თავი 6
აკლიათ, - ამოილაპარაკა ბოლოს მარიანამ. - არა, კი ღირდა ამ ისტორიის მოსმენა, მაგრამ ასეთ სიტუაციაში არა. ახლა უნდა ვიწვე და სიზმრებს ვნახულობდე.
-ვაიი, ვაჟა უნდა გენახა ხოო? - მიუტრიალდა ცირა.
-ნუ სულელობ. შენ პატარა ხარ ჯერ.
-ვაიმე, ორივეს მე გაჯობეთ შეყვარებულის პოვნაში და მეძახეთ ახლა პატარა. ვაჟამ რაო, ეწყინა რო არ მიხვედი? არაუშავს, ცოტა უნდა აწვალო ბიჭი, აბა რა. შენ გიორგი უნდა ნახო. მიკვირს საერთოდ როგორ მიძლებს.
-დამიჯერე, მეც, - გაიცინა ნანამ. - მეძინება, გამიშვი ახლა.
-გაგიშვებ, მაგრამ პირობა დადე, რომ რაც მოხდება, ყველაფერს მომიყვები.
-კონსტიტუციაზე დავიფიცო თუ ბიბილიაზე?
-დამეკარგე აქედან.
-ვაიმეე, 17 წლის ბავშვო, რას მიბედავ?
-გავიგეთ, რომ დიდები ხართ. ახლა ორივენი მომწყდით თავიდან.
მარიანა სახლში დაბრუნდა, ნანა საძინებელში.
ზაფხული ისე სწრაფად მიილია, ნანამ გააზრებაც ვერ მოასწრო.
ბედნიერი იყო.
დროს სულ ივასთან ატარებდა.
მთელი თბილისი შემოიარეს.
თბილისი რომ მობეზრდათ, ახლოში მყოფ სოფლებს გადასწვდნენ.
დაიწყო სწავლაც და ნელ-ნელა ერთმანეთს დასცილდნენ. სულ იმას წუწუნებდნენ, მენატრებიო. ამის ატანა მარიანას აღარ ჰქონდა.
-ვაიმე, მოვიტაცებ იცოდე ივას შენთვის და მერე გყავდეს სახლში. აღარ მოგენატრება.
-ვაიი, ვაიი, შენ ვისზე რას ამბობ?
-მაგრამ ჩემი მანქანა ცოტა პატარაა. ეგ კიდე აყლაყუდაა. ვერ შეეტევა. ფეხი ზედმეტი რჩება. ვითომ რამე შეემჩნევა ერთი ფეხით ნაკლები რომ დავუტოვო?
-მარიანა!
-ისევ შენთვის ვამბობ, თორე... რაში მჭირდება მე მაგისი ფეხი.
-აი ძაან გაკლია რაა.
მესამე სემესტრის ფინალურების დროც დადგა.
-ნან, - გამოსძახა ივამ მანქანიდან.
-ხოო.
-დღეს მოგაკითხავ, სურპრიზი მაქვს შენთვის.
-ძვირია რამე? - წარბი ასწია.
-აი, როდემდე უნდა ჭედავდე მასეთებზე? შენი შეყვარებული ვარ და სადმე რომ დაგპატიჟო, არ მოსულა?
-კარგი, დაივიწყე. დაგელოდები.
-მანამდე წაიმეცადინე ცოტა, - თვალი ჩაუკრა და მანქანა დაძრა.
-აბა, რა არის? - აცქმუტდა ნანა, როცა ივა დაინახა. - ხელში რაღაც არაფერი გიჭირავს. მანახე რაა, მანახე.
-წეღან არ ბრაზდებოდი ძვირიაო?
-ოო, მანახე და მერე იყოს გაბრაზება.
ნანამ თვალები დაუფახულა ბიჭს და ხელი გაუწოდა. რაღაც კონვერტი შერჩა ხელში.
-წერილი? სერიოზულად? მეტ დრამატულობას ველოდი შენგან.
-გახსენი, - მშვიდი ხმით უთხრა.
ივა აკვირდებოდა როგორ ეცვლებოდა ნანას სახე, როცა დაინახა რა იდო კონვერტში. გაეღიმა და გოგოს შუბლზე აკოცა.
-ვაიმეე, არაა, მატყუებ ხოო? მართლა ჩემია? ნამდვილია?
-კაი, რას გატყუებ, გეკადრება? მართლა შენია და აბსოლუტურად ნამდვილია.
-ორი ბილეთია. მაშინ ცირას წავიყვან, - გაიცინა ნანამ.
-ხოო, იმიტო დავხარჯე მაგდენი თანხა, რომ შეყვარებულმა სხვა წაიყვანოს.
-დავიჯერო შენ გაინტერესებს ბალეტი?
-შენ თუ გაინტერესებს, ჩათვალე, მეც მაინტერესებს.
-საუკეთესო ხარ, - მიეხუტა და ბალეტის ბილეთები გულში ჩაიკრა.
შენობაში შესვლისთანავე ნანამ მონატრება იგრძნო. თითქოს ჰაერსაც კი სხვა სუნი ჰქონდა აქ. ხარბად ცდილობდა მის ჩასუნთქვას. ნეტავ რამდენ ხანს დარჩებოდა ეს სუნი მის ტანსაცმელს?
დარბაზის კარი შეაღეს და ნანაც წამში გამოფხიზლდა. ყველა მოგონება ერთდოულად დაეტაკა მის ტვინს და უამრავი ემოცია გამოიწვია. წამის მეასედებში ეწერა სახეზე შეშფოთება, ტკივილი, სიხარული, შვება, სილაღე, წამება... ყველა ის გრძნობა, რომელიც ოდესღაც ამ შენობას უკავშირდებოდა. ყველა და ყველაფერი გადაავიწყდა. ახლა მხოლოდ ის და სცენაღა იყვნენ დარჩენილნი. თვალს ვერ სწყვეტდა სანახაობას. გაოცებული იჯდა და გული უფართხალებდა.
წარმოიდგინა, ეს არ უნდა ექნა, მაგრამ თავის თავს ვერ მოერია...
წარმოიდგინა, რომ თავადაც იყო მათ შორის. აი, ის გოგო ზუსტად მასავით მოძრაობს.
უკვე გრძნობს.
გრძნობს, როგორ ღელავს სცენაზე, მაგრამ გრძნობებს უფლებას არ აძლევს, რომ შოუ ჩაუშალოს. დარბაზს გაჰყურებს და სხეულში სითბო ეღვრება ამდენი ადამიანის შემყურეს.
უცებ ენარცხება მიწას, როცა ვიღაც კაცი გავლისას შემთხვევით ფეხს კრავს. სახელურებს აფრინდება, რათა სცენაზე არ აიჭრას და მათ არ შეუერთდეს.
როგორ უნდა ახლა მათთან ერთად იყოს. იცის, კარგად იცის რა გრძნობაა, როცა საყვარელ საქმეს აკეთებ. თითქოს სხვა განზომილებაში გადადიხარ. სამყარო პატარავდება, იმდენად, რომ გგონია, გულში ჩაგეტევა. ქრება ყველა და რჩები მხოლოდ შენ, ოცნებით, რომელიც ახდა.
არა, ეს არაა ნანა. ნანა არც ერთი მათგანი არ არის. იმის მაგივრად, რომ სცენაზე იდგეს, უბრალოდ ზის და მათ შეჰყურებს.
თითები ჯერ გაუთეთრდა, ახლა ნელ-ნელა ულურჯდება.
-მოეშვი, - ჩაესმის სასიამოვნო ხმა და გრძნობს, როგორ ჰკიდევს ხელს ივა.
უცებ მშვიდდება. სამყარო ისევ თავის ადგილას ბრუნდება.
ალბათ აუცილებელი იყო ასე რომ მომხდარიყო. ვინ იცის, რა ელის მომავალში.
-მოგენატრა ხომ? - ყურში უჩურჩულებს ივა და იქვე ჰკოცნის.
-ვერც კი წარმოიდგენ, როგორ.
ცეკვის დასრულებისას ნანა ფეხზე წამოიჭრა და ტაში დაუკრა. მერე ივას ჩაჰკიდა ხელი და სცენისკენ აიღო გეზი. აი, რამდენიმე ნაცნობი სახეც შენიშნა.
-ხატი, სოფი, - ხელი დაუქნია გოგოებს და გაუღიმა. ისინიც წამში მასთან გაჩნდნენ.
-ნანა? - გაიოცეს და სათითაოდ ჩაეხუტნენ. - რამდენი ხანია უკვე აღარ გვინახავხარ.
-სასწაულები იყავით გოგოებო, - აღტაცებით საუბრობდა ნანა და ვეღარ ჩერდებოდა.
იქამდე არ მოისვენა, სანამ ყველაფერი არ გამოჰკითხა გოგოებს. ივამ თავი უხერხულად იგრძნო.
-წავალ, მანქანაში დაგელოდები, - ყურში უჩურჩულა და გაეცალა.
ნანა კიდევ ერთი საათი დარჩებოდა იქ, გოგოებს რომ არ ეთქვათ, რომ ეჩქარებოდათ. ძლივს გამოეთხოვა და ივასთან მივიდა. გაბრაზებული იყო.
-ღვედი შეიკარი, - უთხრა ნანამ.
-შენთვის ვინ ვარ?
-ეგ რა შეკითხვაა? ივა, ხომ კარგად ხარ?
-საერთოდ გახსოვდი? მე რომ არ მეთქვა, აღარც გაგახსენდებოდა, რომ შეყვარებული გყავს.
-ივა, მასე ნუ ამბობ.
-მგონი ბალეტი უფრო გიყვარს, ვიდრე მე.
-ივა, მაგის შედარება როგორ შეიძლება? შენ ადამიანი ხარ.
-მართლა? როგორც ჩანს, წეღან სულაც არ ვიყავი.
-ახლა თუ ხვდები მაინც, რა სისულელეზე ვკამათობთ? ეს დღე ნორმალური უნდა ყოფილიყო. იმისთვის წამომიყვანე, რომ გეჩხუბა?
-მეგონა გაგახარებდი. როგორც ჩანს, იმაზე უკეთ გამომივიდა, ვიდრე დაგეგმილი მქონდა.
-როგორ შეგიძლია ასე ლაპარაკი? უნდა გესმოდეს როგორი მნიშვნელოვანია ჩემთვის ბალეტი. წარმოიდგინე, რომ ბავშვობაში რაღაც ოცნება გქონდა. მის ასრულებას ცდილობდი, როცა გაიგე, რომ შენივე სხეული გეწინააღმდეგება საწადელის მიღწევაში. თავს როგორ იგრძნობდი? - ნანამ თავი ვეღარ შეიკავა და ყვირილი დაიწყო. - გააჩერე მანქანა.
ივას თითქოს არაფერი გაუგონიაო, უფრო მიაჭირა გაზს ფეხი.
-ივანე, გააჩერე ეს დასაწვავი მანქანა! - კიდევ უფრო აუწია ხმას.
მანქანა გზიდან ბოლომდე არ იყო გადასული, რომ ნანამ კარი გააღო და გადავიდა. მაშინვე შეამცივნა. ქურთუკი მანქანაში ჰქონდა, უკან კი არ მიბრუნდებოდა. სადამდეც შეეძლო, სირბილით შეამცირა მანძილი. არ უნდოდა ვინმეს დანასახად ეტირა. ბავშვობაშიც ეყო დაცინვა ბალეტის კურსებზე. რამდენჯერმე ფეხი რომ დაიზიანა და ტირილი დაიწყო, ბიჭებმა დასცინეს. იმის შემდეგ აღარ სურს ვინმეს დაანახოს როგორ სტკივა.
ნაცნობი ქუჩა რომ დაინახა, ცოტათი დამშვიდდა. სკამზე ჩამოჯდა, ნიკაპი მუხლებზე ჩამოდო და ხელები ფეხებზე შემოიხვია. აქეთ-იქით ქანაობა დაიწყო, რომ არ გაყინულიყო. ცარიელ სივრცეს გაჰყურებდა და ჩხუბზე ფიქრობდა.
კუნთები აღარ ემორჩილებოდნენ. კანკალით ატყობინებდნენ, რომ დრო იყო, თბილ ადგილას წასულიყო, თუმცა ნანა მათ ყურადღებას არ აქცევდა. მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა, როცა ბეჭებზე რაღაც თბილი მიედო. ვიღაცამ ქურთუკი მოაფარა. თავის ატრიალება არ სურდა, მაგრამ, როცა გვერდით ვიღაც ჩამოუჯდა, ნორმალურ პოზაში დაჯდა და მისკენ შეტრიალდა. ჟაკეტისამარა ვაკო გვერდით მოსჯდომოდა.
-ასე რატომ ზიხარ? გაიყინები! - ხმა ამოიღო ბიჭმა.
ნანამ ქურთუკი მოიშორა და ვაკოს შემოახურა მხრებზე.
-ისევ გაციებას აპირებ ჩემ გამო? დედაჩემს მეორედ ვეღარ გადაურჩები.
-ნანა, რა მოხდა? - ახლოს მიიწია და გოგოს ჩაეხუტა.
-არაა საინტერესო.
-მაშინ აქ არ იჯდებოდი.
-შეყვარებულს ვეჩხუბე.
-მერე? - გაეღიმა ბიჭს. - მაგის გამო არ უნდა იდარდო. ვის არ უჩხუბია? დამიჯერე, სულ მალე ისევ შერიგდებით, - თავზე აკოცა და მკერდზე მიიხუტა.
-ასე გგონია? - ამოხედა ნანამ.
-ზუსტად ვიცი, - ნანას გაუღიმა და ფეხზე წამოაყენა. - ახლა კი სახლში გაიქეცი, სანამ ისევ რამე არ დაგმართნია.
ნანას არაფრის თავი არ ჰქონდა. მთლიანად ფინალურებზე კონცენტრირდა. მეოთხე სემესტრის დაწყებამდე ივა არც უნახავს და არც ულაპარაკია მასთან.
უნივერსიტეტის ეზოში რომ დაინახა, როგორ აპარკინგებდა მანქანას, ვეღარ მოითმინა, მისკენ გაიქცა და ჩაეხუტა.
-მაპატიე, მაშინ ზედმეტი მომივიდა, - დაიწყო ნანამ.
-ნუ სულელობ, უნდა მივმხვდარიყავი როგორი მნიშვნელოვანია შენთვის ბალეტი. ასეთ სისულელეზე როგორ ვიჩხუბეთ. ქურთუკი დაიბრუნე.
ისე მიილია მეოთხე სემესტრიც, ნანა ვერაფერს მიხვდა. ივასთან ერთად დრო საოცარი სისწრაფით გარბოდა. ფინალურებიც დაუმთავრდა, ცირას კი ეროვნულები დაეწყო.
საგამოცდო უბანთან იდგნენ ის და დედამისი. ცოტა ხნით მარიანა ან ივაც მოდიოდა ხოლმე.
ცირას ბუზღუნი ნანას არ ადარდებდა. სულ მობილურში ჰქონდა თავი ჩარგული და ივას სწერდა.
დაიწყო მეხუთე სემესტრიც. ნანას უფრო მეტი თავისუფალი დრო გამოუჩნდა, ივას - პირიქით. ხშირად ვეღარ ნახულობდა და ნაღვლიანი დადიოდა.
-მარიანა ნანას შემოარტყამს, - დაიწყო მარიანამ. - შემორტყმამდე დარჩენილია 10,9,8...
-მარიანა, გეყოს რაა.
-ვაიმეე, შეყვარებული ვერ ნახე და ცუდ ხასიათზე ხარ?
-აი, შენ რო ვაჟა ვერ გენახა, რას იზამდი?
-შანსი არაა, ახლოში ვცხოვრობ მასთან. რას ქვია ვერ მენახა? დავადგებოდი და კარგს მივალანძღავდი.
-მე არ ვიცი სახლი.
-კაი რაა, გამხიარულდი. ნუ მაფიქრებინებ, რომ ივასთან ყოფნა გირჩევნია ჩემთან ყოფნას. ახლავე მივდივართ გოგოები სადმე. ერთი დღით შეყვარებულებისგან ვისვენებთ.
-მარტო მე და შენ?
-ცირაც წამოვიდეს, ჯანდაბას.
-ორივე ერთად? არა და ვიფიქრე, დავისვენებდი.
-შენ რა დაგასვენებს ჩვენ ხელში, - გაიცინა მარიანამ და ცირას ნომერი აკრიფა.
ნახევარ საათში სახლთან ახლოს მყოფ კაფეში დასხდნენ და ჭორაობა დაიწყეს.
-აუუ, გიორგისთან უნდა წავსულიყავი, რა გინდოდათ? - აბუზღუნდა ცირა.
-გოგო, უფროსების თანდასწრებით თავი შეიკავე, - თვალები დაუბრიალა ნანამ. - მე, როგორც შენს უფროს დას, მევალება, რომ გაკონტროლო და დაგიცვა მოსალოდნელი გულისტკივილისგან.
-კაი რაა, ახლა რუსთაველი არ გამეჩითო. იმაზე მეტად ვის სტკიოდა გული?
-რა იყო, რაც ამდენი წელი გაწამა ვეფხისტყაოსნით, ჯავრი უნდა იყარო?
-კაი, რისთვის შევიკრიბეთ?
-გულის გადასაყოლებლად, გასართობად. აბა, მოყევით ახალი ამბები.
საღამომდე ენა არ გაუჩერებიათ. ერთმანეთს ეჩრებოდნენ საუბარში (როგორც გოგოებს სჩვევიათ) და კინაღამ თმებშიც სწვდნენ ერთმანეთს.
-დავიშალოთ, თორე ვერაა საქმე კარგად, - სასმლის ჭიქას ხელი უშვა მარიანამ.
სამივეს მოჰკიდებოდა სასმელი. ცირა კაი ქართველი მამაკაცივით გადაეხვია ნანას და ლოყები ჩაუკოცნა. მერე ხელი გადაჰხვია და ფეხის თრევით გაჰყვა დას.
-მარიანა, გკოცნი, ამან მგონი ბევრი დალია და წავიყვან. ხომ გახვალ აქედან სახლში?
-კი, ნუ ინერვიულებ.
-ამდენი რამ დაგალევინა, - გაუწყრა ნანა, თუმცა არც თვითონ იყო უკეთ.
-მეც იმდენი დავლიე, რამდენიც შენ.
-ჰოდა, თუ არ შეგიძლია ადამიანო, არც უნდა გააკეთო მასე.
თავის ქუჩაზე გადაუხვია, როცა ვიღაცას შეასკდა.
-ბოდიში, - ხელი შუბლზე მიიდო ნანამ.
-ნანა? დალიე? - მოესმა ბიჭის ხმა.
-სულ ცოტა, რომელი ხარ?
-სულ ცოტა? მაგიტო ვეღარ მცნობ ხო? პრივეტ, ცირა.
-პრივეტ, ვაკო, - გაუღიმა გოგომ და ისევ დას ჩამოეკიდა.
-ხომ არ მოგეხმაროთ?
-კიი, ნანას ძლივს მოვათრევ და იქნებ წამოიყვანო? ფეხი ერევა კაი ხანია, - მიაძახა ცირამ და გზა გააგრძელა.
ნანამ ვერც კი გაიაზრა როგორ აღმოჩნდა ჰაერში. წინააღმდეგობა არ გაუწევია, ხელები კისერზე შემოჰხვია და თვალები მინაბა. გახელა მოუწია, როცა მანქანის ფარებმა შეანათეს.
თვალებს ვერ დაუჯერა. ამ წამს ივანემ ჩაუარა. არც გაუჩერებია, არც მოუკითხავს. თანაც, გვერდით ის ასპიტი ნათია ეჯდა. რას აკეთებდა იქ?
-ვაკო, ჩამომსვი, - ძლივს წარმოთქვა ნანამ.
ხვდებოდა, როგორ ბრაზდებოდა სულ უფრო.
-ეგ კარგი იდეაა? არ წაიქცე.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев