წინათქმა სელმა ოტილია ლოვისა ლაგერლოფი 1858 წლის 20 იანვარს შვედეთის დაბა მორბაკაში, საგვარეულო მამულში მოევლინა ქვეყანას. ბავშვობიდანვე დიდი ნებისყოფითა და სიჯიუტით გამოირჩეოდა. ეს ჩვევები მას წლების შემდეგაც გამოადგა. მამამისი ყოფილი სამხედრო იყო, დედა - მასწავლებელი. წიგნებთან დაახლოებულ მომავალ მწერალზე დიდი გავლენა იქონია ცენტრალური შვედეთის ერთ-ერთმა ულამაზესმა კუთხემ - ვერმლანდმა, სადაც მან ყმაწვილქალობა გაატარა. თავის შემოქმედებაში არც მშობლიური მორბაკა გამორჩენია.
სამი წლის სელმას შეეყარა ძლიერი სენი, რომელმაც ლოგინს მიაჯაჭვა. ბურთივით მრგვალსა და ჩალისფერთმიან გოგონას ბებია და მამიდა თავზე დასტრიალებდნენ და ცივ ნიავს არ აკარებდნენ. ორივე ქალბატონი საკმაოდ კარგად იყო ადგილობრივ ფოლკლორსა და საოჯახო მატიანეში გათვითცნობიერებული და რადგან სელმას სხვა ვერაფრით ართობდნენ, გაუთავებლად უამბობდნენ ზღაპარსა თუ ნამდვილს, რასაც, მათდა გასაკვირად, პატარა სელმა ლამის იზეპირებდა და კარგადაც აღიქვამდა. 1863 წელს ბებია გარდაეცვალა, რაც ხუთი წლის ბავშვმა მწარედ განიცადა. მას ეგონა, ჩემ წინ სამყაროს კარი ჩაიკეტაო.
1867 წელს სელმა სტოკჰოლმში, სპეცკლინიკაში გადაიყვანეს სამკურნალოდ. მკურნალობის ინტენსიურმა კურსმა გოგონას მოძრაობის უნარი დაუბრუნა. პირველი წარმატებით ფრთაშესხმულმა სელმამ მწერლობაზე დაიწყო ფიქრი. ავტობიოგრაფიულ ნოველაში „ზღაპარი ზღაპარზე“ (1908) მან გულღიად აღწერა, თუ როგორ ცდილობდა ბავშვობაში რამე დაეწერა. მაგრამ ცხოვრება თავისას მოითხოვდა და უკვე ფეხზედამდგარ სელმას ახალი საზრუნავი გაუჩნდა - პური არსობისა! აღსანიშნავია, რომ მისი ოჯახი, ერთ დროს საკმაოდ შეძლებული, უკვე გაღატაკებულიყო. რაც ფული ჰქონდათ, სელმას ფეხზე დაყენებას მოახმარეს.
1881 წელს სელმამ სტოკჰოლმის ლიცეუმში ჩააბარა, ერთი წლის თავზე კი უმაღლეს სამასწავლებლო სემინარიაში, რომელიც 1884 წელს წარმატებით დაასრულა. იმავე წელს ახალგაზრდა სელმა შვედეთის სამხრეთში, ლანდსკრუნეში გოგონათა მასწავლებლად მოეწყო. 1885 წელს მამა გარდაეცვალა, ხოლო საყვარელი კარ-მიდამო ვალების დასაფარად გაყიდა.
ამ ძნელბედობის ჟამს სელმა თავის პირველ რომანზე, „საგა იოსტა ბერლინგზე“ მუშაობდა. 1880-იან წლებში ლიტერატურაში რეალიზმს ცვლის ნეორომანტიკული მიმართულება, რომელიც მიწათმოქმედთა კულტურას, მამულების სიყვარულსა და პატრიარქალურ ჩვევებს უმღერის. ეს კი თავის მხრივ საქალაქო (ბიურგერულ) კულტურას უპირისპირდება და აცამტვერებს. ხსენებული გავლენა ემჩნევა ახალგაზრდა მწერლის პირველ რომანსაც.
1891 წელს ლაგერლოფის შემოქმედება დანიელმა კრიტიკოსმა გეორგ ბრანდესმა შეამჩნია და აღიარებამაც არ დაახანა. სელმამ ბუნების ზუსტი ასლის გადატანაზე უარი თქვა და ფანტაზიას გასაქანი მისცა, რითიც მკითხველთა ფართო წრეს თავი შეაყვარა. გარდა ამისა, წარსულში ემიგრირება და ზღაპრული ელფერი მის ნაწარმოებს სრულიად განასხვავებდა. თავის პირველ რომანში არც ლეგენდები დაივიწყა და ვერმლანდურ გადმოცემებსა თუ ხალხურ თქმულებებს მოუყარა თავი. თავდაპირველად არჩეულ სტილს მწერალმა არც მომდევნო ნაწარმოებებში უღალატა. თუმცა ზღაპრულობა და ფანტაზია მხოლოდ სტილი და მანერა იყო, რეალურად კი ყოველ ნაწარმოებში წინა პლანზე ფილოსოფიური, რელიგიური და ზნეობრივი პრობლემები იდგა.
1895 წელს მწერალი სამსახურს ტოვებს და მთელ დროს ლიტერატურულ საქმიანობას უთმობს. პარალელურად მოგზაურობს ევროპის სამხრეთში - იქ, სადაც მის ნაწარმოებებში ვითარდება მოქმედება.
1907 წელს ლაგერლოფი უფსალის უნივერსიტეტში საპატიო დოქტორად აირჩიეს, 1914 წელს კი შვედეთის აკადემიის წევრად. 1909 წელს მას ლიტერატურის დარგში ნობელის პრემია მიანიჭეს, „როგორც ხარკი მაღალი იდეალიზმის, მდიდარი წარმოსახვისა და სულში ჩამწვდომობისათვის, რითიც ეგზომ გაჯერებულია მისი შემოქმედება“.
ნობელის პრემიით ლაგერლოფმა მშობლიური მორბაკის გამოსყიდვა შეძლო და მამაპაპისეულ სახლში გადავიდა, სადაც სიკვდილამდე დარჩა კიდეც. მწერლისათვის პირველივე წლები ნაყოფიერი აღმოჩნდა: მსოფლიო ლიტერატურას შეემატა ისეთი ნაწარმოებები, როგორებიცაა „ლილიენკურნას სახლი“ (1911), ანტიმილიტარისტული რომანი „განდევნილი“ (1918) და ზღაპრულ-ფანტასტიკური თხზულება „მეფორნე“ (1912).
„მეფორნე“, იგივე „მეეტლე-მოჩვენება“ - ადამიანური ტრაგედიის ამსახველი თვალსაჩინო ნაწარმოებია, რომელიც სულის ყველაზე ბნელ კუნჭულებამდე აღწევს და ყველაზე ბიწიერ გრძნობებს ჰფენს ნათელს.
რომანში - „მეფორნე“ - ადამიანთა ტანჯვისა და დაღუპვის ფონზე ნათელისა და ბნელის ჭიდილია გადმოცემული. ჭლექით დაავადებული, გალოთებული და გაბოროტებული ახალგაზრდა კაცი საკუთარ ცოლ-შვილსაც კი არ ინდობს და სიკვდილისთვის იმეტებს, როდესაც „ხსნის არმიის“ მომაკვდავი მოწყალების და მისი სულის დასახსნელად კარს მომდგარ სიკვდილის მეფორნეს ევედრება, ცოტა კიდევ მაცალე, სანამ მის სულს დავიხსნიდეო... სათქმელის ნათლად და ლაკონიურად გადმოცემის სელმასეული მანერა კითხვის პროცესს აადვილებს და მკითხველს ერთი სული აქვს გაიგოს, რა მოუვა მთავარ გმირსაც და ანტიგმირსაც - როგორ დასრულდება მათი სულის ხეტიალი ამ მზისქვეშეთში.
ვისაც ფილმად არ უნახავს „მეფორნე“, ალბათ, წარმოდგენა გაუჭირდება, ამხელა ტანჯვა ეკრანზე როგორ უნდა იყოს გადატანილი და მაყურებლამდე მიტანილი... თუმცა შვედ რეჟისორებს სამამულო კლასიკის გადაღება არ გასჭირვებიათ, საზოგადოების აზრი მაინც
ჩუქება
