აი?

და რა საჭიროა სიტყვა? თითი რომ მივუშვიროთ?

ხუმრობა იქეთ იყოს, და ყველა შემოვლითი გზა საკუთარ სხეულთან პირდაპირ კომუნიკაციაში შესვლისგან გვაბრკოლებს. ამ შემთხვევაში ვგულისხმობ ლაპარაკის დასწავლას, როგორც ნიშანს, რომ გავიზარდეთ. ენის ჩლექა ცაკალელი მხოლოდ რაღაც ასაკამდეა. მერე ლოგოპედს უნდა მივაკითხოთ. რადგან სანამ პატარა ვართ, პატრონი გვჭირდება, გზის გამკვლევი.

და ვის აწყობს მეთქი?

—-

ხო.

ძალიან მინდოდა, მამაკაცები ამ ტექსტის უხსენებლები ყოფილიყვნენ, მაგრამ ეს უხსენებლობა ქალების მიერ განცდილ ბევრ ტკივილზე გვერდის ავლას ნიშნავდა. უხსენებლებმა ქალების ტერიტორიები ჩამოიარეს და ყველგან დატოვეს თავიანთი კვალი.

თამარი, 37 წლის.

[მუტელს] ნეგატიური კონოტაცია[7] ექნება, აბა რა. სულ ქალის გენიტალიებზე იძახიან ფუ, ხიხია. [არადა,] ფონეტიკურადაც კარგია, თავისი ჯანსაღი და ექსტრემალურად ბუნებრივი მნიშვნელობითაც. viva la მუტელი  ❤️! [..] მთავარია აღქმაში პალიტრის ზრდა და არაა სავალდებულო რაღაცის რადიკალურად შეცვლა.

რიტა, 25.

ძალიან საინტერესო პოდკასტს ვუსმენდი იმ დღეს stuff your mom never told you[8]-ს ჰქონდა ლინგვისტიკასა და სექსიზმზე. განიხილავდნენ სხვადასხვა სიტყვებს. მაგ: slut-ს, რომელიც თავის დროზე messy[9]-ს სინონიმი ყოფილა და მერე შეიძინა ეგ უარყოფითი მნიშვნელობა. ასევე, bitch[10]. ბევრად ცუდი კონოტაცია ჰქონდა და შავკანიანმა ქალმა რეპერებმა [..]გააკეთილშობილესო, yo bitches, შეურაცხმყოფელი აღარაა ისე. ზოგჯერ უბრალო სოციალური წესრიგი უნდა შეიცვალოს. მოკლედ, ყველა სიტყვის კონოტაციის შეცვლა შესაძლებელია, უბრალოდ დიდი ძალისხმევა უნდა და დროც სჭირდება.

თამთა, 42 წლის.

[ადრე] კულტურული გაუცხოება მქონდა სიტყვის მიმართ. მე მგონი ყველა ასეა. მერე ერთ ძაან საინტერესო ქალი ისე ლამაზად ახსენებდა, მუტელი, მუტელი, ეგრევე ავიტაცე და მეც ძაან ლამაზად ვხმარობ. თავიდან შოკი აქვთ ჩემს გარშემო, მარა მერე მოწონთ და თვითონაც აიტაცებენ ხოლმე. დავაკვირდი და ეგრეა. ესაა ჩემი და მუტელის ისტორია.

—

ენა ირეკლავს ჩვენს სამყაროსთან მიდგომას. ჩვენს მსოფლხედველობას.  რწმენას. სიტყვები ჩვენი ძვალი და რბილია. სიტყვებით ვიზრდებით და სიტყვებით ვზრდით. ასე გავიზარდეთ ჩვენც და ასე გავზარდეთ თაობები. ჩვენს მიერ არ-არჩეული, თავსმოხვეული რწმენით ვისწავლეთ ჩვენი სხეულის აღქმა. ასე სართულებიანი გინებით დაგვიბინძურეს სხეული. ასეთი გაკვეთილების მერე ძალიან დიდი დოზით უნდა შევისუნთქოთ good shit და გამოვისუნთქოთ bulshit[11], ამასობაში წლები დავკარგოთ.

დასკვნად: გაიტანეთ ეს უხსენებლების დახაზული რუქა. მივცეთ ალტერნატიულ ბილიკებს გზა ფართო. დროა მამა-პაპურ ტრადიციებს ქალური ვაქცინა შევუშხაპუნოთ. და რახან დღეს  (გინდ დაიჯერეთ და გინდა არა, ჯერ კიდევ) ვითხოვთ თანასწორობას, მაშინ საკუთარ სხეულს ქალებმა ჩვენ თვითონ უნდა დავარქვათ, გადავარქვათ სახელი.

აბა რა, მე ვეთანხმები გოგოებს. ჩვენ უნდა გადავწეროთ ძველი სარწმუნოება ახლით. მუტელზე სახელის უკან დაბრუნება და ხელახლა გათავისებაც აჯანყების ნაწილია[12].

სიამოვნება და ორგაზმი ჩვენც გვეკუთვნის.

უხსენებელი gaze

მე მაპატიეთ. ცოტა ორჯერ-ორი ოთხია უნდა ვთქვა, მაგრამ როგორც ჩანს ჯერ კიდევ ვერ გაგვიგია. წავიდა.

ე.წ. მეილ გეიზი მამაკაცის, aka უხსენებლის, მიერ ამ სამყაროს დახასიათებას ნიშნავს.  მეილ გეიზია, როცა ამ ცხოვრებას უხსენებლები გვიხსნიან წიგნებში, გვაჩვენებენ რა არის სექსი კინოებში. მერე ასე ვსწავლობთ ცხოვრებას და მის „ბუნებრივ“ იერარქიას. ასე ვიქცევით ლოგინში, ვემორჩილებით „ბიოლოგიურად“ დაწესებულ კანონებს.

ქართულ რელობაში, და ამ კონკრეტულ თემაში, სიტყვა მუტელზე ასპარეზის დათმობამ ვულვიანებს წაგვაგებინა. აი, ანგარიში:

• როცა უხსენებლები ამბობენ ‘მუტლები ავყარეთ’, ისინი ჩვენ გვაკნინებენ. წყვეტენ, რომ მუტელი არაა პატივსაცემი.
• როცა უხსენებლები ჩმორებს არქმევენ მუტლებს, ისინი აკნინებენ სხვა კაცებს. წყვეტენ, რომ მუტლის ქონა სისუსტის ნიშანია.
• როცა პიზდასოსობას არ კადრულობენ, ისინი ჩვენს მუტლებს აკნინებენ. წყვეტენ რომ მუტელი ცუდია, მუტელი ყარს.

და ჯამში, ააწყვეს ეს ცხოვრება. არიან დამჩმორებლები და დაჩმორებულები. არიან მომხმარებლები და ნახმარები. არიან ზევით და არიან ქვევით. ვინ არი ზეით? და ვინაა ქვეით?

—-

ხო.

არა, ბატონო, სულ შემთხვევით შემოგვტენეს ველ-იუ-რ სექსზე ფანტაზიები. ჩემის თამადობით. სულ ‘ბუნებრივად’ ვოცნებობთ ახალგარზრდა გოგოები, ნეტაი შუახნის მამაკაცმა კარაქი გვდღლიზოს ტრაკში და იატაკზე დაგვცეს. მერე მოგვდგეს და გვტყნას[13]. სამაგიეროდ პარიზში. სამაგიეროდ მუხის პარკეტზე.  მდიდრულ ზალაში.

შენი ბერტოლუჩი ბრანდო შევეცი. ტრაკში. უკარაქოდ.  

მამათაენამ რა ჰქმნა

ქალები ცოტა გავპრადვინუდტით. ოღონდ, ისევ კაცების ფანტაზიების დასაკმაყოფილებლად. ახლა, ფეისბუქ ჯგუფებში მუტლის მფლობელები რეგულარულად სვამენ კითხვას: მე ვუკეთებ მინეტს და ის არა და რა ვქნა? იქვე, ასევე ქალები, პასუხობენ, რომ ჩვენს მუტლებს ვარდის სუნი არ ასდით. What???? ჯერ ერთი ვარდის სუნიანი ყლე მანახეთ. მეორეც,  ვინ ლოკავს ვარდს? მესამეც, არავინ არაფერ სექსუალურს არ იდებს პირში იმიტომ, რომ ვარდის სუნი ასდის[14].  ხედავთ როგორი მოჯადოებული წრეა?  ხედავთ, რა გვასწავლა ამ ენამ მუტელზე?  

• ამ ენის გავლით გავითავისეთ და გავიაზრეთ საკუთარი სხეული ქალებმა.
• ასე ვირწმუნეთ, რომ ჩვენი მუტელი საყვარელი არაა.
• ასე ვისწავლეთ თვითსიძულვილი.
• უარესი: ასე ავუკრძალეთ საკუთარ თავს სიამოვნება. მაშინ როცა…

—-

ხო.

ფრანგი ფემინისტის, ალის კოფინის[15] აზრით, კაცების მზერისგან გათავისუფლება ჩვენი დროის ყველაზე დიდი გამოწვევაა.

დიახაც. ნუ დავუტოვოთ მუტლის ყველა ბრუნვაში ტრიალის პრივილეგიას კაცებს. ასე რომ, ენა, მუტელი, და ახალი სარწმუნოება, დანო და ჯამაათნო. რწმენა, რომ ახლა ჩვენი დროა.

და მას დიდხანს ველოდით, შენი ჭირიმე.

სარწმუნოება_ დეკონსტრუქცია

შენ ზევითა ხარ და მე ქვევით? კიდევ? როდემდე?

არიან ამ იერარქიის მომგონები. და საბედნიეროდ არიან ისინიც, ვინც  ამ ცხოვრებას მაინცდამაინც კიბის ჭრილში არ განვიხილავთ.  ჩვენ დატოლებას არ ვართ. ჩვენ ვითხოვთ დაშლას. დეკონსტრუქციას. რომ ხელახლა, უფრო უკეთ და უფრო თანაბრად ავაწყოთ ეს დაობებული ქართველობა. ასეთი ქართველობა წასართმევია. განვედ ენა, რომელიც ყველაფერს ორად ყოფს: შავი და თეთრი. ჯიშ-ჯილაგიანები და უჯიშოები. ქრისტიანები და ურჯულოები. მტყვნელი კაცები და მოტყნული ქალები. მოტყნული კაცებიც, რომლებიც, ვერსუს მტყვნელი კაცები, ჩმორები არიან.

ენა და რწმენა წრიული ცნებებია. რაც გწამს იმას ამბობ და რაც გინდა იწამო, ის უნდა თქვა. ვიამაყებ თუ შემრცხვება რომ მაქვს მუტელი? გავიცნობ თუ არასოდეს არ ჩავხედავ მუტელს თვალებში? შევიყვარებ თუ შევიძულებ ჩემს ვულვას მისი სახელდებისას?

სიამაყით დავიწყოთ. გახსოვთ ოდნავ ზევით რა თქვეს გოგოებმა? მე მათ ვეთანხმები. ეს სიტყვა უნდა დავიბრუნოთ. კაცებმა მუტელი სალანძღავ სიტყვად მონათლეს? მუტელი ბოზია, ძმაო? დღეიდან მე ვიქნები მუტელი. ქალი კი არა. მუტელი. ამაყად. უფრო ინკლუზიურიც ხომაა?

გაცნობაზე გადავიდეთ. მუტლის სახელდებით რომ დავიწყე, ვთქვი, რომ ქართულში ან სალანძრავი სიტყვები გვაქვს, ან ბავშვური. აქ სრულუფლებიანი წევრია მესამე კატეგორიაც: მისი დემოსნტრაციული არარსებობა.

გინახავთ საკუთარი მუტელი? გოგოების უმეტესობა მწერს, რომ საკუთარი ვულვა ძალიან გვიან დაათვალიერეს. ისიც ხშირად, იმიტომ რომ აეწვათ, ეტკინათ. მაინცდამაინც პრობლემა უნდა გვქონდეს, რომ ჩვენი სხეულის მაგიური ნაწილი ახლოდან გავიცნოთ?

ხოდა, დავაი ახლა, აღიღე სარკე და ჩაჰხედე მუტელს ცალ საშო თვალში. გაიცანი. მოიკითხე.

რადგან ასე იწყება შეყვარება. გაცნობით.

#ელაპარაკემუტელს

მუტელის მოშინაურება

ჰელოუ. რა დაგარქვა?

საშო არა, საშო ვაგინის შესასვლელია. არც კლიტო, კლიტორი ჩვენი ქალღმერთია, მაგრამ მთლიან მუტელს არ აღნიშნავს.

ფუჩუ? ლეღვი? ფისო? ლოტუსი? მუტელი? ვულვა?

დაბადებიდან ერთად ვართ. არადა, 30 წელი არ ვიცოდი, როგორ გამოიყურებოდი. ისე, ძაან ბევრი გამიგია შენზე. რა სხვანაირი ყოფილხარ?

—
აბა, გოგოებმა ვაბრუნოთ მუტელი. მუტელმა. მუტელს. მიდი, გააგრძელე, აიყვანე შვიდ ბრუვაში.

აქამდეც რომ გვეტრიალებინა ეს სიტყვა ქალებს, რა დაგვავიწყდებდა კლიტორს?

მუტლებმა ვიცით, რომ კაცები არ იგინებიან კლიტორზე. ის ტოიოტას სერია ჰგონიათ. ან, სჯერათ, რომ მათი ყლე გვეყოფა, #ქართველობასგვართმევეეენ. ჯიზუუუზ.  ასე ეგონა ჩემს ქართველ პარტნიორებს და ჭეშმარიტი ვაგინალური ორგაზმის[16] ძიებაში დამაკარგინეს წლები. მათ კლიტორი არასოდეს უხსენებიათ. არც ხელი მოუკიდიათ. არც მე მიმისწავლებია გზა, რადგან მისი არსებობის შესახებ ოჰ, რა გვიან გავიგე.

კლიტორზე გამახსენდა. და სიტყვის მნიშვნელობაზე. ჩემი გამოკითხული გოგოების უმეტესობამ მასტურბაცია მას შემდეგ დაიწყო, რაც გაიგო სიტყვა მასტურბაციის არსებობს. მერე მოიკითხა მისი მნიშვნელობა. და მერე დაუშვა რომ მასტურბაცია შეიძლება.

მომდევნო პოსტი მასტურბაციაზე იქნება.

#მუტელი #ენა #სარწმუნოება.

ჰაშტაგ არ მესროლოთ, მუტელი ვარ.

მიპოვე ფეისბუქზე და ინსტაზე.

[1] ამაზე დავფიქრდი ჟუნ პლას წიგნის წაკითხვის მერე. ის ასე ინკლუზიურად მოიხსენიებს მათ, ვისაც აქვთ მუტელი: მუტლის, კლიტორის ან ვულვის მფლობელებად. ცოტა შემრცხვა, ქალი-უდრის-მუტელს რომ გავიძახოდი ამხელა ფემინისტი-ინკლუზივი ქალი და გადავასწორე. თუ დაინტერესდებით როგორ გავცდეთ პენეტრაციის საზღვრებს სექსში, გამოიწერეთ ინსტაზე. ფრანგულადაა, მაგრამ დასურათებულია და იოლად გაიგებ. თან ძაან კაია.

[2] გენდერის ბევრად მეტი ფორმა არსებობს, ვიდრე ტრადიციული ქალი და კაცი. განმარტებები იხილე აქ.

[3] სის-ქალი ან სის-კაცი აღნიშნავს ადამიანს, რომელიც ბედნიერია იმ გენდერით, რომელიც დაბადებისას მიაკუთვნეს მისი გენიტალიის მიხედვით. მაგალითად: თუ დაბადებისას ჩვილს ფეხებს შორის აღმოაჩნდა ვულვა, დამსწრე საზოგადოებამ თქვა გოგოაო და ეს ადამიანი გაიზარდა და ჰარმონიაშია ამ მცნებასთან, ის არის სის-ქალი.

[4] უკმაყოფილების ნიშნად დაიჯღანო

[5] უბრალოდ. პროსტა-ს ინგლისური შესატყვისი :პ

[6] ჩემის მოკრძალებული აზრით. ინგლისური აბრევიაცია, In My Humble Opinion

[7] კონოტაცია ეხება სიტყვისა და ფრაზის მნიშვნელობას ან გაერთიანებას, გარდა იმ შემთხვევისა, რომელიც აშკარად განსაზღვრავს. კონოტაცია შეიძლება დადებითი ან უარყოფითი იყოს.

[8] მოუსმინეთ აქ. ან ნებისმიერ პლატფორმაზე, სადაც პოდკასტები მოგეპოვებათ.

[9] არეულ-დარეული

[11] იოგას სუნთქვის ვარჯიშებს ვაშარჟებ, რომლის მიხედვითაც სიყვარულს შევისუნთქავთ და ცუდ ენერგიას გამოსუნთქვას ვაყოლებთ.

[12] ინგლისური ტერმინის, appropriation-ის არცერთი ქართული თარგმანი დიდად არ მომწონს. მაგრამ რაცაა ესაა.

[13] უკანასკნელი ტანგო პარიზში. თუ არ გინახია, ნუ ნახავ. ეგ იქნება შენი წვილი მეილ გეიზის უარყოფაში.

[14] მოდი, ვაგინა მონოლოგების ეს შესანიშნავი ნაწილიც ვახენოთ. მართალია, ინგლისურადაა, მაგრამ ღირს აქ მითითებად.

[15] იხილეთ ალის კოფინთან შესანიშნავი ინტერვიუ აქ, სადაც მეილ გეიზი კარგადაა ახსნილი.

[16] ის, რასაც ტრადიციულად ვაგინალური ორგაზმია ჰქვია, კლიტორის სტიმულაციის შედეგია. თუ შენ ასე გინდა დაარქვა, არც ეგაა პრობლემა. ღმერთმა შეგრაგოს.

სერიიდან: თანხმობის ნიშანი რაა და თანხმობა, თანხმობააა!

რედაქტორი: brave_and_pro_woman

Foreplay

როცა ბიძაჩემმა ნერვული სიცილით თხელი მაისურის მიღმა, მარცხენა ძუძუს ღილაკზე ჩამაჭირა საჩვენებელი თითი, ოჰოჰოოოოო გოგო მოგვესწროო, დავამუღამე, რომ ძუძუები ამომეკოკრა. თავმოყვარეობაც მეტკინა  და დვრილის ქვეშ პატარა მკვრივი ბურთულაც. ჩემი ქალობაში შესვლის სეზონი იმის გაცნობიერებით გაიხსნა, რომ ქალებს ჩვენი ძუძუს თავები ჩვენადვე საერთოდ არ გვეყუდნეს. ძუძუსთავებს მიყვა წყება-წყება ამოუცნობი მოვლენები. 

თავზარდაცემული ვაკვირდებოდი, როგორ მეცვლებოდა სხეული. არავინ მაწყნარებდა. ამოდიოდა ღინღლი ფუჩუზე. არ ჰგავდა მეზობელი ლელას დალაგებულ და დავარცხნილ ფანჩარს. არავინ მიხსნიდა, რატომ ჰქონდა ჩემსას ეს უცნაური ჟღალი ფერი და რატომ იყო ასეთი ხუჭუჭა. ფუჩუ დამალული მაინც იყო. ბეწვები ამობიბინდა ყველგან. არ მესმოდა, რატომ ვყარდი ასე და რატომ მეწვოდა დედაჩემისთვის მოპარული საპარსით მშრალად გაპარსული იღლიები.

არც ჩემი თვიური ჰგავდა მეზობელი ნათია მარლის საფენზე ჩემი ორი თვალით დანახულ სისხლს. რომ მოუვიდა, ეზოს გოგოების კრება მოიწვია და ჩაიხადა. ორი წვეთი სისხლი იყო ჩვეულებრივი. მე რაც მომივიდა, ის სისხლს იმდენად არ ჰგავდა, რომ ჩემს დას არც კი სჯეროდა. ქლიავები დაჭყლიტე, ტრუსიკში ჩაიფინე და მატყუებო. დურაკი. ჯერ რო დავკრიფე, მერე დავჭყილტე და თანაც ქლიავები. ნუ, ტრუსიკში რო ჩავიფინე ხო საერთოდ. მე ვუმტკიცებდი, დედა მომიკვდეს არა-მეთქი, I woke up like this[1]-მეთქი.

საერთოდ არაფერი არ იყო ისეთი, როგორიც წარმომედგინა, რადგან ყველაფერზე ვიცოდი მითები. ჩემი დის და ეზოს ბაღან-ბუღანების გარდა ვერავის დაველაპარაკებოდი ან ფუჩუზე ან სექსზე. Let me introduce you to[2] ჩვენ, 90-იანი წლების მოზარდები და მათი სექს-ედი[3].

უხსენებლები ევრივეა

რა ვიცოდი სექსზე და სექსუალობაზე მე, ინტერნეტ-რევოლუციამდელმა პროვინციელმა გოგომ?

თავიდან იყო გენიტალიების სახელები. ძირითადად მამაკაცის. კიდევ, მუტელი, (ფრჩხილებში: უზენაესი შეურაცხყოფა). ამ სიტყვების წარმოთქმის უფლება ჰქონდათ მამაჩემს და ბაბუაჩემს. დედა და ბებია თავებს აქნევდნენ და კაცების მიერ წარმოებულ გინებებს ცუდ სიტყვებად აკვალიფიცირებდნენ. არასოდეს არ იმეორებდნენ. მაშასადამე, ტყნაური, ყლე და მუტელი გოგოსთვის იყო უხსენებელი.

ქალი და მისი პირი მისი სპეტაკი უყვარს მამულსა. ხოლო, ყველა პირსა და ყველა ბრუნვაში სექსის ტრიალი ეგების კაცსა.

ქალებს დაცულ ტერიტორიებად ერტყათ მესამე პირის ნაცვალსახელები. იმ-ად მოიხსენიებდნენ  სექსს და – ის-ად – გენიტალიებს.

ცხადია, ის ფაქტი, რომ იმაზე არაფერს მეუბნებოდნენ უფროსები, ვერ აოკებდა ჩემს მზარდ ცნობისმოყვარეობას და ჰორმონებს. მე და ჩემი და მაგარი გადარჩენილები ვართ. კიდევ კარგი, ფანჩარზე და თვიურზე სამეზობლოში გავიგეთ. წარმოიდგინეთ შოკი, ერთ დღესაც ჰაი-ჰარალოდ ჩამეხადა და ტრუსიკიდან, კინდერ-სიურპრიზიიიიი, დაჭყლეტილ ქლიავებს ამოეხედათ. ჰელოუ, მერი. ჰაუ დუ იუ დუ?[5]

ჭეშმარიტი სექსი

სექსზეც ეზო-ეზო გავიგეთ. იმის შესახებ ინფორმაციას პირველადი მოწმეების, ანუ გათხოვილი დაქალების ან ჩერეზ დაქალების ირიბი და ჯვარედინი დაკითხვით ვიღებდით. ეს შეიძლება ჩაითვალოს რიალითი ტვ-ის ერთგვარ  წინამორბედად. რა, ნაკლები იყო პირდაპირ, ჩვენს თვალწინ, დღისით-მზისით, 15-16 წლის დაქალების მოტაცებების წიოკი? მერე იმის კლიფჰენგერები[6], გოგო თავისით დარჩა თუ ძალით დატოვეს?

მოტაცება რას ნიშნავდა? გათხოვებას. გათხოვება რას ნიშნავდა? სექსს. ხან ნებით, ხან ძალით.  ამ გოგოებთან სულ რაღაც ერთი წლის წინ დიდობანას ვთამაშობდით, როგორც გენერალურ რეპეტიციას. ვითომ ვქორწინდებოდით. როლები კარგად ვიცოდით. ვითომ პირველად ვაკოცებდით. ვითომ პირველი ღამე გვქონდა. დაუკრეფავებშიც გადავდიოდით. ვითომ-ვითომ. რა თქმა უნდა, კარგად ათვისებული გაკვეთილებით, ამაზე მერე არასოდეს არ ვლაპარაკობდით.

დიდებივით.

პირველი ღამის მერე გოგოები ოდნავ უფრო გაზრდილები გვიბრუნდებოდნენ. ჩვენც, მათი გავლით, ოდნავ ვდიდდებოდით. ვიწყებდით კოფეზე ერთმანეთთან გადასვლას. ვიქცეოდით ისე, როგორც ჩვენს თვალწინ იქცეოდნენ ჩვენი დედები.

ჩვენ გვინდოდა დედებად გადაქცევა. ეს იყო მიზანი. ზოგიერთი ჩვენგანის იმის მიზანიც.

სექსუალური ცხოვრების დეტალები პირიდან პირში გადადიოდა. ტყუილს და მართალს თურქულ ყავას ვაყოლებდით, პოპკორნის კულტურა ჩვენთვის აბა ხურმა იყო.

გათხოვილი დაქალები, ლექსიკონზე დაწესებული ლიმიტების ზედმიწევნით დაცვით, გვიამბობდნენ ჭეშმარიტ სექსზე. აი, ნუცას იმის მერე ყოველთვის სტკივა თურმე ის. განსაკუთრებით მენსტრუაციის მერე. თამრიკოს საერთოდ არ ნაყვარება ის. ნეტა თავს დამანებებდესო. ვაიმეეეე. პანიკა. ამ მოტაცებული გოგოების ქმრების ნაწილი კეთილი იყო და ადროვებდა ხოლმე საცოდავს რამდენიმე დღეს. მოსახდენს გოგოები მაინც ვერ ასცდებოდნენ. მოკლედ, ვისწავლე, რომ, თუ ძალიან მიჩუჩუნებდა, უნდა გავთხოვილიყავი.   

არ კმაროდა, იმას რომ იმას ეძახოდნენ: იმის ხსენებაზეც კი, ჩვენი დაქალები ჩვენი დედებივით ჩურჩულებდნენ.  ვისწავლე, რომ რაც ლოგინში ხდებოდა, ლოგინს არ უნდა გასცდენოდა. იმაზე ლაპარაკი ქარაგმების იდუმალებაში იყო ნებადართული და ისიც ძალიან ხმადაბლა.

ყველა გზა მაინც უხსენებლებთან მიდის. ჩუ. შუტ.

ეს ძირითადად ქალებისგან დასწავლულები.

რა, სად და როდის შეგვიყონ

ეზოში იყვნენ ბიჭებიც.

მათგან ვისწავლე, რომ კაცებს განზე სიარულს ისე მოაშლევინებ, როგორც ძაღლს საკუთარი მძღნერის ჭამას. რა სწორი მეტაფორაა, რომ დაფიქრდები. ჯვამენ და ჭამენ. და ხანდახან მეჩვენება, რომ 21-ე საუკუნის სიმააღლეებიდანაც კი, ასეთ ბეიზიქ ფოინთებში[7], ისევ ნება-ნება მიირთმევენ კოვზით.

გადავუხვიე. სორი. იქ ვიყავი, სადაც ბიჭებისგან გავიგეთ, რომ კაცის ალესილ ხმალს ხანდახან აუცილებლად სჭირდება მიუჩვეველი ქარქაში. აქ შემოერეოდა ლობიოს და საცივის მეტაფორა. აი, რო ჭამს კაცი ყოველდღე ერთიდაიგივე ლობიოს და მერე მოუნდება საცივი. განა ლობიო ცუდია? მაგრამ, საცივიც რომ გინდა ადამიანს ხანდახან. ადამიანს, რა, კაცს. თორემ,

ქალები ხო ვგიჟდებით ერთდაიგივე იაფფასიან ძეხვზე დილა-საღამოს, ძილსა და ღვიძილში. უბრალოდ, ჩვენ აზრს არ გვეკითხებიან. ჩვენ ერთი ძეხვი გვერგება სიცოცხლის ბოლომდე.

კიდევ გადავუხვევ და ამ ნახატით ვიძიებ შურს.

ახლა გავაგრძელოთ.

ქალები, ვისთანაც კაცები დადიოდნენ განზე, აუცილებლად ბოზები იყვნენ. კარგი ქალი კი არ უნდა იყოს ბოზი. არადა, ეს საცივი კაცებისთვის  სასიცოცხლოდ მნიშველოვანი ჩანდა.

მე მივართმევ ამ საცივს-მეთქი, კაცო, გადავირიეეეე.  ლობიოსთან გაიგივების ამბავმა თავმოყვარეობა ძალიან შემილახა.

აქ გაიჩითა სხვა წინაღობა. ხო იციო, რაღაცეებს ვერიმასიზავ ცოლთანო. მაგალითად? მაგალითად, აი, ჩვენი ვანილის ნაყინზე მოლოკვას ვერ მოვთხოვთო. No less[8]. რა წარმოდგენა აქვს ზოგიერთ კაცს თავის კალბასზე. აღმოჩნდა, რომ, როგორც უხამსი სიტყვები, ვანილის ნაყინმოსხმული ძეხვიც შეურაცხყოფდა ცოლის სპეტაკ პირს. ან კიდევ ძუძუს. ის ძუძუ ხო უნდა მოეწოვა მერე იმის ვაჟს. მისი დიადი გვარის გამგრძელებელს, რომელთა მოსაშენებლადაც მოგონილია მისი უწმინდესობა ცოლი.

ყველაფერზე წამსვლელი გავიჩითე. მე მენდომება ვანილის ნაყინი-მეთქი. იმათმა მაჯახეს, ეგრე რო ქნა, ის გკითხავს სად ისწავლეო და უეჭველი იმნაირობას დაგწამებსო. იმნაირად კვალიფიცირდებოდა ბოზი. ხოლო, 90-იანი წლების სექს ედის სახელმძღვანელოს მიხედვით, ოჯახის ქალი იმნაირია, სექსი ძაან ზედმეტად თუ ნაყვარება. მაქსიმუმ სოსისი და ისიც არავითარ შემთხვაში პირში, არც ძუძუზე.

საინტერესო იყო, რომ სიტუაციის გადმოყირავება სრულიად შეუძლებლად მიაჩნდათ მეზობლის ბიჭებს. ლეღვის ჭამა? ბოზის ლეღვის ჭამა თან? ამდენ ძეხვ-გამოვლილი ლეღვის? შიგ ხო არა გაქ? ლეღვს ჭამენ გოგოების მაჩალკები. პიზდასოსები. ქალის პირი თუ სპეტაკია, ლეღვი სძაგს კაცის პირსა.  რადგან ლეღვი აკნინებს კაცს.

ლეღვადაც, ცხადია, ქალის ის მე გადავაქციე. ასეთ კარგს სახელს ვინ დაუძახებდა ფუჩუს. იმას და ჩმორ კაცებს კალბასიანი კაცები ეძახოდნენ შეურაცხმყოფელ მუტელს.

მოკლედ, ბიჭებისგან გავიგე ბევრად მეტი, ვიდრე ქალებისგან. უფრო ზუსტად კი:

• მე ვარ ლობიო, მაგრამ კაცს ხანდახან სჭირდება საცივი.
• ბოზები ფლობენ საცივის კეთების და ვანილის ნაყინის ლოკვის ხელოვნებას.
• ლეღვი არის ხიხია, so are [9]კალბასიც და ვანილის ნაყინიც.
• კაცის პირი არ უნდა წაიბილწოს უხამსი ლეღვით.

რაც მთავარია, კაცები წყვეტენ რა, სად და როდის შეგვიყონ.

სკოლაში მინეტის გაკვეთლები, ძმაო?

მამაჩემი გაიშიფრა, როცა სკოლებში სექსუალური განათლების შეტანაზე გაიხსნა დებატები.  მომინდომეს სკოლაში გაკვეთილზე ახლა რომელ პოზაში იმასქნან, იმის სწავლება. – ამ იმასქნანზე პირს მოუქცევდა ხოლმე, აქაოდა, უხერხულია, მთლად სექსზე ასე ღიად გოგოებთან ლაპარაკიო. წარმოიდგინეთ, ჩვენ, ინტერნეტ-რევოლუციამდელი პროვიციელი სასტავი. და მერე ჩვენი მშობლები და მაგათი ფანტაზიები. (რა ვუყო და გამეხსნაააა) იიიიიიი სექსების გაკვეთილებიიიიიიიი. იიიიიი, რაკამ-რაკამ, მასწალებელოოოო – პირში ვინ იღებს – მას, მას, რა ეფექტი აქვს ხახუნის ძალას? განდონის გაკვეთილია და  ვის ყლეზე ვვარჯიშობთ დღეს? 

ეს თემიდან გადახვევები შემიწირავს. მოკლედ, მამაჩემის თავში, სექს ედის გაკვეთლებზე გვასწავლიდნენ პოზებს და ქალს მაგას შეასწავლის ქმარიო.

90-იანების თინეიჯერებს ის გვაერთიანებდა დღევენდელებთან, რომ ჩვენც იგივე ჰორმონების ფესტივალი გვქონდა: აის, სექსებზე რო გვაფიქრებს დილაა თუ ბინდია და კიდევ აის, მშობლების თაობას რომ აჯმეინებს. მე გაჯმეინების მეთოდად რებელობა[10], ხოლო რებელობის პიკად ბოზობა ავირჩიე. ოღონდ, ჩემი მომავალი ქმრის ვანილის ნაყინიანი კალბასის ფარგლებში.

დავიწყე პატარა დონიდან.

მთლად ისეც კი არ იყო, „პროსტა მარიაში“[11] გავიგეთ, რომ ამქვეყნად ზასაობა არსებობს. ესეც იყო ხიხია, დედების მიხედვით. არ შეეძლოთ რა მათი მზერის წაბილწვა ენების ასე ცხადად ერთიმეორის პირში ტრიალით. მე მტკიცედ გადავწყვიტე,  რომ აუცილებლად ვიზასავებდი.

და მაშასადამე, დედაჩემზე უფრო მაგარი ქალი დავდგებოდი.

სექსთან თუ რამე იყო კავშირში, იგი სძაგდა დედაჩემს. ამაზე მამაჩემი ღიად ბრაზობდა რაღაც პერიოდულობით. ასევე პერიოდულად, დედაჩემის გასაგონად გვიხსნიდა, რომ სექსში ცუდი არაფერი იყო – აქ ხანდახან ხმასაც კი აუწევდა და დედაჩემს გადახედავდა ხოლმე, ბრაზით. და ჩვენს 90-იან რებელურ თვალში მაგარ ქულ ტიპად გამოყავდა თავი. ამგვარად, დედაჩემთან რომელიღაცა ანგარიშს ვითომ ფარულად ასწორებდა.

არადა, რა ფარულად, ოჯახში ყველანი ვხდებოდით, რომ დედაჩემი მამაჩემს არ აძლევდა. არადა, მამაჩემი კაი ტიპი იყო, რადგან მეზობლის სხვა კაცებისგან განსხვავებით, არ დადიოდა ქალებში. ჩემს ყურამდე არასოდეს მოსულა, რაც მთავარიაოოო. დედაჩემის მიხედვით. მე გამოსული გოგო მინდოდა ვყოფილიყავი, ამიტომ გადავწყვიტე, რომ დედაჩემი მაგარი გოიმია, რადგან სექსი არ უყვარს.

და რახან მე ვიქნებოდი დედაჩემზე უკეთესი ქალი, მაშასადამე, ვიქნებოდი ბოზი.

ასე და ამგვარად, მამაჩემმა დამასწავლა, რომ თუ ცოლი არ მისცემს კაცს, ის უმალ მისი უბედურების მიზეზი შეიქნება. როგორც ყველა გოგოსთვის, ბიძია ფროიდის მიხედვით, ჩემთვისაც, მამაჩემი ჩემი პირველი სიყვარული იყო. მამაჩემი არ იყო ბედნიერი და ამის მიზეზი იყო დედა. მამაჩემმა დამასწავლა, რომ ქალის როლი კაცის გაბედნიერებაა. და რომ კაცის გაბედნიერების გზა, კუჭზეც ხომ, და კიდევ კაცის ყლეზე გადის.

ქალის ვაგინაზე არა. ქალის ფუჩურზე არა. ქალის კლიტორზე არა.

მამაჩემი ღადაობდა, სიმონ, პოზების გაკვეთლები სკოლაში? არადა, მისმა ლოგიკამ აშკარად არ გაამართლა: ვერ მოარჯულა დედაჩემი, რომელიც, აშკარად უარზე იდგა.

#საღოლდე #consent

ჯანყი აჭარაში. კერძოდ, ჩემს ლოგინში

მე გადავწყვიტე, რომ ვიქნებოდი სხვანაირი. ავჯანყდი ქალი. ამისათვის, დედაჩემისგან განსხვავებით, კი არ გავიპარე, მომავალ ქმრებს ხელი ვათხოვნინე მშობლებისთვის. ორივეს. განა ეს მეყო? ასევე დედაჩემისგან განსხვავებით, გავთხოვდი არა 17-ის, არამედ 18-ის.  მოვითმინე. ასევე რებელურად, მიზნად დავისახე მენახა კაცი, ვისთვისაც ვიქნებოდი ბოზი და მივცემდი ვაგინას, პირს და სწორ ნაწლავს. უხვად. ეძიებდე და ჰპოვებდეო. 90-იანების სექს ედის რეზულტატების არასრული სია.

• 25 წლამდე მყავდა ორი კაცი. ორივე ქმარი.
• პირველი ქორწინების ორ წელიწადში გამოვიარე: სამი ორსულობა, ორი აბორტი, ერთი შვილი, ერთი ქორწინება და ერთიც განქორწინება. მინეტის არ ვიცი და  კონტრაცეფციის გაკვეთლებს დააგვიანდათ.
• ქართველი ქმარი ჯერ უარზე იდგა. პირში როგორ ჩაგიდებო და რაღაი ერთხელ მაკადრა, მერე აღარ გამოუღია. გადმოვბრუნდებოდი მინეტი, გადავბრუნდებოდი – რაკამ. კაცის გაბედნიერება მუხლჩაუხრელი შრომაა.
• ქართველ ქმარს ჩემი ლეღვი არასოდეს უგემია. პიზდასოსი კი არ იყო. ვანილის ნაყინამდე დავაფგრეთდით გოგოები, მაგრამ ბიჭები ჩამორჩნენ ლეღვთან tête-à-tête ურთერთობას.
• პირველი ქმრისთვის არასოდეს მითქვამს უარი. კი. მქონდა სექსი, როცა არ მინდოდა. ხშირად.

ამ ყველაფრის ფონზე, ევროპელი ქმარი მომეჩვენა მწვერვალად. ის მაბედნიერებდა და მეც მაგრად ვაბედნიერებდი. აბა დილას გინდა, აბა საღამოს მოგართვა,  ძილში-ღვიძილში, პირში, ყურში, თვალში, რომელ ღრუში.

ვერც ამას ვეუბნებოდი წლები უარს. და ისევ, კი: ხშირად მქონდა სექსი როცა არ მინდოდა.

რადგან ისიც ვისწავლე, რომ: თუ არ მისცემ, სხვასთან გაგექცევა; პირში არ აიღებ და სხვასთან გაგექცევა; რამდენჯერაც აუდგება იმდენჯერ თუ არ მისცემ, სხვასთან გაგექცევა.

ასე მარტივად ვხსნიდით ამოცანას, როგორ არ გვიღალატონ ქმრებმა. რა იზამ, არ გვქონდა იუთუბი და TED Talks. ეს ის დროა, ამოცანა ჯერ კიდევ ერთუცნობიანი გვგონია და ცნობილ მოცემულობად მხოლოდ საკუთარი თავები გვესახება. მხოლოდ კაცების აღვირახსნილობაა განტოლების იქსი. იქსის საპოვნელად, ჩვენ, ცოლები; ბოზებს ვანაცვლებთ და გვჯერა რომ კაცები მარტო მინეტისთვის გვღალატობენ. რაც მთავარია, ღალატი მხოლოდ კაცებისთვისაა მოგონილი. ჩვენთვის ბოზობა მხოლოდ განტოლების ჩარჩოშია ნებადართული და მაშასადამე, მხოლოდ ქმრებთან.

ჩემი ბაღის ლეღვი

არ ამომიღია ხმა პირველ ძალადობაზე. არც კი ვიცოდი, რომ თურმე ეს ძალადობა იყო. საიდან მეცოდინებოდა? ქალი პატიოსანი ბოზობით თავდაუზოგავად ვცდილობდი, არ გამქცეოდა ქმარი. რაზე უნდა მეთქვა უარი, როდესაც თანხმობას არავინ მეკითხებოდა. მე კი ისიც კი არ ვიცოდი, რომ მსგავსი რამ ბუნებაში არსებობს. სამაგიეროდ:

• ბიძაჩემმა მასწავლა, რომ კაცს შეუძლია ადგეს და ხელები მიფათუროს.
• გოგოებისგან ვისწავლე, რომ სექსზე ან ჩუმად საერთოდ არ უნდა ვილაპარაკო.
• დედებმა სექსზე კონტროლი ჩააბარეს ქმრებს.
• ბიჭებმა ჩამინერგეს, რომ რაც ქმარს უნდოდა, იმას თუ ვერ მივცემდი, აუცილებლად გამექცეოდა.
• მამამ დამასწავლა, რომ სექსზე ჭეშმარიტებას ღაღადებენ ქმრები.
• ყველამ ერთად დამასწავლეს, რომ ჩემი როლი ქმრის გაბედნიერებაა.

არ მომსვლია აზრად გამეგო, რა მინდოდა მე.

მე რა მესიმიამოვნებოდა.

მე რა გამაბედნიერებდა.

მე თუ მეყოფოდა ერთი სოსისი ცხოვრების ბოლომდე.

და საერთოდ, კაცმა რა იცის ლეღვი რა ხილია?

ხალხური.

დასკვნად

სექსუალური ძალადობა სისტემურია. მე, პირადად, წლები და ბევრი პარტნიორი დამჭირდა იმის დასასწავლად, თუ როგორ ვთხლიშო მამაკაცის ასოს მაგიური, სულ რაღაც სამ-ასოიანი სიტყვა: არა. ნწუ. ვახ.

ეს ამბები დასაწერია. ყველანი უნდა ავლაპარაკდეთ. მეც. და თქვენც. უნდა დავარქვათ სახელი ძალადობას. დიახ, უნდა მოვყვეთ როგორ აუპატიურებენ ქმრები ცოლებს და როგორ დაარქვეს ამას ოჯახური ბედნიერება და რომანტიკული სიყვარული.

უკუნეთი უკუნისამდე, ამინ.

თანხმობის სერიებს გახსნილად ვაცხადებ. მომწერეთ აქ: diasameriemi@gmail.com

 ან ფეისბუქზე და ან კიდევ ინსტაზე. ვაგროვებ თქვენს ამბებს თანხმობის თემაზე. რამდენი ამბავიც დაგროვდება, იმდენს დავწერ.

კომენტარებში შევხვდებით.

---

[1] თარგმანი: ასეთმა გავიღვიძე. ხო, არ ჟღერს ისე ლამაზად, როგორც ინგლისურად და ამიტომაც დავტოვე ინგლისურად.

[2] თარგმანი: ნება მიბოძეთ, წარმოგიდგინოთ

[3] Sex education-ის, სექსუალური განათლების, შემოკლებული დასახელება. (Sex Ed)

[4] თარგმანი: ყველგან

[5] თარგმანი: სალმის ფორმა ახალგაცნობილ ადამიანებთან.

[6] Cliffhanger – დრამატული, ცნობისმოყვარეობის აღძვრელი დასასრული ეპიზოდის ბოლოს, რომელიც მომდევნო სერიის ნახვას განდომებს

[7] კიდევ ერთხელ მომიტევეთ ბარბარიზმები: basic point : უმარტივესი ამბავი

[8] თარგმანი: არც მეტი არც ნაკლები.

[9]თარგმანი: იგივე შეგვიძლია ვთქვათ

[10] წინააღმდეგობა

[11] 1990-იანი წლების ცნობილი მექსიკური სერიალი

ანუ რა ვისწავლე მას შემდეგ, რაც მიმატოვეს

რედაქტორი: brave_and_pro_woman

• ამ ტექსტის პირველი ნაწილი, სადაც მიმოვიხილავ განშორების დეპრესიას და საკუთარ ფუჩუზე კონტროლის დაბრუნებას, წაიკითხეთ აქ.

მეორე ნაწილი.

ბოლო დროს ბევრს ვლაპარაკობ იმაზე, თუ როგორ გამაძლიერა 12 წლიანი ქორწინების დანგრევამ. ამ პოსტს ვდებ ევროპული დედაქალაქის და საშუალო ფენის სიმაღლიდან. ვიცი. მაგრამ დღეს ვწერ, რადგან სიტყვაა პირველი. აქ მთხრობელი მე ვარ. დღეს მიზანი არა წერა, არამედ გადაწერაა. უნდა მოგიყვეთ, როგორ შევჭამე დარდი იქეთ.   

შესავალი: აქა ამბავი სწენკისა

დავრჩი წრის ნახევარი. მეორე ნახევარმა მიმატოვა. ვიყავი ასე აბარბაცებული და წონასწორობა დაკარგული. ნახევარი და შესავსები. ჩემი საუკეთესო დეითები ამ ამოსავსები სივრცის კანდიდატებად გადაიქცნენ. სუყველას სწენკები[1] ჩავუდგი. სუყველა თავქუდმოგლეჯილი გაიქცა.

ასტრიდმა რომ დამადო, არ მეყო და ჩემი გამამრთელებელ-გამაჯანსაღებელი მეორე ნახევრის ძიება გავაგრძელე. დილა იყო თუ ბინდი.

ვიპოვე ამაზონი. ის ბრაზილიელია და ერთმანეთს ეგრევე გავუგეთ. ვიცინეთ ერთად, რომ ევროპელებს თავში თითო ქვეყანაზე თითო კლიშე ან ასოციაცია აქვთ. მას ეგრევე ამაზონზე ეკითხებიან. მე ჯორჯიადან ვარ-მეთქი რომ ვამბობ, ატლანტა რიგით მომდევნო კითხვაა ხოლმე. ახლა ის ატლანტას მეძახის. მე ამაზონს. ამაზონი მაღალია და ბრაზიანი. როცა რამე არ მოსწონს, ეს ბრაზიანი ბრაზილიელი სუ ქართველივით იგინება. როგორც თვითონ ამბობს, კარგად რომ გადაფხეკ, ღრმად კეთილიცაა.

თვალის პაჭუნსა და პაჭუნს შორის, მთელი ჩემი ცხოვრება გადმოვულაგე. მერე ვკითხე, შორს რომ ვართ ერთმანეთისგან შენთვის პრობლემა ხომ არაა-მეთქი? ბევრი არ უფიქრია, პირდაპირ მომახალა: პრობლემა გეოგრაფია კი არა, ის ადგილი და ის ეტაპია, სადაც ახლა ხარ ცხოვრებაშიო.

დავინტერესდი, სად ვარ-მეთქი. ვერ ველეოდი სწენკას. ამაზონმაც დამიღეჭა: ახლა შენთვის სიგიჟის, მილიონ გოგოსთან ზასაობის და ჟიმაობის დროა. იმის დროა, რაც აქამდე არ გქონია. შეირგეო. მე შენთვის მარტო თავგადასავალი ვიქნები და ბოლო სერიაში დედა მომეტყვნებაო.

არის მეტეორის წვიმაში რაღაც პოეტური.

მცნება მეექვსე: რა არის ყველაფრის მკურნალი?

მეშველება-მეთქი? – ამაზონს ვეკითხები. კიო. არიქა, სად იღება ეგ აბი, გადავყლაპო, ხვალ გავიღვიძო და ჩიტივით ფრთები გამომესხას-მეთქი. როცა არ ბრაზობს, ხო კაი ხავერდოვანი ხმა აქვს და მაწყნარებს-ხოლმე: მერი, embrace time-ო. პირზე აკოცე დროსო, ანუ. ეგ ბრაზილიაშიც ცოდნიათ. დრო რომ ყველაფრის წამალია.

ირენმა, ჩემმა ფსიქოლოგმაც კარგად ჩამიკაკუნა. საკუთარი თავის ხელახლა აღზრდა ყველაზე ზრდასრული საქციელია. ამას თუ მოახერხებ, მსგავსი რამ აღარ დაგემართებაო. ჩამოუდია თავი ილიას პოზაში და წინადადებასა და წინადადებას შორის, სიჩუმეს განზრახ უყრის კაკალს. არც იცის ვინაა ილია. დიდი პაუზის და თვალი-თვალში დაკვირვების მერე მიხსნის, რომ მშობლები გვზრდიან სიტყვებით, მაშინ როცა თავად ჩვენ სიტყვას ვერ ვფლობთ. ვიჯერებთ და იმად ვიზრდებით, რადაც გვზრდიან. კოკასა შიგან ფაქტიურად. დღეს, მერი, იმ პატარა გოგოს აღზრდა თქვენი საქმეა. _პაუზა_  გამონახეთ დრო და ელაპარაკეთ მას.

#ალმადოვარ.

მოკლედ, მანდ გავაწყვიტე, რომ აბი-დრო, საკუთარი თავის გადაღზრდითვის მიმემართა. დავიწყე წერით თერაპია (არ მეტყობა?). უფრო სწორად, გადაწერით. იმ რეალობის გადაწერით, რომლითაც გავიზარდე.

მერის აღზრდა კი არ გეგონოთ იოლი საქმე. აბა, მერი, შენი ჭირიმე, ადე. წერა გეზარება? იქნებ, ყავა გესიამოვნება? იქნებ გახვიდე სარბენად? მერი, იოგა! მასტურბაციაზე რას იტყვი? ხომ იცი, საჭიროა ტვინისთვის ბედნიერების ჰორმონები. მერი, თავს მოუარე! ქალოო, body is a temple[2] (Dixit ამაზონი)! მერი, დროზე, თორემ დაგავიწყდება სათქმელი და დასაწერი გაგექცევა. ხან დაუყვავე, ხან გაუბრაზდი. მოკლედ, დიდი ჯაფა მადგას.

ზრდასრულები რომ ვართ, ყველამ ვიცით. მაგრამ ემოციური ასაკი ხანდახან ბავშვის დონეზე გვაქვს. მე მერის ემოციებს მშობელივით ვუვლი. სადაც უსაფუძვლოდ არ სჯერა საკუთარი თავის, ფაქტებს ვულაგებ წინ, რომ ვაჩვენო რა ყოჩაღია. როცა ავიწყდება, ვუმეორებ. მაგალითად, რომ გაიზარდა. შენ ძალიან ახალგაზრდა, საკუთარი ადგილის დასაკმვირდებლად დიდ სიყვარულს ამოეკედლე. ახლა, ემილი ნიკოლას არ იყოს[3], გაიზარდე. ჰო, არ გჭირდება არავისზე ხელი ჩაკიდება, რადგან გაიზარდე. არ გჭირდება არავისგან უსაფრთხოების შეგრძნება, რადგან გაიზარდე. არ გჭირდება არავის მოწმენდილი ცრემლები, გაიზარდე.

დრო, რომელიც იდგა და არ მიდიოდა, გამოვიჭირე. აქაც ვიცი, რომ ევროპის დედაქალის მწვერვალიდან გადმოგყურებთ და რომ დედობა მხოლოდ ნახევარ განაკვეთზე მევალება. მეორე ნახევარს კი ვუთმობ კრეატიულ ჯანმრთელობას, რომელსაც წლები ვაქციე ზურგი. კარმა არ პატიობს ამისთანებს. ნიჭი ვალია. დღეს ხარკს თქვენს წინაშე ვიხდი. მარტოობა ფურცელზე გამოვამწყვდიე.

ვწერ. ქალებზე, ქალებისთვის. გწერთ, როგორ ქალი.

მადლობა, სხვათა შორის.

მცნება მეშვიდე: რატომ გვჭირს რაც გვჭირს ქალებს

დავიწყოთ დასაწყისიდან. ჯერ ის გავიხსენოთ, როგორ აღგვზარდეს.

დედაჩემს რომ ვუთხარი, ვცილდებით-მეთქი, მოკვდა ჩემზე დარდით. ჯერ შევიდა მთავარი გმირის როლში: ღმერთო, ეს რა მჭირს, რა მეშველება, რატომ სულ მეეე – ესენი სუ ციტატებია. მერე გადავიდა მთავარი მრჩევლის როლში: აიყვანე თავი ხელში. ზოგი დათმე. შეურჩიე მომენტი. მოულბე გული. გაცოფებულ კაცს უფრო ნუ გააცოფებ. ესეც სულ ციტატებია.

რაღა ეს და რაღა ცხენის და მათრახის ანდაზა. მთელი ცხოვრება მასწავლიდნენ, როგორ  არ დაირტყამს კარგი ცხენი მათრახს. რომ მათრახი მწარეა და უჭირავს კაცს და სრულიად პატრიარქატს, ოღონდ დედაჩვენების თამადობით. რომ მე ვარ ცხენი, რომელსაც მათრახის პატრონის პატივისცემა მართებს. რაც გამოხატება იმაში, რომ მე როგორც კარგმა ცხენმა, არ დავირტყა მათრახი.  და რომ დავირტყა მათრახი, იქნება ჩემი ბრალი. რადგან კარგი ცხენი ხო იცი? ერთხმად: არ დაირტყამს მათრახს!!!

განა მათრახის პატრონს სიამოვნებს მათრახით ჩემი გამათრახება? ეს უბრალოდ მისი ვალია. ბუნებრივი წესრიგია. და მათრახი მხოლოდ სიმბოლურია, რომელსაც მხოლოდ იმ შემთხვევაში ირტყმევინება, თუ ცუდი ცხენი ვიქნები. ამიტომ, როცა ცხენი მათრახდება, არასწორია, თქვა: მოძალადევ, დააგდე მათრახი. სწორია იკითხო: რა დააშავა ცხენმა? კარგი ცხენი ხომ იცი? ერთხმად: არ დაირტყამს, არაა!!!

• კარგ ცხენს, არ ტოვებენ
• თუ ტოვებენ, ესე იგი ღირსია.
• კარგი ცხენი არ ანგრევს ოჯახს
• კარგ ცხენს ყავს მათრახის პატრონი
• ცუდი ცხენი მარტოა. გამმათრახებელიც კი არავინ ყავს.

მოგიტყანთ ქართული ხალხური ანდაზები.

მცნება მერვე: მაჯლაჯუნების მოშინაურება

ამაზონის მიხედვით, მაჯლაჯუნებს ვერსად გაექცევი. ამიტომ, მათ უნდა ამოცნობა, სახელის დარქმევა, კარგად გაცნობა და მოთვინიერება.

Fuck me! როგორ ვნატრობდი, „გოთის“ მომდევნო ეპიზოდი ლოდინის გარეშე მენახა. წყნარად,  უმუჯლუგუნოდ მეხვრინა. მელეზბიანკა. და ახლა გავხდი ნახევარწრე? რომელი უფროა, გენაცვალე, კრუასანი? თუ ნამგალა მთვარე? თუ საერთოდაც ნამგალი? რომლითაც უნდა წაგაცალო თავი!

იცნობდეთ ჩემს მთავარ მაჯლაჯუნას _ მარტოობის შიშს,რომლის მოსათვინიერებლადაც მთელი სოფელი პრინცს მჩრიდა. მერი, როგორ ხარ? და მერე ეგრევე, არ ინერვიულო, შენ მარტო არ დარჩები, აუცილებლად შეხვდები ვინმეს.  აი, სიყვარული ნუგეშად. მარტოობისგან თანდასახსნელად ხომ, ოდითგანვე, სწენკის ჩადგმის იმედით ცოცხლობს მიტოვებული ადამიანი.  ჩემი საცოდაობით დამწვარი, კოლეგები თვალზე ცრემლებმომდგარი მამშვიდებდნენ_  და ასე საკუთარ მაჯლაჯუნებს აშოშმინებდნენ.  

აბა. როგორ გვიყვარს, ის ამბავი, კაცი ან ქალი საყვარელი ადამიანის სიკვდილს რომ გადაყვება-ხოლმე. განსაკუთრებით თუ ბუნჩულა ბებია-ბაბუაა. მიდის ფეისბუქის კედელ-კედელ გულის ჩუყჩუყი, ფოტოებით, ამბით. თუ როგორ მიყვა სამ დღეში მეუღლე მეუღლეს რომელთან ერთადაც ქორწინების უღელი ხუთასი წელი ატარა.

რა გვაჩუყჩუყებს? რო ადამინი მოკვდა? და მარტოობას, ანუ სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, სიცოცხლეს, სიკვდილი არჩია, პირდაპირი გაგებით?

რადგან, აბა, სად ან ვინ არიან მარტოკა გმირები? არსად. არავინ. მარტოობა არის ბუა. მარტოა ბოროტი დედინაცვალი. რომელიც შვილიან კაცს ცოლად გაყვა. ის კაცი დაიკარგა. მიატოვა ცოლი. მიატოვა საკუთარი შვილები. და ბოროტი ვინაა? დედინაცვალი. რომლსაც, სასჯელის სახით, მარტოობაში ამოხდება სული. 

მარტოობის შიშს მერე ვარქმევთ უფრო ნაკლებად დამამცირებელ და ლამაზ სახელს, სიყვარულს. დავეხეტებით ფიალებში დანთებული ცეცხლით მტკვარზე და ვასტალკერებთ ხალხს. ვანამუსებთ:

“შენ დაგეძებ, დილაა თუ ბინდია,

ავადა ვარ, გულში ცეცხლი მინთია,

მიაქიმე, მოდი სანახავადა

ავადმყოფი ვერ მორჩება თავადა…[4]”

შანტაჟის დონე! დრამა!

მერის დავუცაცხანო: სანამ შეყვარებული გგონია კაპლი, დაეტიე ტრაკზე. სოფელი-მეთქი! მაშინაც კი, როცა გყავს პარტნიორი, სოფელი და არა ერთი ადამიანი, რომელსაც სთხოვ საუკეთესო პარტნიორობას, საუკეთესო მეგობრობას, საუკეთესო მშობლობას, საუკეთესო კარიერას და ცხოვრებაში ყველაზე მაგარ სექსს, ზუსტად ისეთს სუ თავიდანვე რო გქონდა ოღონდ ცოტა უკეთესს. ახლა აქიმობაც უნდა შეტენო?

#სოფელოჩემოსოფელო

მარტოობა არ ამირჩევია და ამიტომაც გამიჭირდა. როგორც უკვე გითხარით, ვერ შევეჭმევინები დარდს. იქეთ შევჭამ. ამიტომ მომდევნო ეტაპზე გადავწყვიტე დრო ინტროსპექციის და საკუთარი თავის შეცნობისთვის დამეთმო. ამისათვის კი მარტო  დარჩენა ავირჩიე. და რადგან მარტოობა ავირჩიე, ჩემთვის ის თავისუფლების სინონიმი გახდა.

მცნება მეცხრე: თავს არავინ მაგრძნობინებს. თავს ვ გ რ ძ ნ ო ბ

გამოხდა ათობით ტინდერ-დეითი და ფსიქოლოგთან სეანსი. ასტრიდს ვწერდი შიგადაშიგ. ისიც მპასუხობდა, მაგრამ ნელ-თბილად. ერთ დღესაც მოულოდნელად გამოვიდა ორსაათიან კონტაქტზე. მას შემდეგ მისი ტრენინგის გარეშე დეითზე ფეხს აღარ ვადგამ.  

რამდენჯერ ვახსენე ამაზონი? როგორ ფიქრობთ, მიმატოვა? მაგაზე ბრაზიანი მეგობარი არ მყავს 😊 ენაცვალოს ატლანტა. 

რაღაც ეტაპზე მივხვდი, უფრო მეტია ხალხი, ვინც არ მიმატოვა. და საერთოდაც, ყველას ვუყვარვარ. ძალიან.

შეგრძნება, რომ მიმატოვეს არის ილუზია. ვინც ასე გრძნობთ თავს, ეძებეთ. ეძებეთ, როდის გაგიჩნდათ ეს განცდა პირველად. ვინძლო, ტყუილად აწვალებთ შეყვარებულს, მეგობარს და ახლობლებს და არასწორ ადამიანზე იყრით ჯავრს.

ეეეჰ, ეს დედ-მამას დანატრებული ბავშვები. ეეეჰ, როგორ შეგვატოვეს მთელი თაობა ბებია-ბაბუას. ეეეჰ, როგორ წაგგვლიჯეს მერე იგივე ბებია-ბაბუას. ეეეჰ, როგორი ტკვილით გვეტკინა პატარა გულები. ეეეჰ, როგორ ვიტირეთ, ნუ მიგვატოვებთო. ეეჰ, როგორ მაინც მიგვატოვეს. ეეეჰ, როგორ ამოვასხით მერე ძმრად პარტნიორებს ცხვირიდან: ნუ მიმატოვეეეეეეებ, შემიყვარეო.

აქვე ვახსნოთ მარტობის შიშის დაქალი, შიში არავის-ვუყვარვარ.  გამოტყდი, რამდენჯერ დაეჭვებულხართ სხვების სიყვარულში? არა აქვს მნიშვნელობა, ეს მეგობარია, შეყვარებული თუ მეუღლე. ჯერ ერთი, დაბრუნდი და პირველი გაკვეთილი წაიკითხე. სადაც იწყება სხვა, შენ არაფერი არ იცი, ჯონ სნოუ[5]. საიდან იცი, რომ არ უყვარხარ? და მეორეც, დაუჯერებელი რაა, რომ საყვარელი ხარ? და აქ ვინ ეჭვობს? ის? თუ შენ?

დასკვნა: ნუ ეჩხუბები არასწორ ადამიანს. შე კაი ადამიანო, თუ შენ ვერ რჩები მარტო საკუთარ თავთან, აუტანელი ყოფილხარ და სხვა როგორ აგიტანს?  

ახლა, როცა მანუგეშებენ_ შეხე, რა ლამაზი ხარ, მარტო ვინ დაგტოვებს, აუცილებლად შეხვდები ვინმესო, ვპასუხობ: ერთადერთი ვისაც ახლა მინდა შევხვდე არის მე.

მე.

დიახაც.

მცნება მეათე: გიყვარდეს თავი შენი, მოყვასმა მიხედოს თავის თავს

კი. მიხედოს ყველამ საკუთარ თავს.

ინტროსპექცია: მე მარტო არასოდეს მიცხოვრია. დედ-მამის სახლიდან გასათხოვებლად წავედი. ერთი ოჯახიდან ფაქტიურად მეორეში გადავსახლდი. დღეს, ჩემს ირგვლივ, ვხედავ, როგორ აბამენ ერთ ქორწინებას მეორე სერიოზულ ურთიერთობას. მათ შორის ჩემი ექსიც. არადა, მარტოობაში კარგად სწავლობ ვინა ხარ შენ. მითუმეტეს, თუ ურთიერთობა დაგენგრა. სანამ კარგად არ გაივლი მკურნალობის პროცესს, სანამ არ იპოვი პასუხს კითხვაზე, რატომ დამემართა, რაც დამემართა, მანამ იქნები მოწყვლადი. მანამ იქნები ძიებაში არა პარტნიორის, არამედ ნებისმიერის.

ნებისმიერს აუცილებლად იპოვი. ნებისმიერის პოვნა ნიშნავს, რომ წახვალ ყველაფერზე. დათმობ დაუთმობელს. აკადრებინებ უკადრებელს. ამას დაარქმევ სახელად შენი ცხოვრების სიყვარულს რომლის წინაშეც, აბა, რა მოსატანია ღირსება.

იქნებ ეს ასეც არის. ვინ იცის. მართლა იესო ხომ არა ვარ. ისიც შესაძლებელია რომ ისევ იქნები ოღონდაც-შემიყვარეზე და ოღონდაც-მარტო-არ-დავრჩეზე გამოკიდებული. ივლი წრეზე და ისევ და ისევ, აღმოჩნდები ერთი და იმავე გაჩერებაზე, სადაც “მიაქიმეს” ძახილში დაღვრი ცრემლებს.

სამკურნალოდ არსებობს ნამდვილი ექიმი. შენი დაავადება სამყაროსავეთ ძველია და ის განკურნებას ექვემდებარება. ყველაზე ხშირად ავად საკუთარი თავის უსიყვარულობით ვართ. იმას ვთხოვთ სხვას, რაც არ გაგვაჩნია თავად. არადა, რა დააშავეს სხვებმა, თუ, სავარაუდოდ ერთ-ერთმა მთავარმა მზრუნველმა ბავშვობაში არ მოგვცა, ის ერთადერთი რაც ევალებოდა: სიყვარული. იმასაც რა მოეცა, თუ თვითონაც გიჟივით გაურბოდა მარტოობის შიშს და გადაყლაპა უებარი წამალი, მამაჩვენი?

მაშინ იყავი პატარა და ეს არ იცოდი. დღეს, გაიზარდე. ელაპარაკე საკუთარ თავს. გადაწერე რეალობა ზრდასრული სიტყვებით: დედიკოს და მამიკოს უყვარდი. ოღონდ, უყვარდი ისე, როგორც იცოდნენ.

ნუ დაივიწყებ, რომ შენ 21 საუკუნის მწვერვალიდან იყურები და მათ ნუ დაავალებ ჯომოლუნგმაზე შენი სწენკის ჩასობას.   

რაც მთავარია, შეიყვარე საკუთარი თავი. გახადე საკუთარი თავი შენივე მოსაწონი. გინდ კრემებით, გინდ ახალი კაბით და განსაკუთრებით, მასტურბაციით.

დასკვნა:

ხშირად, ჩვენ სხვისი სიყვარული გავხადეთ იმის საბუთად, რომ სიყვარულის ღირსნი ვართ.

• სხვას თუ ვუყვარვარ, ესე იგი ვარსებობ.
• სხვას თუ ვუყვარვარ, ესე იგი კარგი ვარ.

და კარგი ცხენი ხომ იცით?

იმ ცხენის მათრახის პატრონი ვნახე ზეთში შემწვარი ცოცხლად[6].

ვერ ვაგინებ, რედაქტორი მაცენზურებს, არაფემინისტურიაო. ასე რომ, გადავწეროთ.

ცხენია და გუნება. ჯერ თანხმობა ჰკითხე, ვინძლო მათრახს ძალიან კარგადაც დაირტყამსო. ვინძლო იქეთაც ირტყმევინებაო. ცხენს პატრონი, კიდევ, არ სჭირდებაო. თვითმარქვია პატრონი კარგის და ცუდის მოსამართლედ ვინ დასვაო. შენი მეილ გეიზი დაგორგლე და კარქის ტრაქში გაიკითეო. იქნება ქეც გესიამოვნოს. Live a little.

შენ, კი, ცხენო, გიყვარდეს თავი შენი. აგერ, გიძღვნი, კლარა ლუჩიანის სიმღერას დობაზე. მისი არ იყოს, მერის შენი სჯერა. და არავინ თუ არ შემოგრჩა, მე სულ შენს გვერდით ვიქნები.

მპუა.

#mylifemynarrative

დააკომენტარეთ:

რა გამოცდილება გაქვთ თქვენ? რატომ არ წახვედით? ან რატომ წახვედით? რა ისწავლეთ განშორებით?

Insta here
Facebook page here

---

[1] აქ: სერიოზული ურთიერთობისკენ ლტოლვა მარტოობის შიშით, რომელსაც რომანტიკულ სიყვარულს ვაწებებთ იარლიყად და რომელსაც აუცილებლად ოჯახამდე მივყავართ.

[2] სხეული წმინდაა

[3] მისი Grown Up ყველა გაზრდილ გოგოს უნდა ჰქონდეს პლეილისტში.

[4] ჯანსუღ კახიძის ხმით. მუხამბაზი. პ. გრუზინსკის ავადმყოფი ტექსტი. ვღინებ გულში.  

[5] You know nothing, Jon Snow. – ცნობილი ფრაზა „გოთი“-დან

[6] აქ ჩასვი ყველაზე მაგრად რომ გფხანს გულს, ისეთი გინება.

---

ანუ რა ვისწავლე მას შემდეგ, რაც მიმატოვეს

რედაქტორი: brave_and_pro_woman

პირველი ხუთი აქ, მეორე ხუთი აქ

ბოლო დროს ბევრს ვლაპარაკობ იმაზე, თუ როგორ გამაძლიერა 12 წლიანი ქორწინების დანგრევამ. ამ პოსტს ვდებ ევროპული დედაქალაქის და საშუალო ფენის სიმაღლიდან. ვიცი. მაგრამ დღეს ვწერ, რადგან სიტყვაა პირველი. აქ მთხრობელი მე ვარ. დღეს მიზანი არა წერა, არამედ გადაწერაა. უნდა მოგიყვეთ, როგორ შევჭამე დარდი იქეთ.   

მცნება პირველი: სად მთავრდები შენ

არადა, იმ ზაფხულის ბოლო კვირას ჩვენი ლოგინი იყო სამოთხე. ზუსტად როგორც მიყვარდა, ისე მივყადი ორგაზმამდე და ზუსტად როგორც უყვარდა, ისე ვათავებინებდი მეც. წვენების წურვა, სიმწიფე და ცვარი და წვეთვა. ვერწყმებოდით ერთმანეთს და ვხდებოდით ერთი. ეს რომანტიკული ხედვა.

გავკარი რომანტიკას. ათწლეულზე მეტ ხანს ვსწავლობდით ერთმანეთს და აბა, რა იქნებოდა. პირველი კლასიდან დავიწყეთ და ავიღეთ მერე ბაკალავრიატები. სანამ ერთმანეთის ორგაზმის დოქტორანტები არ გავხდით და მაინც ვერცერთმა მინეტმა და კუნილინგუსმა ვერ გვისხნა. მწვერვალიდან მაინც ჩამოვენარცხეთ.

ზაფხულის დანარჩენი კვირები ბრძოლის ველს უფრო ჰგავდა, სადაც ჩვენი სიყვარული კიდურებწაცლილი ეგდო და სისხლისგან იცლებოდა. მე მაინც არ წავედი. არც დავეჭვდი. ჰოდა, არავინ იცის, რატომ, მაგრამ მაინც მჯეროდა,  არა ჩემი, არამედ მისი. მჯეროდა მისი ჩემდამი სიყვარულის მარადიულობის.

სრული სიგიჟე. შეურაცხადობა.

ორშაურიანი ფსიქოლოგის დასკვნა:  ქალო, რომელი ერთი ხარ, მიშა ცაგარელი თუ გულთმისანი? როგორ შეიძლება იცოდე რას იზამს სხვა?  ჰოდა, არ მცოდნია სად ვმთავრდებოდი მე და სად იწყებოდა სხვა. ასე არ შეიძლება. არ დაახანა და მთხლიშა სამყარომ მეტეორი:

ოთხი წლის წინ, შემოდგომის დასაწყისში მითხრა, რომ მშორდებოდა.

მცნება მეორე: მარადიული არა ლობიო

მახსოვს წამი, როცა გავიაზრე საკუთარი გულუბრყვილობის დონე. არადა, კარგა ხანია, აღარ მჯეროდა მონოგამიის ბოდვის, დაწესებული ხაზების და რომანტიკული სიყვარულის მითის.

ეს წამი დადგა, როცა საკუთარმა ყვირილმა გამომაფხლიზლა. მეგობრის შვილს დავყვიროდი თავზე, რომელიც მიმტკიცებდა, რომ ზღაპრებში მოყოლილი მარადიული სიყვარული არსებობს და რომ ამაში ვერაფერ ცუდს ვერ ხედავს.

Happily ever after. My ass!!! სიცრუეში გინდა იცხოვრო-მეთქი? რომელი ever after!!! სადაა ever after!!!! იცი, მაგის ხარკი საკუთარი ცხოვრება რომ არის-მეთქი?!!! ჯერ ჩემივე ხმის და ბრაზის უკუპროპორციულობამ გამომაფხიზლა.  მერე საკუთარი გულუბრყვილობის განცდამ ბოლო მომიღო:

მეც მჯეროდა მარადიული სიყვარულის.

ჰეშტეგ: უაიმე

ჰეშტეგ: ოჯახი

ჰეშტეგ: ქალური ბედნიერება

ჰეშტეგ: ცაკალელი

მცნება მესამე: sisterhood is powerful

გშორდებიო, რომ მითხრა, ვიცოდი, რომ აღარაფერი შეაცვლევინებდა აზრს. ყველაფერი დავყარე და ჩემს დასთან წავედი, რომელმაც ორიოდე კვირით ჩემი პატრონობა ჩაიბარა.

აქ მივეცი თავი დარდს ბოლომდე. გავიგე, რას ქვია, გამოგეცალოს ფეხქვეშ მიწა. გავიგე, როგორია დროის წონა, რადგან ის არ გადის. ის დგას. და შენ ელი, იმიტომ რომ ვერ ხვდები, რა აზრი აქვს ამდენ დროს. საერთოდაც, სად იყო ამდენი დრო? ვითვლიდი წამებს, როცა სუნთქვა ხდებოდა შესაძლებელი და როცა არ მხუთავდა მაჯლაჯუნა. ეს უკანასკნელი კარგად გავიცანი. შავი, ბუსუსებიანი ბრჭყალებით  თითქმის მთელი ერთ თვე მაფრინდებოდა ბრონქებზე.

შიგადაშიგ ვურეკავდი და ვპირდებოდი ყველაფერს. ის ბოლოს ამბობდა რაღაცას და ის კი არა, რას ამბობდა, არამედ ის,  თუ როგორ ამბობდა, მკლავდა. ეს ხმა. ხმა, რომელიც ამოდიოდა სხეულიდან, რომელთანაც კავშირი აღარ მქონდა. რაც მთავარია, მისმენდა, მაგრამ საერთოდ არ ესმოდა ჩემი.

მე მაინც ვპირდებოდი, რომ დავივიწყებდი ყველაფერს. აღარც ბავშვს მოვითხოვდი. აღარც ღია ურთიერთობას[1]. რომ ვიქნებოდი მისი. მარადიულად. ვებოდიშებოდი.  რომ ამიერიდან ვიქნებოდი კარგი გოგო. და რომ არ მიყვარდა ისე, როგორც უნდა მყვარებოდა. რომ დავივიწყე. და რომ ამისთვის ვითხოვდი პატიებას და უკანასკნელ შანსს.

ამ დროს შემომილაწუნა ჩემმა დამ:  შენ თუ ვინმე დაივიწყე, საკუთარი თავიაო.

დასკვნა: ყველას უნდა ჰყავდეს და, რომელიც შემოულაწუნებს. რომელიც გაგახსენებს. გაგახსენებს, რადგან ახსოვხარ. ახსოვხარ, ვინ იყავი. ხედავს, ვინ დარჩი. და იცის, რომ რაც არ უნდა ცუდად იყო ახლა, გადარჩები. დამ იცის.

ენდე.

დობის კონცეფცია გავაფართოვოთ.  ავიღოთ მეტაფორად სოფელი[2]. ხო, ირგვლივ ერთი სოფელი ხალხია. დამერწმუნე, ისინი უფრო მთავარია, ვიდრე თეთრ რაშზე ამხედრებული ერთი ცალი პრინცი თავისი მყიფე happily ever after-ით. განშორებისას დაკარგე ის ერთი, რომელიც თავიდანაც არ უნდა ყოფილიყო შენი ამომავალი მზე. მერე? მიმოიხედე. სოფელში,  ვიცით დობა. და ვართ ბევრნი.

მენდე.        

მცნება მეოთხე: ტკივილს ტკივილისა და დარდს დარდისა

არავითარი მარადიული სიყვარული. მე თვითონ იმიტომ არ წავედი, რომ შეჩვეული ჭირი მერჩივნა განშორების ტკივილს. მწარეა, კი. ვერ მოვიტყუები. მაგრამ აი, მასწავლეს ბრძოლის მეთოდები. არაფერი განსაკუთრებული არ დამმართნია. მთელ სოფელ ხალხში მრავლად აღმოჩნდა გამოცდილების გამზიარებელიც და უბრალო მსმენელიც. ვენდე ყველას. განსაკუთრებით, ჩემს დას და მერე ჩემს ფსიქოლოგს.

მეთოდი: გულისგადაყოლება. სოფელი მოვიარე. ძველი დები გინდა, ახალი დები გინდა, ყველა დამეხმარა, არ დავრჩენილიყავი მარტო. გავდიოდი. ვსვამდი. ვცეკვავდი. ვდეითობდი. ყველაფერი ეს, გადაჭარბებული ზომიერების, ანუ არა-დესტრუქციული ქცევის ფარგლებში.

უმნიშვნელოვანესი მეთოდი: გლოვა. დროდადრო, ვიკრებდი ძალას, ვაპაუზებდი ყველაფერს. და როგორც კი ვწყვეტდი ფლირტს, სერიალს და ვაუქმებდი მეგობართან ვახშამს, მობრძანდებოდა ის, ვისაც გავურბოდი: მისი უდიდებულესობა დარდი. მისი ბრყინვალება ნოსტალგია. ძველი ალბომების სახით – გარდასული დროის სევდა.  ვიჯექი და ვგლოვობდი ცხარე ცრემლებით.

ფსიქოლოგმა მისია დამისახა. ამ დიდი სევდის გამტარი გახდიო, რადგან დარდს თუ არ მიაგებ პატივს, შეგჭამსო. ხოდა, ვერ შევეჭმევინებოდი დარდს. დავჯექი და ვიგლოვე. დიახ. დარდს უნდა პატივისცემა.

დარდს უნდა დარდი.

მცნება მეხუთე: ჩემმა ფუჩუმ რა სთქვა

ახლა მოგიყვებით, როგორ გადავლახე „სოჩიკის“ სინდრომი. ვიტყვი, მაგრამ კარგად მესმის, რომ ვლაპარაკობ ევროპული დედაქალაქის მწვერვალიდან და რომ ჩვენს ვაგინაზე, ზოგჯერ, სწორედ რომ მთელ სოფელს აქვს გამოცხადებული საკუთრება. მე არ შემშინებია ჩემი ფოტოს ტინდერზე დადება. მე არ შემშინებია ვინმეს ვეცნე. მე არ შემშინებია მეძებნა ქალები. საკუთარ ფუჩუზე კონტროლის ფუფუნება მქონდა.

სამაგიეროდ, მეც, როგორც ბევრ თქვენგანს, ჩემი ქმრის იქეთ არასოდეს არ გამიხედავს. თვეები ვერ მივეცი თავს უფლება სექსით გული გადამეყოლებინა. „სოჩიკის“ სინდრომს ვებრძოდი შუაგულ ევროპაში. არადა ჩემი ექსი, გიხაროდენ, დარდებს ზასაობაში და ვინმე ნინას ვაგინაში ახრჩობდა. როცა მოვინელე ჩემი ექსის სექსი, მივხვდი, რომ აწე, ბიონსეს[3] არ იყოს, ზუსტად იმას ვიზამდი, რაც ჩემს გულს თუ არადა, ფუჩუს მაინც გაეხარდებოდა.

დავუგდე ყური ფუჩუს და რაც მან მითხრა გაგაოცებთ. და კარგად მესმის, რომ ეს ფუფუნება თუ ფუჩუნებაა. მითხრა, ატყნაურდიო. რაც აქამდე ვიმონაზვნე, ვიკმარე. მინი გაკვეთილიც არ დამავიწყდეს: 30 + ასაკში უფრო იოლი აღმოჩნდა გახდაც, სექსიც და ორგაზმიც, ვიდრე მაშინ, როცა ჩემი ცხოვრების მეორე კაცი ქმრად ავირჩიე. 

ბევრი ვიარე თუ ცოტა, მივედი შვედ გოგოსთან, რათა მისი მშვენიერი პირიდან ამოსულიყო ჭეშმარიტება. ასტრიდს[4] კოპენჰაგენში მოგზაურობა-გულისგადაყოლების დროს შევხვდი. ჩემი პირველი დეითი იყო განშორების მერე. დეითიც, ცხადია, იყო გულისგადაყოლება. რატომღაც აუცილებლად ჩავთვალე, მეთქვა, რომ ჩვენს შორის არაფერი მოხდებოდა (spoiler alert: ფიცი გავტეხე). რომ ჩემი პატარა გული ჯერ კიდევ დაკოდილი იყო და რომ იარები ჯერ არ მომშუშებოდა. ასტრიდმა მომაფეთა თავისი ამოუცნობი სიღრმეებით სავსე ლურჯი თვალები და მითხრა: სამი წლის წინ დედა მომიკვდა. ძალიან მტკივნეული იყო, მაგრამ გაიარა. ტკვილი აუცილებლად წარმავალია, მერიო.

ასე, ჩემო ქალბატონოო.

#ასტრიდ

#უსმინე ფუჩუს

#ისევდობა

#ისევ ქალები გვაძლიერებენ

Insta here
Facebook page here

მეორე ნაწილი აქ

სადაც ვწერ მარტოობაზე, საკუთარი თავის აღზრდაზე, საკუთარი თავის არჩევაზე, და კარგ ცხენზე.

დააკომენტარეთ:

რა გამოცდილება გაქვთ თქვენ? რატომ არ წახვედით? ან რატომ წახვედით? რა ისწავლეთ განშორებით?

---

[1] ურთიერთობის ფორმა, სადაც ორი პარტნიორები თანახმდება ჰქონდეთ სხვა ურთიერთობებიც. ეს იქნება სექსუალური,  რომანტიკული ან ორივე ერთად. 

[2] იხილე ესტერ პერელის შესანიშნავი ლექციები სოფლის იდეაზე. ის ხშირად ლაპარაკობს, როგორ ჩავანაცვლეთ თემი და სამეგობრი ერთი  საყვარელი ადამიანით, რომლისგანაც ვითხოვთ საუკეთესო საყვარლობას, მეგობრობას, მეუღლეობას. პერელი ხსნის, რომ ეს დიდი ტვირთია, და მისი სიმძიმე მთელ სოფელზე, ანუ თემზეა გადასანაწილებელი.

[3] შეგარგოს, დაო. დაიმატე ფლეილისთზე

[4] ცხადია, ყველა სახელი შეცვლილია 😊