ჩვეულებრივი, მიწის ზედაპირზე აგებული მარტივი სახლები მაღლა, ჰაერში, სრულიად განსხვავებულად გამოიყურება.

მას შემდეგ, რაც 2012 წელს ქარიშხალი „სენდი“ თავს დაატყდა ნიუ-ჯერსის სანაპიროს, გადარჩენილი სახლების მეპატრონეებმა მათი დროებით `ფეხებზე“ შეყენება დაიწყეს. ზოგიერთმა ეს იმიტომ გააკეთა, რომ დაეკმაყოფილებინა მშენებლობის ახალი კოდექსი ან შეემცირებინა წყალდიდობისგან დაზღვევის ტარიფები; სხვებისთვის კი, ჩემი აზრით, ეს მხოლოდ გულწრფელი მცდელობა იყო, დარჩენილიყვნენ იქ, სადაც ფესვები ჰქონდათ გადგმული, გარემო პირობების მიუხედავად.

ნიუ-ჯერსის სანაპირო ზოლზე ქალაქები თითქმის 205 კილომეტრზეა ჩამწკრივებული. 2013 წელს ამ ახლებური სახლების გადაღება დავიწყე. ზოგადად, შენობებს მუდმივ ნაგებობებად აღვიქვამთ, მაგრამ როდესაც სახლის მიწაში ჩამარხვის, მაღლა აწევის, ბრუნვის, მოწყვეტის ან გადატყორცნის მომსწრე ხდები, ამ მოსაზრებას უკვე ეჭვქვეშ აყენებ.

ამ ფოტოპროექტზე მუშაობისას დავფიქრდი იმაზე, თუ რამდენად გონივრულად ვიქცევით? მიუხედავად მეცნიერების გაფრთხილებისა, რომ კლიმატის ცვლილებამ შეიძლება გამოიწვიოს ზღვის დონის აწევა და ამინდის განსაკუთრებული გაუარესება, ჩვენ ვაგრძელებთ აღდგენით სამუშაოებს „სენდის“ მსგავსი მოვლენების შემდეგ. უფრო მნიშვნელოვან კითხვაზე კი, არის თუ არა ზოგიერთი ადგილი უბრალოდ უსაფრთხო ან პრაქტიკული საცხოვრებლად, აღარც ვფიქრდებით.

ძლიერი ქარიშხლის შემოტევის დროს, ჩვენ ვხედავთ დრამატულ სურათებს და ისინი მთელი ძალით გვითრევენ ამ რეალობაში. ის, რაც შემდეგ ხდება, ნაკლებ ყურადღებას იქცევს, მაგრამ არანაკლებ მნიშვნელოვანია: ეს არის ადგილის ნანგრევებიდან გაწმენდის და საცხოვრებლის აღდგენის ჭუჭყიანი სამუშაო.