სდასუს ჟურნალისტები

იტალიაში ახალი წელი 6 იანვრიდან იწყება. ლეგენდის მიხედვით, 6 იანვრის ღამეს ციდან ცოცხით კეთილი ჯადოქარი ბეფანა მოფრინავს. ის კარებს პატარა ოქროს გასაღებით აღებს და პატარებს საძინებელში საჩუქრებს უტოვებს, მათ კი, ვინც ცუდად სწავლობს- ნაცარს ან ნახშირს.

იტალიელ თოვლის ბაბუას „ბაბო ნატალე“ ჰქვია.

იტალიელები თვლიან, რომ ახალი წლის დადგომამდე ყველაფერი ძველისგან უნდა გათავისუფლდნენ. ამიტომ, ახალი წლის ღამეს ფანჯრებიდან ძველ ნივთებს ყრიან. იტალიელებს ეს ტრადიცია ძალიან მოსწონთ, განსაკუთრებით, სამხრეთელებს. ყველაზე ხშირად ისინი ფანჯრებიდან ძველ უთოებსა და სკამებს აგდებენ.საახალწლო სუფრის აუცილებელი ატრიბუტი იტალიურ ოჯახში თხილი, ყურძენი და ოსპია, რაც ხანგრძლივი სიცოცხლის, ჯანმრთლობისა და კეთილდღეობის სიმბოლოა.იტალიურ პროვინციებში არსებობს კიდევ ერთი უძველესი ტრადიცია. სოფლის მცხოვრებლებს ახალი წლის დილას სახლში წყაროს წყალი შეაქვთ. მათი რწმენით, წყალს ბედნიერება მოაქვს.იტალიელებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, თუ ვის შეხვდებიან ახალ წელს პირველად. თუ პირველი შემხვედრი სასულიერო პირი, ბავშვიანი ქალი ან მამაკაცია, ეს არასასურველად ითვლება, ქუჩაში კუზიანი მოხუცის დანახვა კი კარგის ნიშანია.

იტალიაშიც,ისევე როგორც გერმანიაში, ახალი წელი ემთხვევა წმინდა სილვესტრის დღესასწაულს,ამიტომ 31 დეკემბერს  ”La Festa di San Silvestro” ეწოდება.ხოლო 1 იანვარი კი არის ”Capodanno”.იტალიელები დიდი რუდუნებით ეკიდებიან წინასაახალწლო მზადებას.ისინი რთავენ სახლს და სამუშაო ადგილს.უხვადაა განათება და სიმწვანე.ახალ წელს ახალი ტანსაცმლით ხვდებან და ერთმანეთს საჩუქრებს ჩუქნიან.საჩუქრებს ძალიან ფრთხილად ირჩევენ და მასში კონკრეტულ იდეას დებენ.საჩუქარი ძირითადად არის :კანფეტები, ქილა თაფლი–რომელიც ტკბილ ცხოვრებას და სიმშვიდეს უქადნის;ოქრო,ვერცხლი, ფული,მონეტები –კეთილდღეობისთვის;ლამფები–რომ მომავალი წელი განათებილი იყოს!ახალი წლის დადგომამდე ძველ ნივთებს ფანჯრებიდან ყრიან–ეს უძველესი ტრადიციაა,რომელიც ძირითადად სამხრეთ იტალიაშია გავრცელებული.კიდევ ერთი საინტერესო ტრადიცია იტალიაში ის არის, რომ ახალ წელს წითელი საცვლები აცვიათ.იტალიაში შობა არის ოჯახური ზეიმი,ხოლო ახალ წელს მეგობრებთან ერტად ხვდებიან!სადღესასწაულო სუფრას დიდი ყურადღება ექცევა.სხვადასხვა რეგიონში განსხვავებული კერძები აქვთ,თუმცა არის ერთი რამ,რაც ყველასთვის არის დამახასიათებელი.ეს არის ტკბილი პური(ნაზუქი), რომელიც არის ოჯახის კეთილდღეობის სიმბოლო.იტალიაში ოსპი იღბლის მომტან მცენარედ ითვლება,ამიტომ საახალწლო სუფრაზე მის კერძსაც იხილავთ.ბარდასაც აქვს თავისი დატვირთვა–ის სიმდიდრეს იზიდავს.ღორის ხორცი და ქონიანი ძეხვის კერძი კი პორტმანს გასქელებას უქადის.უფრო კონკრეტულად კი :საახალწლო სუფრაზე აუცილებლად უნდა იყოს Porchetta –ეს არის უძვლო ღორის ხორცი რომელიც აირღუმელში ბოსტნეულთან ერთად არის შემწვარი.კიდევ ერთი ’აუცილებელი’ კერძია  cotechino –ეს არის ზუსტად ის ძეხვის კერძი!ახალი წლის დადგომას იტალიელები ბოკალ შამპანიურით ხვდებან,ასევე მათ აქვთ ტრადიციად–ჭამონ ბროწეული.ახალ წელს,სტუმრების გასამხიარულებლად იტალიელები თამაშობენ “Tombola”–ეს არის ერთგვარი ლოტოს თამაში.ხშირად იმ ღამეს ქუჩაშიც გადიან, სადაც იმართება ფეირვერკები,ცეკვები.ცრურწმენებს რაც შეეხება,ასეთი ცრურწმენისა სწამთ:1 იანვარს დილით ქუჩაში თუ საპირისპირო სქესის ასაკოვან ადამიანს შეხვდები–წარმატებული წელი გელის.თუ შენივე სქესის ადამიანს ან ბავშვს შეხვდები– ეს კარგი წელი არ იქნება!

იტალიაში ახალი წელი 6 იანვრიდან იწყება. ლეგენდის მიხედვით, 6 იანვრის ღამეს ციდან ცოცხით კეთილი ჯადოქარი ბეფანა მოფრინავს. ის კარებს პატარა ოქროს გასაღებით აღებს და პატარებს საძინებელში საჩუქრებს უტოვებს, მათ კი, ვინც ცუდად სწავლობს- ნაცარს ან ნახშირს.

იტალიელ თოვლის ბაბუას „ბაბო ნატალე“ ჰქვია.

იტალიელები თვლიან, რომ ახალი წლის დადგომამდე ყველაფერი ძველისგან უნდა გათავისუფლდნენ. ამიტომ, ახალი წლის ღამეს ფანჯრებიდან ძველ ნივთებს ყრიან. იტალიელებს ეს ტრადიცია ძალიან მოსწონთ, განსაკუთრებით, სამხრეთელებს. ყველაზე ხშირად ისინი ფანჯრებიდან ძველ უთოებსა და სკამებს აგდებენ.საახალწლო სუფრის აუცილებელი ატრიბუტი იტალიურ ოჯახში თხილი, ყურძენი და ოსპია, რაც ხანგრძლივი სიცოცხლის, ჯანმრთლობისა და კეთილდღეობის სიმბოლოა.იტალიურ პროვინციებში არსებობს კიდევ ერთი უძველესი ტრადიცია. სოფლის მცხოვრებლებს ახალი წლის დილას სახლში წყაროს წყალი შეაქვთ. მათი რწმენით, წყალს ბედნიერება მოაქვს.იტალიელებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, თუ ვის შეხვდებიან ახალ წელს პირველად. თუ პირველი შემხვედრი სასულიერო პირი, ბავშვიანი ქალი ან მამაკაცია, ეს არასასურველად ითვლება, ქუჩაში კუზიანი მოხუცის დანახვა კი კარგის ნიშანია.

იტალიაშიც,ისევე როგორც გერმანიაში, ახალი წელი ემთხვევა წმინდა სილვესტრის დღესასწაულს,ამიტომ 31 დეკემბერს  ”La Festa di San Silvestro” ეწოდება.ხოლო 1 იანვარი კი არის ”Capodanno”.იტალიელები დიდი რუდუნებით ეკიდებიან წინასაახალწლო მზადებას.ისინი რთავენ სახლს და სამუშაო ადგილს.უხვადაა განათება და სიმწვანე.ახალ წელს ახალი ტანსაცმლით ხვდებან და ერთმანეთს საჩუქრებს ჩუქნიან.საჩუქრებს ძალიან ფრთხილად ირჩევენ და მასში კონკრეტულ იდეას დებენ.საჩუქარი ძირითადად არის :კანფეტები, ქილა თაფლი–რომელიც ტკბილ ცხოვრებას და სიმშვიდეს უქადნის;ოქრო,ვერცხლი, ფული,მონეტები –კეთილდღეობისთვის;ლამფები–რომ მომავალი წელი განათებილი იყოს!ახალი წლის დადგომამდე ძველ ნივთებს ფანჯრებიდან ყრიან–ეს უძველესი ტრადიციაა,რომელიც ძირითადად სამხრეთ იტალიაშია გავრცელებული.კიდევ ერთი საინტერესო ტრადიცია იტალიაში ის არის, რომ ახალ წელს წითელი საცვლები აცვიათ.იტალიაში შობა არის ოჯახური ზეიმი,ხოლო ახალ წელს მეგობრებთან ერტად ხვდებიან!სადღესასწაულო სუფრას დიდი ყურადღება ექცევა.სხვადასხვა რეგიონში განსხვავებული კერძები აქვთ,თუმცა არის ერთი რამ,რაც ყველასთვის არის დამახასიათებელი.ეს არის ტკბილი პური(ნაზუქი), რომელიც არის ოჯახის კეთილდღეობის სიმბოლო.იტალიაში ოსპი იღბლის მომტან მცენარედ ითვლება,ამიტომ საახალწლო სუფრაზე მის კერძსაც იხილავთ.ბარდასაც აქვს თავისი დატვირთვა–ის სიმდიდრეს იზიდავს.ღორის ხორცი და ქონიანი ძეხვის კერძი კი პორტმანს გასქელებას უქადის.უფრო კონკრეტულად კი :საახალწლო სუფრაზე აუცილებლად უნდა იყოს Porchetta –ეს არის უძვლო ღორის ხორცი რომელიც აირღუმელში ბოსტნეულთან ერთად არის შემწვარი.კიდევ ერთი ’აუცილებელი’ კერძია  cotechino –ეს არის ზუსტად ის ძეხვის კერძი!ახალი წლის დადგომას იტალიელები ბოკალ შამპანიურით ხვდებან,ასევე მათ აქვთ ტრადიციად–ჭამონ ბროწეული.ახალ წელს,სტუმრების გასამხიარულებლად იტალიელები თამაშობენ “Tombola”–ეს არის ერთგვარი ლოტოს თამაში.ხშირად იმ ღამეს ქუჩაშიც გადიან, სადაც იმართება ფეირვერკები,ცეკვები.ცრურწმენებს რაც შეეხება,ასეთი ცრურწმენისა სწამთ:1 იანვარს დილით ქუჩაში თუ საპირისპირო სქესის ასაკოვან ადამიანს შეხვდები–წარმატებული წელი გელის.თუ შენივე სქესის ადამიანს ან ბავშვს შეხვდები– ეს კარგი წელი არ იქნება!

ძველ რომში ახალ წელს ”კალენზ” ერქვა და თავდაპირველად 1 მარტს აღინიშნებოდა; მაგრამ იულიუს კეისრის ბრძანებით (ძვ. წ. 46 წელს) დროის ათვლა ახალი კალენდრით დაიწყეს და ახალმა წელმა 1 იანვარს გადმოინაცვლა. სწორედ რომაული ღმერთის იანუსის სახელი დაედო საფუძვლად იანვრის თვეს. იანუსს ორი სახე ჰქონდა, ერთით ძველი წლისკენ იხედებოდა, მეორეთი – ახალი წლისკენ. რომში ახალი წლის დღეები სრული თავისუფლებით აღინიშნებოდა. მდიდრები და მონები ერთად დღესასწაულობდნენ, ილხენდნენ, უძღვნიდნენ ერთმანეთს საჩუქრებს და განსაკუთრებულად მორთულ დარბაზებსა და სახლებში იმედით შეჰყურებდნენ დამდეგ წელს.

http://www.sazogadoeba.ge/index.php?post_id=1239

http://eva.ge/2011-12-29-09-43-09/saintereso-ambebi/4-msoflio-da-axali-celi

http://cotaramitaliisshesaxeb.blogspot.com/2012/12/blog-post_8326.html

თურქმენეთი მდებარეობს ცენტრალურ აზიაში, ტერიტორიის 90% ყარაყუმის უდაბნოს უკავია. სამხრეთი საზღვრის გასწვრივ აღმართულია კოპეტდაღის ქედი. მთავარი მდინარეებია ამუ-დარია და ჰარირუდი.
აქ ასევე არის ადგილი რომელსაც ჯოჯოხეთის კარიბჭეს უწოდებენ.

ბუნებრივი აირის საბადო თურქმენეთში, აჰალის პროვინციის სოფელ დერვაზაში. წარმოადგენს ბუნებრივი აირის წყაროს, რომელიც შეუწყვეტლად იწვის, მას შემდეგ რაც პირველად აანთეს საბჭოთა ნავთობქიმიკოსებმა 1971 წელს. დამწვარი გოგირდის მომწამლავი სუნი ვრცელდება ახლო მდებარე არეში.

ხალხი ამ ადგილს ჯოჯოხეთის კარიბჭეს ეძახის, რადგან 70 მეტრის კრატერი განუწყვეტლივ აფრქვევს ცეცხლს. გეოლოგებისთვის ეს ადგილი ნამდვილ საკვლევ ბაზად გადაიქცა. შიგნით შესვლაც სცადეს, მაგრამ დაადგინეს რომ მომწამვლელ აირს გამოჰყოფს ეს ხვრელი და თავი შეიკავეს.

ტიან ტან ბუდა — ბუდისტური რელიგიის სიწმინდის-ბუდას დიდი ზომის ბრინჯაოს  ქანდაკება ლანტაუს კუნძულზე, ჰონკონგში მდებარეობს. ასევე, ცნობილია, როგორც”დიდი ბუდა”-ს სახელით. ტიან ტან ბუდა ჩინეთის 5 უდიდეს სკულპტურათა შორის ერთ-ერთია. დამჯდარი ბუდას  ბრინჯაოს  ქანდაკება ღია ცის ქვეშ პო ლინის მონასტერთან  მდებარეობს. იგი ადამიანსა და ბუნებას, ხალხსა და რელიგიას შორის ჰარმონიულ თანაარსებობას, ურთიერთობას განასახიერებს. ეს ჰონკონგის უდიდესი ბუდისტური ცენტრი და პოპულარული ტურისტული სანახაობაა.

ტიან ტან ბუდას მშენებლობა 1990 წელს დაიწყო  და 1993 წლის 29 დეკემბერს დასრულდა. ეს დღე ჩინელ ხალხს ბუდას გაცისკროვნების დღედ მიაჩნია. როცა ძეგლის მშენებლობა დასრულდა, გახსნის საზეიმო ღონისძიებაზე ბერები მთელი მსოფლიოს მასშტაბით იყვნენ მოწვეული. ე.წ.  “დიდი ბუდა”-ს  ქანდაკება იწონის 250 ტონას. მდებარეობს 34 მეტრის სიმაღლეზე, სახით ჩრდილოეთით. აღმართული მარჯვენა ხელი დალოცვას ნიშნავს. მის დასრულებას 12 წელი დასჭირდა.თითოეულ მომლოცველს ძეგლამდე 268 ნაბიჯი აშორებს, ამ მანძილის გავლის შემდეგ კი, მომლოცველები, არა მხოლოდ, ბუდასგან იღებენ დალოცვას, არამედ 268 ნაბიჯით მაღლა ყოფნისას, ზღვისა და მთების თვალწარმტაცი სილამაზით ტკბობის საშუალება ეძლევათ.

ასევე, ძეგლის ქვეშ არსებობს სამი სართული. განთავსებულია რამდენიმე დარბაზი, სადაც  ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი  რელიქვია გაუტამა ბუდა ინახება. მომლოცველებს საშუალება ეძლევათ, შეიძინონ რაიმე რელიქტური და შესვლისას  დატოვეთ იქ. არსებობს უზარმაზარი მოჩუქურთმებული ზარი ბუდას შუა ოთახში,სადაც ლოცვა ყოველ 7 წუთში 108-ჯერ დღეში, სიმბოლურად ნიშნავს ცოდვებისგან გათავისუფლებას.

წყარო : youtube.com/ google.com

    ციცინათელების მღვიმე ერთ–ერთი მიმზიდველი ადგილია ახალ ზელანდიაში.

მისი მთავარი თავისებურება ათასობით სოკოს კოღოებია, რომლებიც ფარავენ მღვიმის თაღს და ქმნიან შთაბეჭდილებას, თითქოს ვარსკვლავებიან ცას ვხედავდეთ.                                                                                                                                           კოღო Arachnocampa Luminosa – მხოლოდ ახალ ზელანდიაშია გავრცელებული.  

ამ მწერის ჭუპრები აკეთებენ ლორწოვანი სითხით დაფარულ ძაფებს, შემდეგ მას ამაგრებენ მღვიმის ჭერზე და “კიდებენ” თაღიდან დაბლა.    ისინი ამით იზიდავენ მწერებს, რომლებითაც იკვებებიან და ტურისტებს, რომლებიც ამ სანახაობით ტკბებიან.

https://www.youtube.com/watch?v=JC41M7RPSec

წყაროები: /google/ shemecneba.ge/ intermedia.ge / file.ge/ photo by phil bendle/youtobe

   ტაილანდის სამეფო  დამოუკიდებელი სახელმწიფოა. მდებარეობს სამხრეთ აზიის ცენტრში. მასჩრდილოეთით ესაზღვრება ლაოსი და ბირმა,აღმოსავლეთით ლაოსი და კამბოჯა, სამხრეთითტაილანდის ყურე და მალაიზია, ხოლო დასავლეთითანდამანის ზღვა და ბირმა.

          ტაილანდში კლიმატი არის ტროპიკული,ტემპერატურის და ტენიანობის მაღალი მაჩვენებლითა დადომინირებული მუსონებით. აპრილი და მაისი არის წლისყველაზე ცხელი თვეები. ივნისი არის სამხრეთ-დასავლურიმუსონების დასაწყისი, მას მოაქვს წვიმები, რომელიცშენაცვლებით, მაგრამ მაინც გრძელდება ოქტომბრისბოლომდე. ნოემბრიდან თებერვლის ბოლომდე ჰავა არისნაკლებად ქარიანი და ტენიანობაც შემცირებულია. ეს არისძირითადად ტურისტული სეზონი და ყველაზე კარგი დროტაილანდის მოსანახულებლად

 სახელმწიფო ენაა ტაილანდური. ინგლისურიელიტის ენაა.

 რელიგია-ბუდიზმი.

ტაილანდი ფლობს უდიდეს შესაძლებლობებსტურიზმის განვითარებისათვის. ამ შესაძლებლობას მასაძლევს მისი ხელსაყრელი მდებარეობა ინდოჩინეთისცენტრში და მალაკის ნახევარკუნძულზე, ფართოგასასვლელი ზღვაში, მდინარე მენამის სატრანსპორტოშესაძლებლობა, ოქროს ქვიშა, მრავალფეროვანი რელიეფი,მსოფლიოში უმდიდრესი ტყეები, პოპულარული საზღვაოკურორტები და მრავალი უნიკალური კულტურულ-ისტორიული ძეგლი.

ტაილანდის მოსახლეობა შეადგენს 61.5 მილიონადამიანს.

phi-phi

ტაილანდის ორი  ტყუპისცალი კუნძული, რომელიც მსოფლიოში ცნობილი გახდა აქ გადაღებული მხატვრული ფილმის „პლაჟის’’შედეგად. ხელუხლებელი თეთრიპლაჟები, ფირუზისფერი ლაგუნები,დიდებული კლდის ქიმები, აი რითგვხიბლავს ეს კუნძული. აქ ძირითადად დაივერები დაახალგაზრდები არიან. ორივე კუნძული ენითაუწერელისილამაზით გამოირჩევა, ერთმანეთს დიდებულად ერწყმისლაჟვარდოვანი ზღვა, პლაჟი, ტროპიკული მცენარეულობადა იქვე ზღვასთან მდებარე, რამდენიმე ათეული მეტრისიმაღლის კლდის ქიმები. პხი-პხიზე არ არისსაავტომობილო გზა, აქ გადაადგილება ნავებითა დაკანოებით ხდება, ეს კუნძულები იმისთვის არის შექმნილირომ ადამიანმა მაქსიმალური სიამოვნება მიიღოს ბუნებისაგან.

გამოყენებული მასალა –

1.

2.

კრისტო-რედენტორი (პორტ. Cristo Redentor — „მხსნელი ქრისტე“) — იესო ქრისტეს ცნობილი ქანდაკება, რომელიც მდებარეობს ბრაზილიაში, რიო-დე-ჟანეიროში, კორკოვადოს მთაზე. დღეს იგი რიო-დე-ჟანეიროს ერთ-ერთ სიმბოლოს წარმოადგენს. კორკოვადოს 710 მეტრიან მთაზე ქრისტეს უზარმაზარი ქანდაკების აღმართვის იდეა პირველად კათოლიკე მღვდელს — პედრო-მარია-ბოსს 1850-იან წლებში გაუჩნდა. ხოლო მისი სისრულეში მოყვანა 1921 წელს, ბრაზილიის დამოუკიდებლობის 100 წლისთავამდე ერთი წლით ადრე გაჩნდა, ქანდაკების აგების იდეა „რიოს კათოლიკეთა წრეს“ ეკუთვნის. იმ პერიოდში რიო დე ჟანეირო ქვეყნის დედაქალაქი იყო.

ქანდაკების დიზაინერი ბრაზილიელი ეიტორ და სილვა კოშტა იყო, ხოლო მოქანდაკე — პოლონური წარმოშობის ფრანგი პოლ ლანდოვსკი, რომელმაც ქანდაკება პარიზში დაამზადა, რადგან ასეთი დიდი ქანდაკების შექმნა მთელი რიგი მიზეზების გამო, იმ დროისათვის ბრაზილიაში შეუძლებელი იყო, ამიტომ ყველა დეტალი და კარკასიც კი საფრანგეთში შეიქმნა. მშენებლობამ ცხრა წელს გასტანა (1922-1931) და 250 000 აშშ დოლარი დაჯდა. 1931 წლის 12 ოქტომბერს, ქრისტეს ქანდაკება საზეიმოდ გახსნეს. მისი სიმაღლე 30 მ-ია, თუ არ ჩავთვლით 8 მეტრიან კვარცხლბეკს, მარტო თავი იწონის 35,6 ტონას, ხელის თითოეული მტევანი 100 კგ-ს. მაცხოვარს ხელები 23 მეტრის სიგრძეზე აქვს გაშლილი.

მონუმენტის სანახავადაც ბრაზილიაში ყოველწლიურად მილიონობით ტურისტი ჩადის. ქანდაკებამდე მისასვლელად გაყვანილია რკინიგზა რომელიც ინჟინერებმა პერეიპა პასოსმა და ტერსეირა სუარეშმა 1842-1844 წლებში ააშენეს და ის ბრაზილიაში პირველი იყო. ბრაზილიელთათვის ამ ქანდაკებას ძალიან დიდი დატვირთვა აქვს. 2006 წელს, რიოს არქიეპისკოპოსმა ეუსებიო ოსკარ შეიდმა ქანდაკებას განსაკუთრებული მნიშვნელობა მიანიჭა და მის ქვეშ კათოლიკეებს ჯვრისწერისა და ბავშვის მონათვლის უფლება მისცა.

2007 წლის 1 აგვისტოს, პორტუგალიის დედაქალაქ ლისაბონში გამოავლინეს მსოფლიოს ახალი შვიდი საოცრება, სადაც ქრისტეს ქანდაკებამ მე-7 ადგილი დაიკავა.

2008 წლის 10 აგვისტოს, საშინელი შტორმის დროს, ქანდაკებას მეხი დაეცა, თუმცა ზიანი არ მიყენებია.

ინფორმაციის წყარო:www.youtube.com, wikipedia.or, ici.ge

ბაჰამის კუნძულები მდებარეობს კუბისა და კუნძულ ჰაიტის (დომინიკელთა რესპუბლიკა და ჰაიტი) ჩრდილოეთით ატლანტის ოკეანეში.

“ვარდისფერი პლაჟი”ჰარბორის კუნძულზე  მდებარეობს, რომელიც ბაჰამის კუნძულებს ეკუთვნის,პლაჟის განსაკუთრებული სილამაზეა ზურმუხტისფერი ზღვის შერწყმა ვარდისფერ ქვიშასთან, რომელიც არაჩვეულებრივ სანახაობრივ ეფექტს ქმნის. ქვიშის ვარდისფერი შეფერილობა გამოწვეულია ზღვაში მარჯნის დიდი რაოდენობით. მათი ნამსხვრევები ნაპირზე ირიყება და ქვიშას ვარდისფერ ფერს ანიჭებს. გარდა ამისა, აქ ბევრია ვარდისფერი პლანქტონი, რომელიც ქვიშაზე ილექება და კიდევ უფრო აძლიერებს მის შეფერილობას. ჰარბორ-აილენდზე ყოველწლიურად უამრავი ფოტოგრაფი ჩადის, რათა ფირზე აღბეჭდონ ეს ულამაზესი ადგილი.

მეხიკო,მექსიკის დედაქალაქი და ფედერალური ხელისუფლების ადგილსამყოფელი. წარმოადგენს ფედერალურ ერთეულს მექსიკის შემადგენლობაში, არ მიეკუთვნება 31 შტატიდან არც ერთს და ეკუთვნის მთლიანად ფედერაციას. მეხიკო ამჟამად ქვეყნის უდიდესი ქალაქი, უმნიშვნელოვანესი პოლიტიკური, კულტურული, საგანმანათლებლო და საფინანსო ცენტრია.მეხიკოს მინიჭებული აქვს „ალფა“ რანგის გლობალური ქალაქის სტატუსი და ის მთლიანად ამერიკის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი საფინანსო ცენტრია. მდებარეობს მაღლობ პლატოზე გადაჭიმულ მეხიკოს ველზე. 2009 წლის მიახლოებითი მონაცემებით, საკუთრივ ქალაქის მოსახლეობა 8,84 მილიონ ადამიანს შეადგენდა,ფართობი კი 1 485 კმ² იყო. ფედერალური და სახელმწიფო ხელისუფლების მიერ დაწესებული ყველაზე ბოლოდროინდელი განმარტების მიხედვით, დიდი მეხიკოს მოსახლეობა 21.2 ადამიანს აღწევს. შედეგად, მეხიკო დასავლეთ ნახევარსფეროს ყველაზე დიდი მეტროპოლიური არეალი, მეათე უდიდესი აგლომერაცია და მსოფლიოში უდიდესი ესპანურენოვანი ქალაქია.ქალაქი, რომელსაც ამჟამად მეხიკო ეწოდება, 1325 წელს მეხიკას ხალხმა დააარსა, რომლებსაც მოგვიანებით აცტეკების ეწოდათ. მეხიკების ძველი ქალაქი ამჟამად ტენოჩტიტლანის სახელითაა ცნობილი, აშენდა შიდა ტბების სისტემაში მდებარე კუნძულზე,მეხიკოს ველზე, სადაც მდებარეობდა პატარა ქალაქი-სახელმწიფო ტლატელოლკო. სამეცნიერო ლიტერატურაში მას ხშირად „ტენოჩტიტლან-ტლატელოლკოს“ სახელით მოიხსენიებენ.აცტეკების დიდი ბაზრობა, რომელიც ბერნალ დიას დელ კასტილიომ დაიპყრო, ამ უკანასკნელს დეტალებში აღწერს თავის ქრონიკაში „მექსიკის დაპყრობის ნამდვილი ისტორია“; დასტურდება, რომ ეს ბაზრობა ტლატელოლკოში მდებარეობდა. მეხიკა ნაუატლზე მოლაპარაკე ერთ-ერთი უკანასკნელი ხალხი იყო, რომელიც ტოლტეკების იმპერიის დაშლის შემდეგ, მეხიკოს ველის ამ ნაწილში დასახლდა. მათ მოსვლას წინააღმდეგობა გაუწიეს ამ მიდამოებში უკვე მოსახლე ხალხებმა, თუმცა, მეხიკას ხალხმა მაინც შესძლო ტესკოკოს ტბის დასავლეთ ნაწილში მდებარე კუნძულზე ქალაქი გაეშენებინა. თავის მხრივ, მეხიკას ხალხს ქალაქის დაარსების საკუთარი ისტორია ჰქონდა, რომლის თანახმადაც, ამ კუნძულისკენ მათ მთავარმა ღმერთმა,უიცილოპოჩტლიმ მიუთითა. ამ ისტორიის მიხედვით, ღმერთმა მათ მიანიშნა ის ადგილი, სადაც მათ თავიანთი ქალაქი უნდა აეშენებინათ — თქმულების მიხედვით, აღსრულდა უიცილოპოჩტლის დანაბარები, დაეარსებინათ ქალაქი იმ ადგილას, სადაც კაქტუსზე მჯდარ არწივს დაინახავდნენ,რომელსაც ნისკარტით გველი ეჭირებოდა; ასეთ სცენას ისინი ტესკოკოს ტბაში მდებარე კუნძულზე წააწყდნენ. 1325-1521 წლებში ტენოჩტიტლანი გაიზარდა და გაძლიერდა, დომინანტი გახდა ტესკოკოს ტბის ირგვლივ და მთლიანად მეხიკოს ველზე მდებარე სხვა ქალაქ-სახელმწიფოებს შორის. ესპანელების გამოჩენისას, აცტეკების იმპერია მესოამერიკის უდიდეს ნაწილზე ვრცელდებოდა, გასასვლელი ჰქონდა როგორც მექსიკის ყურეზე, ისეწყნარ ოკეანეზე . 1519 წლისთვის ტენოჩტიტლანის მოსახლეობა დაახლოებით 150 000-200 000 ადამიანს შეადგენდა; ამ დროისათვის, ლონდონის მოსახლეობა 50 000 კაცს აღწევდა,პარიზის კი დაახლოებით 300 000-ს.XVI საუკუნეში საგრძნობლად გაიზარდა ეკლესიათა რაოდენობა, რომელთაგან ზოგიერთის ხილვა დღესაცაა შესაძლებელი ქალაქის ისტორიულ ცენტრში. ვაჭრობის შედეგად, მეხიკო ეკონომიკურად ყვაოდა. ბრაზილისაა და პერუსგან განსხვავებით, მექსიკა უკავშირდებოდა როგორც წყნარ, ისე ატლანტის ოკეანეს. მიუხედავად იმისა, რომ ესპანეთის სამეფო ქალაქის კომერციის ყველა სფეროს კონტროლს ცდილობდა, მან ეს მხოლოდ ნაწილობრივ მოახერხა.თავდაპირველად, ხეობის უდიდესი ნაწილი ტესკოკოს ტბის ურთიერთდაკავშირებული მლაშე და მტკნარი წყლების სისტემას იყენებდა. მტკნარი წყლის გამოცალკევების მიზნით,აცტეკები რაბებს აშენებდნენ, შემდეგ კი წყალს ხელოვნურ კუნძულებზე —ჩინამპებზე მოსავლის მოსაყვანად იყენებდნენ; გარდა ამისა, რაბები ხელს უშლიდა წყალდიდობასაც.XX საუკუნის დარჩენილი ნაწილიდან დღვანდელ დღემდე მეხიკოს ისტორია გამოირჩევა ქალაქის ფენომენალური ზრდითა და მისი გარემო და პოლიტიკური შედეგებით. 1900 წელს, მეხიკოს მოსახლეობა დაახლოებით 500 000 ადამიანს შეადგენდა.[42] ქალაქმა სწრაფი ზრდა დასავლეთის მიმართულებით მეოცე საუკუნის დამდეგს დაიწყო[26] და 1950-იან წლებამდე გაგრძელდა, სწორედ ამ პერიოდში, ქალაქმა პირველი ცათამბჯენი — ტორე ლატინოამერიკანა შეიძინა. , დამოუკიდებლობის ანგელოზი რომელიც 1910 წელს დასრულდა, მეხიკოს თანამედროვე სიმბოლო გახდა.მიგელ ანხელ დე კევედოს მიერ დაარსებული ვივეროს დე კოიოაკანის პარკი  პარკი.Wikipedia.org